Kulturë

Katër gjërat që mësova për jetën nga shkrimtari i njohur Paulo Coelho

Ja cilat janë katër leksionet mbi jetën që mund të mësoni nga rinia e Paulo Coelhos: Më besoni, ia vlejnë të merren parasysh.

Published

on

Nga Wan Muhamed Zulfikri

Unë nuk e kam lexuar romanin “Alkimisti”. E di, që çdokush që shkruan një artikull mbi Coelhon, duhet të paktën duhet të lexojë më parë librin që e bëri atë të famshëm në mbarë botën. Në fakt, i vetmi libër që lexova ishte romani “Aleph”, dhe ishte vërtet shumë i bukur.

Pasi e lexova, krijova në mendjen time imazhin e shkrimtarit si një person shumë spiritual dhe i qetë. Për të mësuar më shumë rreth tij lexova biografinë e autorizuar “Luftëtarët e jetës” e shkruar nga Fernando Morais.

Pjesët më interesante të librit ishin historitë e rinisë së Coelhos, të cilat ishin larg asaj që kisha imagjinuar paraprakisht. Ato ishin frymëzuese dhe më bënë të reflektoj thellë mbi jetën time. Ja cilat janë katër leksionet mbi jetën që mund të mësoni nga rinia e Paulo Coelhos: Më besoni, ia vlejnë të merren parasysh.

1. Nëse keni një dobësi, mësoni që ta kompensoni atë me forcën tuaj

Paulo ishte i dobët fizikisht. Sipas biografisë së tij, ai ishte “fizikisht shumë i dobët dhe i shkurtër”. Ai kishte një pseudonim – Pele – që do të thotë “ngordhalaq”. Me këtë nofkë thirreshin ata që ngacmoheshin gjithmonë nga shokët e klasës. Duke pasur dobësinë e tij fizike, Paulo e kishte të vështirë të fitonte respektin e bashkëmoshatarëve të tij.

Megjithatë, ai zbulon në këtë libër se pavarësisht dobësisë fizike, ia doli të fitonte respektin e tyre. Si? “Duke ditur gjëra që nuk i dinte askush tjetër dhe duke u treguar atyre histori që asnjë nga bashkëmoshatarët e tij nuk kishte lexuar. Kjo ishte një mënyrë për të fituar respekt”, kujton ai.

Mësimi: Nëse mendoni se keni një dobësi të caktuar, mos u përpiqni që ta zhdukni atë dobësi. Disa dobësi, sidomos ato fizike, janë të vështira për t’u eliminuar. Një mënyrë më efektive do të ishte të gjenit pikat tuaja të forta dhe të punoni mbi to, derisa të jeni të paktën mbi mesataren. Ose më mirë akoma: Jini aq të mirë sa nuk mund t’ju injorojnë.

2. Refuzimi nuk ka rëndësi. Rëndësi ka ajo që bëni pasi refuzoheni

Paulo besonte te vetvetja. Ai besonte se ishte një poet i mirë dhe se poezitë e tij nuk ishin të përshtatshme për revista të vogla. Ndaj ai i dërgoi poezitë e tij redaksisë së “Escritores e Livros”, një rubrikë letrare me reputacion në gazetën e madhe “Correio da Manha”.

Pas një jave, Paulo i hidhi një sy gazetës dhe lexoi mes të tjerash: “Për të gjithë të rinjtë që botojnë këtu dhe që janë të dëshpëruar të bëhen të famshëm duke botuar libra, ia vlen të kujtohet shembulli i Karlos Drumond de Andrade, që në 15 vjet botoi vetëm 3 vëllime me gjithsej 144 poezi. Si çdo njeri normal, edhe ai kishte dyshime mbi aftësitë e veta, por arriti ta rifitonte besimin dhe të shkruante versionin e tij të poemës së famshme të Rudjard Kipling “Nëse…”:

Nëse u kërkon miqve dhe armiqve të të japin një shans,

Nëse mund të dëgjoni një “Jo” dhe ta merrni si “Ndoshta”,

Nëse mundeni të nisni gjithçka nga hiçi e megjithatë të vlerësoni atë pak që keni,

Nëse mund ta përmirësosh veten në çdo moment dhe të arrish majat pa iu nënshtruar kotësisë,

Atëherë do të bëhesh shkrimtar!”.

