Në hollin e madh të Akademisë së Shkencave u çel një ekspozitë e veçantë, e titulluar “Zonjat e Trashëgimisë”. Kjo ekspozitë është një nderim për gratë me kontribut të jashtëzakonshëm në fushën e monumenteve, arkeologjisë dhe kulturës popullore, duke nderuar punën dhe sakrificat e tyre që kanë lënë gjurmë të pashlyeshme në trashëgiminë kulturore.

Emrat e shquar të grave që paraqiten në këtë ekspozitë përbëjnë një frymëzim të përjetshëm për brezat e ardhshëm. Akademia e Shkencave, një strehë e natyrshme për këto figura të mëdha, ishte vendi ideal për të ndriçuar historitë dhe arritjet e tyre. Ekspozita nxjerr në pah kontributet e veçanta të arkeologeve të para, si Aleksandra Mano dhe Hava Hidri, si dhe të etnologeve dhe bizantologeve pionere, përfshirë Musine Kokalari dhe Sabih Kasimatit, biologia e parë shqiptare.

Pas hapjes së ekspozitës, aktiviteti vijoi me diskutime të gjalla nga studiues të njohur të Trashëgimisë Kulturore në Shqipëri. U debatua rreth rolit të rëndësishëm që gratë kanë luajtur dhe vazhdojnë të luajnë në arkeologji, muzikologji, art dhe në vlerësimin e monumenteve të kulturës. Këto diskutime theksuan rëndësinë e trashëgimisë kulturore dhe rolin e pazëvendësueshëm të grave në ruajtjen dhe zhvillimin e saj.

Ekspozita “Zonjat e Trashëgimisë” jo vetëm që nderon të kaluarën, por gjithashtu frymëzon të ardhmen, duke theksuar se roli i grave në shkencë dhe kulturë është i pazëvendësueshëm dhe jetik për një shoqëri të pasur dhe të zhvilluar./UBTNews/

Filmi dokumentar nga Kosova “Si e verdhë e sëmurë”, i regjisores Norika Sefa, është shpallur filmi më i mirë i shkurtër në festivalin ndërkombëtar të filmit dokumentar “Beldocs” në Beograd të Serbisë. Filmi shfaqi premierën e tij në Festivalin e Roterdamit këtë janar dhe që atëherë ka tërhequr vëmendjen e kritikëve dhe publikut.

“Si e verdhë e sëmurë” është një vepër e veçantë që përdor materiale arkivore nga videokasetat e tregimeve familjare që tashmë nuk ekzistojnë më. Filmi zhytet në kujtesën e Norës, ku kufijtë mes realitetit dhe kujtimeve shkrihen, duke bërë që hapësira e jetës të shndërrohet në një skenë dhe rutina të përjetohen si performancë.

Lajmin për këtë arritje të madhe e ka bërë të ditur Qendra Kinematografike e Kosovës, e cila ka mbështetur realizimin e këtij filmi. Filmi është prodhuar nga shtëpia filmike CMB, me producent Mentor Shalën dhe bashkëproducentë Besnik Krapin dhe Norika Sefën.

Ky sukses në “Beldocs” është një arritje e rëndësishme për kinematografinë kosovare, duke treguar potencialin dhe talentin e artistëve nga Kosova në arenën ndërkombëtare të filmit./UBTNews/

Dita e 17 prillit u bë dita kur Europa Nostra shpalli zyrtarisht listën e vendeve dhe monumenteve të trashëgimisë që gjenden nën kërcënimin më të madh për vitin 2024. Ky njoftim ngriu valë të madhe interesimi, pasi në fokus ishin destinacione të rëndësishme që përfaqësojnë një pasuri të çmuar kulturore dhe historike. Por fatkeqësisht, këto vlera janë të përfshira në një rrugëtim që duket të shkojë drejt humbjes së tyre të pakthyeshme. 

Programi “7 më të rrezikuarit”, i cili nisi rrugën e tij në vitin 2013, është bërë një fushatë e shoqërisë civile për të shpëtuar trashëgiminë e rrezikuar të Evropës. Europa Nostra ka udhëhequr këtë marsh, duke punuar ngushtë me Institutin e Bankës Evropiane të Investimeve dhe duke gëzuar mbështetjen e Creative Europe, përmes projektit të rrjetit European Cultural Heritage Agora. Kjo është një thirrje për të gjithë qytetarët, për të mbrojtur dhe ruajtur trashëgiminë e çmuar, pasuri që bashkon në një pasqyrë të përbashkët identitetin kulturor.

