Thrilleri francez i Justine Triet, “Anatomy of a Fall”, ka fituar Palmën e Artë 2023 për filmin më të mirë të Festivalit të 76-të Ndërkombëtar të Filmit në Kanë.

Jane Fonda duke prezantuar nderin më të madh të këtij viti, vuri në dukje se kur ajo mori pjesë për herë të parë në festivalin e Kanës, në vitet 1970, “Nuk kishte femra regjisore që konkurronin në atë kohë dhe as që na shkonte mendja se kishte diçka që nuk shkonte me këtë. Ne kemi bërë një rrugë të gjatë”.

Ceremonia e mbylljes, e cila shënoi fundin e Festivalit të Filmit në Kanë 2023, u transmetua drejtpërdrejt në rrjetin francez France 2 dhe u transmetua në mbarë botën në kanalin ndërkombëtar Brut. Çmimet u pasuan nga shfaqja e premierës botërore të Disney/Pixar’s Elemental nga regjisori Peter Sohn.

Në një ndryshim këtë vit, festivali pati një sërë aktorësh dhe kineastësh të famshëm që shpërndanë nderimet kryesore të vitit 2023. Orlando Bloom ndau çmimin e jurisë. Song Kang-ho prezantoi çmimin për aktoren më të mirë. Aktorja më e mirë e Kanës 2022, Zar Amir Ebrahimi, prezantoi çmimin për aktorin më të mirë.

Drejtori kreativ i Pixar Studios, Pete Docter prezantoi çmimin për regjisorin më të mirë. Fituesi i Palmës së Artë të vitit 1994, Tarantino dhe Corman dhanë së bashku çmimin e Grand Prix me Jane Fonda që mbylli mbrëmjen me prezantimin e Palmës së Artë. Më poshtë vijon një listë e plotë e fituesve:

Justine Triet – ‘Palma e Artë’ për filmin “Anatomy of a Fall”

Jonathan Glazer – Çmimin kryesor për filmin “The Zone of Interest”

Tran Anh Hung – Regjisori më i mirë për “La Passion de Dodin Bouffant” (The Pot-au-Feu)

Aki Kaurismaki – Çmimin e Jurisë për “Kuolleet Lehdet” (Fallen Leaves)

Yuji Sakamoto – Skenaristi më i mirë për “Kaibutsu” (Monster)

Merve Dizdar – Aktorja më e mirë për Kuru Otlar Ustune (About Dry Grasses)

Koji Yakusho – Aktori më i mirë për “Perfect Days”./lapsi.al/

Tina Turner, këngëtarja legjendare amerikane, e cila u ngrit nga një komunitet fermerësh dhe një marrëdhënie abuzive, dhe u bë një nga artistet më të nderuara të të gjitha kohërave, ndërroi jetë të enjten në moshën 83-vjeçare. Ajo vdiq paqësisht në shtëpinë e saj në Küsnacht afër Cyrihut të Zvicrës, pas një sëmundjeje të gjatë.

“Proud Mary” (1969)

Performanca ikonike e Tina Turner e këngës “Proud Mary” në vitin 1971 në “The Ed Sullivan Show”, i ndihmoi asaj të forcojë statusin e saj si performuese dinamike.

“What’s Love Got to Do with It” (1984)

Fillimisht, Tina Turner nuk donte të incizonte “What’s Love Got to Do with It” pasi mendonte se nuk i përshtatej stilit të saj. Megjithatë, producenti Terry Britten e bindi atë për të kundërtën, duke çuar në hitin e saj më të madh solo.

Suksesi i këngës shënoi një pikë kthese të rëndësishme në karrierën e Tinës, duke e shtyrë atë drejt famës ndërkombëtare dhe duke e prezantuar atë me një brez të ri fansash.

“River Deep – Mountain High” (1966)

Vokali i fuqishëm i Tina Turner në “River Deep – Mountain High” i bëri përshtypje legjendës së muzikës Phil Spector aq shumë sa ai thuhet se e quajti atë një “incizim perfekt”.

Pavarësisht vlerësimit të saj nga kritikët, suksesi komercial i këngës në Shtetet e Bashkuara ishte i kufizuar. Megjithatë, ajo ishte një hit i madh në Evropë dhe tani njihet si një nga këngët më të famshme të Tinës.