Mësimi: Refuzimi është një gjest që gjithmonë dhemb. Disa thonë se refuzimi nuk duhet marrë personalisht. Por unë nuk mendoj se ndihmon kjo këshillë. Ne e vlerësojmë veten dhe gjërat që krijojmë, ndaj refuzimi sjell një disonancë konjitive brenda mendjes sonë.

Dy mendime kontradiktore, vetëbesimi dhe dyshimi për veten, përplasen me njëri-tjetrin për të përcaktuar se kush do të fitojë dhe sundojë “mbretëritë” brenda kokave tona. Sa herë ka dy mendime kontradiktore, na duhet diçka që të na udhëheqë se çfarë të bëjmë pas refuzimit. Nëse nuk dini çfarë të bëni apo në çfarë të besoni, në shumicën e rasteve betejën do ta fitojë pala më e keqe. Në rastin e Paulos, fitoi besimi i tij në vetvete, dhe kjo për shkak të një obsesioni të tij.

3. Jini të fiksuar pas ëndrrës suaj

Qëkur ishte i vogël, Paulo ishte i fiksuar pas idesë për t’u bërë një shkrimtar i famshëm. Megjithatë, obsesioni i tij i dha frytet e veta vetëm pas shumë vitesh. Kjo për shkak se ai e ndryshonte gjithmonë artin e tij: nga poezia në aktrim, regji, shkrime mbi okultizmin dhe poemat lirike. Edhe pse pati sukses në disa nga këto fusha, ai i kujtonte vazhdimisht vetes se donte të bëhej një shkrimtar i famshëm. Ky obsesion e bëri atë që është sot.

Mësimi: Ndonjëherë, ne mendojmë se ëndrra jonë qëndron e varrosur nën një grumbull punësh ose studimesh. Kjo vlen edhe për mua. Unë ndjek shkollën e mjekësisë, por e di që të jem mjek nuk është ëndrra ime. Unë dua të jem një sipërmarrës.

Për disa arsye, unë nuk mund ta braktis shkollën e mjekësisë. Në pamje të parë duket sikur nuk kam zgjidhje, por në fakt e kam një të tillë: të zgjedh të ndjek ëndrrën time pavarësisht çdo gjëje, ose t’i nënshtrohem rrugës që më “detyruan” njerëzit të vazhdoj. E njëjta gjë vlen edhe për ju. Jini të fiksuar pas ëndrrës suaj dhe mos e lini të vdesë kollaj.

4. E kaluara juaj “e tmerrshme” nuk ju bën të dështuar në të ardhmen

Një fjalë nisi të shfaqej në mendjen time kur lexova mbi të kaluarën e Paulos: e tmerrshme. Paulo dështoi në studimet e tij, për pak sa nuk vrau një djalë me makinë, u detyrua të qëndronte për shumë kohë i shtruar në një spital psikiatrik për shkak të problemeve të tij në rritje, konsumonte vazhdimisht drogë, u rrëmbye nga një organizatë sekrete dhe përqafoi Satanizmin.

Kishte më shumë, por e kuptoni panoramën. Duke parë të kaluarën e tij, u habita me ndryshimin e madh të vetes së tij, të së kaluarës dhe të së ardhmes. Historia e tij, tregon se si e kaluara e dikujt nuk është një parashikues i mirë i së ardhmes së tij, pasi ai është i aftë ta ndryshojë atë nëse dëshiron.

Mësimi: Problemi me shumicën prej nesh, është se ne fokusohemi shumë tek gjërat që nuk mund t’i ndryshojmë. Është e vërtetë që e kaluara jonë mund të ndikojë në të ardhmen tonë, por ne nuk duhet që ta lejojmë atë ndikim të përhapet shumë. Ndaj mos lejoni që e kaluara të jetë fallxhori juaj. Ajo që duhet të bëjmë është të përqendrohemi në të tashmen dhe të marrim nën kontroll të ardhmen tonë. Pse? Sepse fallxhorët e jetës sonë jemi ne vetë./ “A2Success” – Bota.al

Magazinë

Divorci i prindërve, flet vajza e “Mr. Bean”: Ditët më të errëta

Published

on

Vajza e Rowan Atkinson ka folur për herë të parë rreth divorcit të prindërve. Lily Sastry është fëmija i vogël i aktorit të njohur kryesisht si Mr. Bean dhe ish-gruas së tij, Sunetra Sastry.