Strehimi i klasës punëtore (kure) në Roubaix-Tourcoing, Francë

Në shekullin e 19-të, qytetet Roubaix dhe Tourcoing formuan, së bashku me qytetin e afërt të Lille, zemrën e gjallë të industrisë së tekstilit të Francës, një qendër kryesore në Evropën kontinentale. Duke tërhequr dhjetëra mijëra punëtorë jo vetëm nga Franca, por edhe nga Belgjika fqinje, këto qytete strehonin punëtorë në një formë unike të banesave për mbijetesë të njohur si courées. Këto rrugë të ngushta paraqisnin shtëpi të vogla të shtrydhura pas shtëpive ekzistuese me tarraca, duke krijuar një morfologji të veçantë që reflektonte jetën e klasës punëtore. Pavarësisht kushteve të mjerueshme të jetesës, kjo formë arkitekturore vazhdoi edhe në shekullin e 20-të.

Këto ansamble të përulura tani janë të rrezikuara në mënyrë kritike. Shqetësimet higjienike dhe më vonë recesioni i mesit të shekullit të 20-të në industrinë e tekstilit çuan në prishjen e shumicës së kurseve përmes politikave të ndryshme të rinovimit urban dhe nismave private të zhvilluesve. Kanë mbetur vetëm një pjesë e vogël, ende e banuar dhe, deri diku, në gjendje të mirë. Megjithatë, qëndrimi aktual i komunës, duke favorizuar prishjen brenda një plani të ri rinovimi urban, përbën një kërcënim të madh. Ndryshimet e fundit në politikat lokale kanë hequr mbrojtjen e mëparshme dhe kanë futur shpronësimin e detyrueshëm të këtyre shtëpive të vogla. Kurse mishërojnë historinë e ish-punëtorëve të tekstilit dhe trashëgiminë e kushteve të tyre të jetesës, pjesë përbërëse e ekosistemit më të madh industrial të rajonit. Misioni kryesor i lëvizjes Roubaix-Tourcoing courées është të ndalojë projektin e prishjes së bashkisë. Një aplikim për regjistrim në listë është dorëzuar zyrtarisht në Ministrinë e Kulturës.

Nominimi në programin 7 më të rrezikuar 2024 u bë nga organizata jofitimprurëse franceze Association Métropole Label.le. Emëruesi po i vizionon lagjet si një bërthamë tërheqëse për turizmin, por edhe si një model i një stili jetese të bazuar në komunitet me emetime të ulëta të karbonit. Ka pasur një mbështetje të shtuar për ruajtjen dhe ripërdorimin adaptiv të kurseve në Roubaix-Tourcoing nga qytetarët e zonës dhe rajonit më të gjerë.

Ishujt Cikladik: Sifnos, Serifos dhe Folegandros, Greqi

Në një përpjekje për të mbrojtur thellësinë dhe pasurinë e trashëgimisë kulturore të ishujve Cikladikë, një nga destinacionet më të bukura dhe më të rrezikuara të Evropës, një lëvizje e fortë është në lëvizje. Nominimi i tyre në Programin e 7 më të Rrezikuarve 2024 thekson nevojën për masa të menjëhershme për të adresuar sfidat e tyre të vështira.

Nëpër rrugët e ngushta të trashëguara prej shekujsh, lajmi i kërcënimit të veçantë për ishujt Sifnos, Serifos dhe Folegandros ka shtuar një alarm të rëndë për të mbrojtur këtë thesar të pashembullt të kulturës dhe natyrës. Tendosja në infrastrukturë dhe turizmin e rritur kanë sjellë një rritje të paprecedentë të lejeve të ndërtimit, duke i dhënë sfidës një përmasë të re. Nominimi nga Shoqëria për Mjedisin dhe Trashëgiminë Kulturore të Greqisë (Elliniki Etairia) në këtë program thekson thelbin e kësaj sfide dhe propozon masa të menjëhershme për të ndaluar humbjen. Prioritetet përfshijnë hartimin e planeve të veçanta për të menaxhuar turizmin dhe për të rregulluar aktivitetet, si dhe krijimin e politikave të reja për të integruar kapacitetin mbajtës në planifikimin hapësinor.

Në fokusin e propozimeve janë aspektet kritike si mbindërtimi, mbrojtja e zonave natyrore dhe promovimi i praktikave të qëndrueshme. Një fushatë ndërgjegjësimi që filloi në vitin 2013 synon të ruajë trashëgiminë natyrore dhe kulturore të ishujve, ndërsa Programi i Egjeut të Qëndrueshëm ka shërbyer si një platformë për të ndihmuar në këtë drejtim. Paneli Këshillimor ka vlerësuar përpjekjet e njëkohshme për të përballuar sfidat e këtij thesari të rëndësishëm kulturore dhe natyrore. Nominimi në Programin e 7 më të Rrezikuarve synon të ndërmarrë masa globale për të mbrojtur integritetin dhe shkallën e kësaj pasurie të pazëvendësueshme evropiane.