“Private Dancer” (1984)

Para se Tina Turner ta incizonte këngën “Private Dancer”, fillimisht iu ofrua artistëve si Donna Summer dhe Phoebe Snow, të cilët e refuzuan mundësinë. Interpretimi i fuqishëm i këngës nga Tina e bëri atë një këngë klasike të jashtëzakonshme.

Albumi “Private Dancer” shënoi një rikthim të madh për Tinën, duke u vlerësuar lartë nga kritikët si dhe shënoi sukses komercial në mbarë botën.

“Simply the Best” (1991)

“Simply the Best” u shkrua nga Mike Chapman dhe Holly Knight dhe fillimisht ishte menduar për Rod Stewart. Sidoqoftë, versioni i Tina Turner u bë interpretimi përfundimtar i këngës.

Teksti ngritës dhe fuqizues i këngës e ka bërë atë një zgjedhje të preferuar për ngjarje sportive dhe momente motivuese. Gjithashtu ndër vite është trajtuar edhe nga artistë të ndryshëm./UBTNews/

Walter White, Tony Soprano, Don Draper, Daredevil, Jessica Jones, Maleficent… Mund të vazhdojmë dhe me siguri do të gjejmë shumë nga personazhet tanë të preferuar nga kinemaja, televizioni, komiket apo librat. Anti-heronjtë na magjepsin. Statusi i tyre moral ndonjëherë është i diskutueshëm, në mos i dënueshëm, por jemi gjithësesi të tërhequr nga ana e tyre e errët.

Për më shumë se një dekadë, ky profil psikologjik ka vazhduar të vendoset gjithnjë e më fort në kulturën tonë. Për disa arsye, nuk na tërheqin më figurat e virtytshme, ato që Carl Jung përcaktonte me arketipin e tij të heroit dhe që luftojnë kundër së keqes. Shpëtimtarët tanë të përjetshëm, ata që sjellin dritë për të larguar errësirën, nuk kanë pushuar së frymëzuari.

Për çfarë arsye? Për shumë. Antropologu Lévi-Strauss thotë se asnjë mit, legjendë apo figurë arketipike nuk është e rastësishme; të gjitha këto entitete kanë përfaqësimin e tyre në botën reale.

Filluam të ndiheshim më afër këtyre personazheve të gabueshëm, me të meta dhe ndonjëherë amorale. Le të shohim se çfarë motivesh dhe çfarë lehtësimi të brendshëm fshihen pas maskës së antiheroit.

Kush janë antiheronjtë dhe pse na tërheqin?

Koha e heronjve autentikë duket se ka kaluar. Mbretërimi i tyre mund të përfundojë shumë më shpejt sesa mendojmë. Figura si Herkuli apo Perseu kanë pushuar së shkndërrituri shumë kohë më parë.

Letërsia na ka lënë personazhe të paharrueshëm si Konti i Monte Kristos, por Xhejms Xhojsi e kishte ripunuar tashmë këtë univers me Uliksin e tij dhe me atë roman që befas na paraqet një grup antiheronjsh që kufizohen me komiken dhe tragjiken.

Në çdo anti-hero gjejmë të njëjtët përbërës: hijen e traumës dhe anën e kundërt të komikes. Joker është një shembull i kësaj; ne mund ta fusim në mesin e zuzarëve, por në ADN-në e tij është gjeniu i antiheroit. Sepse ai ka një të kaluar të tmerrshme dhe vishet si klloun, qesh kur dëshmon mizori dhe pikturon një buzëqeshje në një fytyrë të shënuar nga trishtimi.

Është e lehtë të kesh empati për anti-heroin, sepse ai shpesh është i pakënaqur, një ndjenjë që është e lehtë për t’u kuptuar këto kohë.

Anti-heronjtë e vërtetë dhe anti-heronjtë e papërsosur

Është e rëndësishme të mos ngatërrohet anti-heroi i tekstit shkollor me personazhin thjesht me të meta. Toni Stark (Ironman) ose Batman bëjnë pjesë në kategorinë e fundit. Ata kanë dritë dhe hije, njëri i çuditshëm dhe madje i papërgjegjshëm, tjetri duhet të përballet me një të kaluar të komplikuar për shkak të vdekjes së prindërve të tij.

Megjithatë, të dy janë heronj shpëtimtarë, personazhe që zgjidhin problemet e mëdha të botës. Ato simbolizojnë arketipin Jungian të shpëtimtarit.