“Kalova shumë kaos dhe vetmi në të njëzetat e mia. Tani që jam 30 vjeçe, mund ta shoh qartë se ku isha dhe çfarë po ndodhte brenda meje gjatë ditëve më të errëta. Isha e humbur dhe nisa të ndihesha disi normale në të njëzetat e vona. Kam qenë gjithnjë e ngecur mes dy botësh, nuk e kam vendin këtu, por as atje.

Është e vështirë të zbulosh kush je kur nuk ke miq, një familje të përçarë dhe nuk di si t’ia dalësh të krijosh muzikë dhe të përpiqesh ta kuptosh botën. Më janë dashur vite të zgjidh problemet e mia dhe të kuptoj kush jam, si dhe të bëhem personi më i mirë që mund të jem. Kam bërë gabime të panumërta, jam lënduar, kam qenë e humbur dhe vetëm shumë herë. Arti ishte drita ime udhërrëfyese. Gjëja që e bëri vuajtjen të kishte vlerë, teksa unë punoja drejt një qëllimi, një ëndrre”.

Rowan Atkinson dhe Sunetra Sastry janë prindër edhe të një djali, Benjamin Atkinson, 31 vjeç.

Continue Reading

Magazinë

Dani Alves shpallet i pafajshëm

Published

on

Dani Alves është shpallur i pafajshëm, teksa akuzohej për sulm seksual.

Seksioni i Apelit i Gjykatës së Lartë të Drejtësisë së Katalonjës ka pranuar me shumicë të plotë apelimin e futbollistit Dani Alves, i cili ishte dënuar nga Seksioni 21 i Gjykatës Provinciale të Barcelonës me 4 vite e gjysmë burg për rastin në fjalë në një diskotekë të Barcelonës më 31 dhjetor 2022.

Gjyqtarët e çështjes kanë hasur disa gjëra që nuk përputhen, çka ka sjellë edhe vendimin që Dani Alves të lihet i lirë.

Për t’u theksuar se Gjykata vuri në dukje edhe kontradikta mes dëshmisë së viktimës dhe provave materiale të çështjes, si raportet e ADN-së dhe ekzaminimin me gjurmë gishtash.

Alves duhej të paguante garancinë prej 1 milion euro (850 mijë dhe ra dakord të dorëzonte pasaportën e tij, pasi i ndalohet largimi nga Spanja.

Continue Reading

Magazinë

Krijuesit e “Adolescence” duan vëmendjen e të rriturve: Djemtë adoleshentë në krizë

Published

on

Bota për fëmijët sot duket shumë ndryshe nga ajo që ishte për prindërit e tyre. Ky ndryshim theksohet në një skenë të serialit të njohur të platformës transmetuese Netflix, “Adolescence”, ka shkruar CNN.

Në episodin II, Inspektori i Krimeve, Luke Bascombe (rolin e të cilit e luan Ashley Walters) shkon në shkollë të mesme për të hetuar pse 13-vjeçari Jamie Miller (rolin e të cilit e luan Owen Cooper), personazhi kryesor i serialit, dyshohet se ka vrarë shoqen e tij të klasës, Katie.

Bazuar në ndërveprimet në Instagram, mendon se ishin miq dhe të lidhur romantikisht. Djali i tij, nxënës në shkollë, i tregon se ka gabuar.

Emojit që Katie kishte përdorur nuk ishin “të pafajshme”. Ato ishin formë koduese e ngacmimit: emoji i dinamitit përfaqëson një pilulë të kuqe që shpërthen, një referencë për “manosferën” (grupet online të djemve që kanë ide ekstremiste për marrëdhëniet me gratë).

Emoji apo simboli “100” është një aludim për këtë grup, që sugjeron një teori që thotë se 80% e grave tërhiqen nga 20% e djemve.

Ky zbulim është tronditës për Bascombe dhe të tjerët të rritur, që nuk e dinë cilat ide të dëmshme e të rrezikshme ndikojnë te të rinjtë dhe si depërtojnë në jetën e tyre. Kjo ngjarje me papërputhshmëri është në qendër të “Adolescence”, serial britanik që ka ngjallur diskutime për qëndrimet e djemve të rinj ndaj grave, kulturën “incel” (djemtë që ndihen të margjinalizuar dhe kanë urrejtje ndaj grave), përdorimin e telefonave të mençur dhe shumë çështje të tjera.