Kisha e San Pietro në Gessate, Milano, Itali

Kisha e San Pietro në Gessate, një trashëgimi e shekujve në zemër të Milanos, ballafaqohet me sfida të rënda për ruajtjen e integritetit të saj. Nominimi i saj në ‘Programin e 7 më të Rrezikuarve’ për vitin 2024 thekson nevojën urgjente për masa për të mbrojtur dhe riparuar këtë monument të rëndësishëm kulturor. Kisha, me origjinë të mundshme në mesin e shekullit të 13-të, është një perlë arkitektonike me një histori të pasur. Ndërsa ka përjetuar ndryshime dhe rindërtime nëpër shekuj, veçantia e saj e bën atë një qendër të rëndësishme të trashëgimisë së Milanos. Afresket e shekullit të 15-të, puna e piktorëve lombardë, shtojnë vlerë historike dhe artistike të jashtëzakonshme. Megjithatë, kisha po përballet me sfida të mëdha për ruajtjen e saj. Dëmtimet e krijuara gjatë Luftës së Dytë Botërore, rreziku nga kushtet e mjedisit dhe mungesa e burimeve për riparimet e nevojshme janë disa nga sfidat që po përkeqësojnë gjendjen e saj. Përfshirja në Programin e 7 më të Rrezikuarve synon të sjellë vëmendje dhe mbështetje për të ndaluar humbjen e kësaj trashëgimie të çmuar.

Anëtarët e shoqërisë civile, bashkësia e kishës dhe institucionet vendase janë të përfshirë në përpjekjet për të ruajtur dhe riparuar kishën dhe hapësirat e saj përreth. Projekte si L’Arte inVita promovojnë kulturën dhe trashëgiminë nëpërmjet strategjive të komunikimit dhe ndërgjegjësimit të publikut.

Paneli Këshillimor i ‘7 më të rrezikuarve’ ka vlerësuar bashkëpunimin dhe angazhimin e të gjithë aktorëve të përfshirë për të mbrojtur këtë thesar të pazëvendësueshëm kulturor. Ndërkohë, masa urgjente për riparimin dhe ruajtjen e kishës dhe hapësirave të saj përballë janë të domosdoshme për të siguruar të ardhmen e tyre.

Sinagoga e Sienës, Itali

Sinagoga e Sienës, një thesar i rrallë arkitekturor dhe historik, përballet me sfida të rënda për restaurimin dhe ruajtjen e saj. Nominimi në ‘Programin e 7 më të rrezikuarve’ për vitin 2024 shënon nevojën urgjente për masa për të mbrojtur këtë monument të rëndësishëm të kulturës hebraike. E ndërtuar në vitin 1786, sinagoga shquhet për veçoritë e saj arkitekturore, duke shfaqur një përzierje të elementeve rokoko dhe neoklasike. Përtej bukurisë së saj, ajo ka qenë qendër e jetës fetare dhe sociale për komunitetin hebre në Siena, duke shërbyer si pika qendrore e lidhjeve dhe mbështetjes për vite të tëra.

Megjithatë, dëmtimet e shkaktuara nga tërmeti në shkurt 2023 kanë lënë qemerin dhe çatinë në një gjendje të paqëndrueshme, duke krijuar një rrezik të madh për sigurinë e vizitorëve dhe të komunitetit. Propozimet për restaurim, të përqendruara në konsolidimin dhe zëvendësimin e elementëve strukturorë, janë në fazën e parë të realizimit, me synimin për të kthyer sinagogën në një qendër të përshtatshme të adhurimit.

Përfshirja në ‘Programin e 7 më të rrezikuarve’ sjellë shikueshmëri dhe mundësi për të gjetur financimin dhe burimet e nevojshme për të kryer restaurimin e sinagogës. Për këtë qëllim, komuniteti hebre i Firences dhe Fondacioni Botëror i Monumenteve janë të përfshirë në përpjekjet për të mbrojtur dhe rivendosur këtë trashëgimi të çmuar kulturore. Përpjekjet për restaurim dhe ruajtje po mbështeten nga grantet dhe mbështetja e organizatave të ndryshme, duke shpresuar për një restaurim të suksesshëm që do të rikthejë Sinagogën e Sienës në një vend të qendrueshëm të adhurimit dhe kulturës hebraike.

Kisha Ortodokse Greke e Shën Georgios, Altınözü / Provinca Hatay, Türkiye

Kisha Ortodokse Greke e Shën Georgios në Altınözü, Turqi, është një thesar i rëndësishëm i trashëgimisë kulturore, me origjinë që daton në shekullin e 14-të. Megjithatë, ndërtesa është prekur nga tërmeti i vitit 2023, duke shkaktuar dëmtime serioze në strukturë. Restaurimi i saj kërkon masa urgjente për të ruajtur vlerën historike dhe kulturore të kishës. Përfshirja e saj në ‘Programin 7 më të rrezikuarit’ synon të rrisë ndërgjegjësimin dhe mbështetjen ndërkombëtare për të siguruar restaurimin dhe ruajtjen e trashëgimisë së saj të çmuar.