Ai është një figurë që del nga fatkeqësitë, traumat, humbja apo tradhtia. Nga kjo ai krijon një botë personale në të cilën mbretërojnë ligjet e tij dhe sistemi i vlerave, shumë të ndryshme nga i yni.

E mira dhe e keqja turbullohen dhe mund të lundrojnë në të dy detet, si aftësia për bëma dhe vepra të mëdha që shkelin plotësisht ligjin.

Është e lehtë të ndjesh empati për një anti-hero

Ne i admirojmë heronjtë dhe identifikohemi me anti-heronjtë. Si është e mundur? Është një kontradiktë që dikush mund të empatizojë personazhe si Walter White apo Tony Soprano dhe të shijojë bëmat e tyre. Megjithatë është kështu. Sepse ndjenja jonë e empatisë na bën të identifikohemi më lehtë me dikë që është i pakënaqur, i dëshpëruar, i frustruar dhe që po lufton kundër një sistemi të dështuar.

Walter White, i cili ka arritur të rrëmbejë simpatinë tonë, është një mësues kimie në shkollë të mesme, vuan nga kanceri dhe prodhon metamfetaminë për të mbajtur familjen e tij. Maleficent është një zanë e tradhtuar dhe e shtypur nga njeriu që do, i cili përveç se do ta lërë, do të kthehet për t’i shqyer krahët.

Është kaq e lehtë të identifikohesh me këta personazhe. Ana e tyre e errët na tërheq sepse kuptojmë arsyet që i çuan në një dimension të tillë.

Në një shoqëri që ka dështuar, antiheroi na çliron

The Punisher, Daredevil, Jessica Jones… Vitet e fundit, janë shtuar përshtatjet për ekranin e vogël të këtyre personazheve nga bota e komikeve.

Ka diçka te anti-heronjtë që vepron si balsam, si element katartik. Ato përfaqësojnë shumë qëndrime për të cilat ne mendojmë, por nuk do t’i zbatonim kurrë në praktikë. Ata lëvizin dhe veprojnë jashtë ligjit për të zbatuar drejtësinë e tyre (justifikimin e tyre) në një shoqëri të dështuar.

Ndonjëherë anti-heroi përdor masa drastike për t’iu kundërvënë padrejtësive. Veprimi i tij ekstrem është (fshehurazi) tërheqës. Ne e admirojmë vendosmërinë e tyre përballë asaj që nuk do të guxonim kurrë të ndryshonim.

Antiheroi nuk ndryshon (dhe ne duam që ai të qëndrojë i tillë)

Anti-heronjtë gënjejnë, mund të jenë mizorë apo edhe të vrasin brutalisht. Ato mund të jenë kontradiktorë dhe ne mund t’i urrejmë dhe të vendosim t’i asgjësojmë.

Në një moment ne do të shkëputemi sepse ato sfidojnë kodet tona etike dhe morale, por, herët a vonë, do të duam të dimë më shumë. Do të donim të shihnim një film tjetër, një episod tjetër, të lexonim një tjetër komik apo një libër tjetër.

Në fund të fundit, ne nuk duam që ata të ndryshojnë. Dhe kështu, nëse superheroi devijon nga rruga e mirësisë, ai do të bëjë të pamundurën për t’u rikthyer në rrugën e duhur. Por jo, antiheroi nuk do të aspirojë kurrë të jetë ai që nuk është. Dhe ne e duam atë ashtu, të papërsosur.

Me pak fjalë, heronjtë janë zëvendësuar nga antiheronj që, në një farë mënyre, janë pasqyra e dëshirave tona më të errëta. Ato që nuk do t’i shprehim kurrë me zë të lartë./bota.al

Një nga metodat më të famshme për të rënë në gjumë është numërimi i deleve. Megjithatë, për James Gunn, ajo që funksionoi për të ishte koreografia e sekuencave të veprimit në kokën e tij. Kjo ishte gjëja e fundit që bëri para se të largohej. Çfarë është kaq relaksuese për imazhin e luftimeve, kërcimeve dhe saltove? Mund të ketë të bëjë me faktin se truri i regjisorit nuk mund të ngadalësojë, edhe gjatë natës.