Seriali fillon si dramë krimi, por gjatë katër episodeve, eksploron çfarë mund të ketë shtyrë një djalë që duket i pafajshëm të bëjë diçka kaq të tmerrshme. Dhe përgjigjet që ofron nuk janë aspak të thjeshta. Në një intervistë Jack Thorne, një nga krijuesit e serialit, flet për hulumtimet e tij në qoshet më të errëta të internetit, zemërimin e djemve të rinj dhe shpresat që ka për prindërit.

Pse e krijoi këtë histori?

“Filloi me mikun tim Stephen Graham. Ai më telefonoi e tha se duhet të shkruajmë një serial për djemtë që urrejnë vajzat dhe për krimin me thika, që është problem i madh këtu në Britani”, ka thënë Thorne.

Ata u nisën nga diskutimi për zemërimin e djemve, për mizorinë e tyre dhe për ndërtimin e një portreti të ndërlikuar të maskulinitetit.

“Si u bëmë ne e si po bëhen adoleshentët tani, në mënyra të ngjashme, por edhe të ndryshme?”, ka thënë tutje Thorne.

A ishin këto tema që i ka menduar gjatë kohës?

“Ka kohë që i mendoj, por diçka që kam tendencë ta kisha injoruar. Kur u futa më thellë, pashë shumë ide që më befasuan dhe që, nëse do t’i kisha dëgjuar në momentin e gabuar, do të më kishin çuar në rrugë që jam shumë i lumtur që nuk i kam ndjekur”, ka thënë skenaristi.

Tutje ai ka shpjeguar se si funksion kultura “incel”.

“Idetë e kulturës ‘incel’ janë tërheqëse se u japin kuptim shumë ndjenjave: izolimit, vetëvlerësimit të ulët, ndjenjës së padëshirueshmërisë. Ata të thonë se ka një arsye pse bota është kundër teje: sepse bota është ndërtuar nga një këndvështrim femëror, dhe gratë kanë gjithë fuqinë. Ata të japin udhëzime për t’u përmirësuar: të bëhesh më i fortë, të mësosh të manipulosh dhe të dëmtohesh”, ka thënë ai.

Cili iishte procesi i kërkimit për të shkruar karakterin e Jamie?

“Për të kuptuar këto ide, hulumtova në vende të errëta si platforma “Reddit” dhe “4chan”, duke ndryshuar algoritmin. Krijova llogari anonime e fillova të ndiqja njerëzit e dukshëm. Ata më çuan tek ata që ishin më pak të dukshëm, dhe këta ishin ata që më interesuan më shumë”, ka treguar Thorne.

Ka thënë se 13-vjeçari s’është duke e ndjekur personazhin e rrjeteve sociale, ish-kik-boksierin profesional, Andrew Tate, në mënyrë direkte.

“Ndoshta është duke ndjekur dikë që është i pasionuar pas lojërave ose muzikës, dhe që ka ndjekur Andrew Taten më parë dhe tani e përhap atë ide në një formë tjetër”, ka shpjeguar Thorne.

Cilat janë pyetjet që përpiqet t’u japë përgjigje seriali?

“Po pyesnim veten: Pse e bëri Jamie atë që bëri? Kjo nuk është pyetje se ‘kush e bëri?’ por ‘pse e bëri?’. Kjo është arsyeja pse shkojmë në shkollë në episodin e dytë, për të kuptuar sistemin arsimor dhe si funksionon ai. Në episodin e tretë, përpiqemi të kuptojmë se si mendon ai, çfarë ka përpunuar. Dhe në episodin e katërt, arrijmë në një vend shumë të ndërlikuar. Nuk do të thotë që mund të fajësojmë vetëm prindërit, por ata janë pjesërisht përgjegjës”, ka thënë Thorn.

Si mund të adresohet radikalizimi i djemve të rinj?

Regjisori ka thënë se duhet gjetur mënyra e duhur për përdorimin e rrjeteve duke cekur se problemet nuk vijnë direkt nga platformat.

“Duhet të gjejmë një mënyrë për të trajtuar përdorimin e mediave sociale. Ky është një problem i vështirë, sepse nuk do të vijë nga vetë platformat. Në Britani, po flasim për moshën kur duhet lejuar qasje në përdorim të rrjeteve sociale, ndërsa në Australi, ata që janë nën 16 vjeç ndalohen t’i përdorin rrjetet sociale. Kjo është përgjegjësia e kompanive që menaxhojnë këto platforma”, ka thënë tutje Thorne.