Porta e Hekurt e Antiokisë, Provinca Antakya / Hatay, Türkiye

Porta e Hekurt e Antiokisë në Turqi është një monument i rëndësishëm i trashëgimisë kulturore, i vendosur në një pozicion strategjik në qytetin e Antiokisë. Struktura, e datuar në periudhën e perandorit Justinianus, është prekur nga tërmeti i vitit 2023, duke shkaktuar dëmtime të konsiderueshme. Për të mbrojtur dhe restauruar këtë trashëgimi të çmuar, Ministria e Kulturës dhe Turizmit të Turqisë, në bashkëpunim me organizatat jo-qeveritare, duhet të ndërmarrin masa urgjente. Përfshirja e Portës së Hekurt në ‘Programin 7 më të rrezikuarit’ synon të rrisë ndërgjegjësimin dhe mbështetjen ndërkombëtare për të siguruar ruajtjen dhe restaurimin e saj.

Në përkthimin dhe përshtatjen e raportit të Komisionit Evropian, Europa Nostra dhe Instituti EIB, Dionesa Ebibi

Në një qytet ukrainas të rrethuar nga kërcënimi i vazhdueshëm i luftës, një grup i vogël artistësh në Odesa kanë vendosur të qëndrojnë dhe të vazhdojnë krijimtarinë e tyre. Pas një porte të vjetër pranë bregut të Detit të Zi, në një kantier për riparimin e anijeve që ra në përdorim pas rënies së Bashkimit Sovjetik, një komunitet artistësh filloi në vitin 2016 të rinovonte punëtoritë dhe të ndërtonte studio artistike.

Në vitin 2024, me qytetin e goditur rregullisht nga raketat ruse dhe rrugët e tij të zbrazura nga turistët, një grup i vogël artistësh po qëndrojnë për të mbrojtur kulturën e tyre. Vasya Dmytryk, një prej tyre, ka transformuar studion e tij pranë bregdetit në një vend ku ndërtohen skulptura metalike dhe ku planifikon të shkëmbejë një prej tyre me një dron të vërtetë për të mbështetur ushtrinë.

“Ne kemi një mision shumë të drejtpërdrejtë si artistë,” tha ai. “Ngritja e parave për ushtrinë.” Ai ndjehet i lidhur ngushtë me Odesën dhe nuk mund ta imagjinonte jetën pa të.

Në fillim të pushtimit rus, Dmytryk kishte menduar nëse duhet të qëndronte për të mbrojtur kulturën ukrainase apo të largohej për të promovuar kulturën e Odesës në qytete të tjera. Miku i tij, artistja dhe kuratorja Valeriia Nasedkina, tha se prania e tyre në qytet është një insistim që ata ende ekzistojnë.

Nasedkina dhe Volodymyr Chyhrynets, të dy kuratorë në Muzeun Kombëtar të Arteve të Bukura në Odesa, po përballen me sfida të mëdha. Muzeu, një ndërtesë elegante neoklasike, u dëmtua rëndë nga një raketë në nëntor të vitit të kaluar, duke shkaktuar dëme të mëdha në infrastrukturë dhe veprat e artit. Megjithatë, pjesa më e madhe e koleksionit ishte evakuuar më parë, falë përpjekjeve të vullnetarëve, përfshirë Dmytryk, që ndihmuan në ruajtjen e arteve. Pavarësisht sulmeve, muzeu vazhdon të funksionojë, duke pritur ekspozita të përkohshme nga artistë bashkëkohorë. Një prej tyre është një ekspozitë me bojëra uji botanike të luleve të egra të krijuara në vijën e frontit të Bakhmut nga Borys Eisenberg, një ish-çerdhetar që u vra në korrik 2023. Një tjetër është nga Dmytryk, që paraqet një skulpturë kinetike nga gozhdat e kantiereve të anijeve, një metaforë për komunitetin e artistëve në Odesa.

Një ekspozitë e re i kushtohet punës së Dasha Chechushkova, me një seri gravurash që kritikojnë marrëzitë e shoqërisë, duke reflektuar ndjenjat e vetmisë dhe distancës mes njerëzve gjatë luftës. Nëpërmjet artit të tyre, artistët e Odesës po mbrojnë dhe po dokumentojnë kulturën e tyre, duke treguar se pavarësisht kërcënimeve dhe sfidave, ata nuk do të heqin dorë nga misioni i tyre krijues./UBTNews/