Ai vetë e pranon se mendja i shkon vazhdimisht jashtë, pavarësisht se çfarë bën. “Pjesa më e keqe është se ndonjëherë flas me veten dhe nuk e di se po e bëj. Është sikur po mërmëris dialogun, muzikën apo diçka tjetër”, thotë ai. Gruaja e tij në mënyrë të pashmangshme e kap atë dhe e kthen në realitet.

Duke folur në një hotel në Paris, drejtori dukej i fokusuar në bisedë. Por kurrë nuk e dini: truri i tij rrallë ka grumbulluar aq shumë detyra, emocione dhe stimuj sa këto ditë. Nga njëra anë, ai po prezantonte Guardians of the Galaxy Vol. 3, pjesa e fundit e trilogjisë më të veçantë të filmave me superhero të Marvel – një film që, që ra fjala, ai nuk duhej ta drejtonte, sepse Disney e pushoi pas filmit të dytë në dritën e disa shakave të vjetra që ai bëri për pedofilinë, përdhunimin dhe 9 /11 në Twitter.

Megjithatë, protestat e kastit dhe publikut e detyruan kompaninë të tërhiqej. Ata e shpëtuan projektin, por pak vonë: Gunn kishte nënshkruar tashmë me rivalin e përhershëm të Marvel, DC. Së pari, për të drejtuar “The Suicide Squad”. Dhe më pas, sapo të përfundojë promovimi me Marvel, Gunn do t’i vendosë synimet e tij në formimin e historive për Superman, Wonder Woman dhe personazhe të tjerë të DC në filma, seriale dhe video lojëra.

“Unë nuk mendoj se ka pasur ndonjëherë një tregimtar në krye. Është e paprecedentë. Askush në historinë e Hollivudit nuk ka pasur ndonjëherë mundësinë të tregojë historinë më të madhe të treguar ndonjëherë nëpër televizion, film dhe lojëra, për të pasur atë lloj prirjeje krijuese. Pra, si mund të them jo?” Kjo largon çdo dyshim që mund të ketë në lidhje me vendimin e tij për t’u bashkuar me DC.

Studioja ka përjetuar ulje-ngritje për vite me radhë, duke triumfuar me trilogjinë e Batman të Christopher Nolan dhe Jokerin e fundit të Todd Philips, por duke pasur më pak sukses me Batgirl, i cili u anulua, Black Adam, i cili ishte një katastrofë në arkë dhe Batman v Superman. Suicide Squad (jo e Gunn-it, por një me pothuajse të njëjtin emër) dhe Justice League, të cilat të gjitha morën vlerësime të tmerrshme. Askush, deri më sot, nuk kishte provuar se kishte superfuqinë për të hartuar një plan koherent afatgjatë.

Për të zgjidhur një situatë kaq të pazakontë, kompania është kthyer në një mendje që është po aq e pazakontë. Si fëmijë, Gunn ishte i fiksuar pas shpikjes së racave aliene, të kompletuara me kafshë shtëpiake, shtëpi dhe madje edhe një rrjet hidraulik për çdo planet në sistemin diellor. Sot, ai shpjegon se procesi i tij krijues është “si të jesh gazetar”, duke vëzhguar dhe transkriptuar komplote dhe biseda që nuk ndalojnë kurrë në kokën e tij. Dhe sado e çuditshme që tingëllon, funksionon. “Nuk ka shumë njerëz që arrijnë të bëjnë filma në nivelin e buxhetit që unë jam në gjendje t’i bëj dhe prapë të bëjnë pikërisht atë që duan”, thotë ai.

Në fund të fundit, duke u hedhur në krijimin e historive, kjo nuk i sjell atij vetëm duartrokitje dhe para. Me sa duket, e ndihmon edhe të jetojë më mirë.

“Djajtë e mi ndryshojnë me kalimin e viteve. Unë isha një alkoolist si i ri dhe një i varur nga droga. Kam kaluar një sërë vitesh të çmendura. Mendoj se për mua, në të vërtetë ka të bëjë me përqendrimin në procesin krijues dhe jo shpërqendrimin nga paratë, fuqia, vëmendja, negativiteti dhe thjesht fokusimi në procesin krijues. Nëse mund ta bëj këtë, atëherë gjithçka funksionon shumë mirë. Mund të jetë ende një luftë, mendërisht. Por jeta është mjaft e vështirë pa e bërë unë më të vështirë”, përfundoi ai./UBTNews/