Çfarë mësimesh mund të nxjerrin prindërit nga ky serial?

Thorne ka thënë se është e nevojshme vëmendja e të rriturve ndaj adoleshentëve, pasi ata janë në krizë.

“Duhet të dëgjojmë fëmijët, janë të cenueshëm e kanë nevojë për ne. Kjo është për të gjithë, jo vetëm për prindërit. Dëgjoni fëmijët. Kjo është për mësuesit, dëgjoni nxënësit e studentët tuaj. Kjo është për politikanët, dëgjoni të rinjtë. Ata janë të përjashtuar tani dhe po kalojnë një dhimbje të madhe. Duhet t’i ndihmojmë”, ka thënë Thorne.

Ai ka thënë se ajo që duhet të bëjnë të rriturit është t’i dëgjojnë, të gjejnë mënyra për t’i bërë ata të flasin e të kuptojnë çfarë po i shqetëson.

“Përndryshe mund të jemi duke humbur mundësinë për t’i ndihmuar ata”, ka përfunduar skenaristi.

Continue Reading

Kulturë

Shuk Gurakuqi, ish ministri i Financave i dënuar nga regjimi komunist në burgun e Burrelit

Published

on

Muzeu Kombëtar i Përgjimeve “Shtëpia me gjethe” organizoi sot një ceremoni përkujtimore për intelektualin dhe ish-ministrin e shtetit shqiptar, Shuk Gurakuqi, në ditën e 137-vjetorit të lindjes së tij.

Shuk Gurakuqi, një figurë e shquar e historisë shqiptare, lindi në Shkodër më 28 mars 1888 dhe studioi në Kolegjin Saverian të Jezuitëve në vendlindje. Ai filloi karrierën e tij si arkëtar në Doganën e Shkodrës dhe më pas si administrator në disa firma private, para se të emërohej shef i Seksionit të Financave në Bashkinë e Shkodrës gjatë pushtimit austro-hungarez.

Gurakuqi u bë një aktor i rëndësishëm në jetën politike të Shqipërisë gjatë periudhës 1920-1924, kur u zgjodh dy herë deputet i qarkut Shkodër. Po ashtu, ai ishte drejtues i organit të shtypit “Ora e Maleve” së bashku me Patër Anton Harapin dhe Dom Lazër Shantonë. Megjithatë, edhe pse nuk mori pjesë në Lëvizjen e Qershorit të vitit 1924, Gurakuqi mbeti një mbështetës i grupeve antizogiste dhe për këtë arsye kaloi pjesën më të madhe të periudhës së regjimit të Mbretit Zog në ekzil.

Në vitin 1938, Gurakuqi u kthye në Shqipëri dhe filloi të drejtonte firmën tregtare “Vllazën Prennushi”. Më vonë, ai u emërua Ministër i Financave në qeverinë e Mustafa Krujës, ku mbajti këtë post për dy vjet. Pas ardhjes së komunistëve në pushtet, Shuk Gurakuqi u arrestua dhe u dënua me burgim të përjetshëm nga Gjyqi Special i vitit 1946.

Dënimi i tij më vonë u ul në 20 vjet burgim, por ai vuajti gjithsej 17 vjet, ku një pjesë të madhe të këtij kohë e kaloi në burgun e Burrelit, një nga burgjet më të famshme dhe më të tmerrshme të regjimit komunist. Pas lirimit, Gurakuqi kaloi vitet e mbetura të jetës në varfëri, duke u marrë me studime dhe lexime shkencore, përderisa vendi i tij dhe i shoqërisë kishte kaluar nën dritën e një regjimi tjetër.

Shuk Gurakuqi ndërroi jetë më 13 prill 1966 në Shkodër, duke lënë pas një trashëgimi të pasur intelektuale dhe një historik të mbushur me përpjekje për të mirën e atdheut, por edhe me sakrifica të mëdha nën regjimin komunist.

Përkujtohet sot si një figurë e rëndësishme në historinë e Shqipërisë, me një jetën e tij të ndarë mes përpjekjeve për të ndihmuar në ndërtimin e shtetit shqiptar dhe vuajtjesh të pafundme nga padrejtësitë që i shkaktoi regjimi komunist./UBTNews/

Continue Reading

Të kërkuara