Kulturë, Lifestyle

Thëniet më të bukura nga James Baldwin

Për lexuesit tanë kemi sjellë një koleksion të thënieve më të bukura të tij.

Publikuar

James Baldwin ishte një djalë i ri brilant, i mbushur me dëshirën për jetën, shumë i dhënë kundër iluzionit të stabilitetit dhe kontrollit të shoqërisë – kur shkroi romanin e tij mahnitës gjysmë-autobiografik “Dhoma e Giovannit”, duke e bërë paradoksin e lirisë qendrën e vëmendjes së tij.

Për lexuesit tanë kemi sjellë një koleksion të thënieve më të bukura të tij:

Është pothuajse e pamundur të bëhesh një person i ditur në një vend kaq mosbesues ndaj mendjes së pavarur.

Dashuria nuk fillon dhe mbaron ashtu siç mendojmë se fillon. Dashuria është një betejë, dashuria është një luftë; dashuria po rritet.

Ju mendoni se dhimbja juaj dhe thyerja e zemrës tuaj janë të pashembullta në historinë e botës, por pastaj lexoni.

Fëmijët kurrë nuk kanë qenë shumë të mirë në dëgjimin e gjyshërve të tyre, por ata kurrë nuk kanë dështuar t’i imitojnë ata.

Unë imagjinoj një nga arsyet pse njerëzit i përmbahen urrejtjes së tyre me kaq kokëfortësi është sepse ata e ndiejnë, pasi urrejtja të jetë zhdukur, ata do të detyrohen të përballen me dhimbjen.

Jo gjithçka me të cilën ballafaqohemi mund të ndryshojë, por asgjë nuk mund të ndryshojë derisa të ballafaqohet.

Ndoshta shtëpia nuk është një vend, por thjesht një gjendje e pakthyeshme.

Unë e dua Amerikën më shumë se çdo vend tjetër në botë dhe, pikërisht për këtë arsye, unë insistoj në të drejtën për ta kritikuar atë përgjithmonë.

Nuk mund ta besoj atë që thoni, sepse unë shoh atë që bëni.

Liria nuk është diçka që mund t’i jepet kujtdo. Liria është diçka që njerëzit marrin, dhe njerëzit janë aq të lirë sa duan të jenë.

Njerëzit paguajnë për atë që bëjnë, dhe akoma më shumë për atë që kanë lejuar veten të bëhen. Dhe ata paguajnë për të shumë thjesht; me jetën që bëjnë.

Paradoksi i edukimit është pikërisht ky – që kur dikush fillon të bëhet i ndërgjegjshëm fillon të shqyrtojë shoqërinë në të cilën po edukohet.

Kushdo që ka luftuar ndonjëherë me varfërinë e di se sa jashtëzakonisht e shtrenjtë është të jesh i varfër.

Njerëzit mund të qajnë shumë më lehtë sesa mund të ndryshojnë.

Krijesa më e rrezikshme e çdo shoqërie është njeriu që nuk ka asgjë për të humbur.

Ka kaq shumë mënyra për të qenë i neveritshëm saqë ta sjellin kokën mprapsht. Por mënyra për të qenë vërtet i neveritshëm është të jesh përbuzës ndaj dhimbjeve të njerëzve të tjerë.

Ju nuk keni një shtëpi derisa ta lini atë dhe pastaj, kur ta keni lënë atë, nuk mund të ktheheni më.

Eshtë e sigurt, në çdo rast, se injoranca, e lidhur me pushtetin, është armiku më i egër që drejtësia mund të ketë.

Ju lutemi përpiquni të mbani mend se ajo që ata besojnë, si dhe ajo që bëjnë dhe që ju bëjnë të duroni nuk dëshmon për inferioritetin tuaj, por për çnjerëzillëkun e tyre.

Dije se nga ke ardhur. Nëse e dini se nga keni ardhur, nuk ka absolutisht asnjë kufizim se ku mund të shkoni.

Ju shkruani për të ndryshuar botën … nëse ndryshoni, qoftë edhe për një milimetër, mënyrën se si njerëzit e shikojnë realitetin, atëherë ju mund ta ndryshoni atë.

Nëse koncepti i Zotit ka ndonjë vlefshmëri ose ndonjë përdorim, ai mund të jetë vetëm për të na bërë më të mëdhenj, më të lirë dhe më të dashur. Nëse Zoti nuk mund ta bëjë këtë, atëherë është koha që ne të shpëtojmë prej Tij.

Roli i artistit është saktësisht i njëjtë me rolin e të dashurit. Nëse të dua, duhet të të ndërgjegjësoj për gjërat që nuk i sheh.

Rebelët e vërtetë në fund të fundit, janë po aq të rrallë sa të dashuruarit e vërtetë, dhe në të dy rastet, të ngatërrosh ethet me pasionin mund të shkatërrojë jetën e dikujt.

Konfuzioni është një luks që vetëm të rinjtë, shumë të rinjtë mund ta përballojnë dhe ju nuk jeni më aq të rinj.

Njerëzit që mbyllin sytë ndaj realitetit thjesht ftojnë shkatërrimin e tyre, dhe kushdo që këmbëngul të qëndrojë në një gjendje pafajësie shumë kohë pasi ajo pafajësi ka vdekur, kthehet në një përbindësh.

Kush poshtëron të tjerët, po poshtëron veten.

Sepse, ndërsa rrëfenja se si vuajmë dhe si jemi të kënaqur dhe si mund të triumfojmë nuk është kurrë e re, ajo gjithmonë duhet të dëgjohet. Nuk ka asnjë rrëfenjë tjetër për të treguar, është drita e vetme që kemi në gjithë këtë errësirë.

Shpesh pyes veten se çfarë do të bëja nëse nuk do të kishte libra në botë.

Të jesh i ndjeshëm, mendoj, do të thotë të respektosh dhe të gëzohesh në forcën e jetës, të vetë jetës, dhe të jesh i pranishëm në gjithçka që bën, nga përpjekja e dashurisë deri te thyerja e bukës.

Duhet të ndjekësh atë rrugë në të cilën të rreh gjaku. Nëse nuk jetoni jetën e vetme që keni, nuk do të jetoni ndonjë jetë tjetër, nuk do të jetoni fare.

Dikush, “tha Zhak,” babai yt ose imi, duhet të na kishte thënë se jo shumë njerëz kanë vdekur ndonjëherë nga dashuria. Por shumë njerëz janë zhdukur dhe po vdesin çdo orë – dhe në vendet më të çuditshme! – nga mungesa e saj.

Njerëzit që besojnë se janë me dëshirë të fortë dhe mjeshtra të fatit të tyre mund të vazhdojnë ta besojnë këtë vetëm duke u bërë specialistë në vetë-mashtrim.

Vendi ku do të përshtatem nuk do të ekzistojë derisa ta arrij.

Ata që thonë se nuk mund të bëhet, zakonisht ndërpriten nga të tjerët që e bëjnë këtë.

Besoji jetës dhe ajo do të të mësojë, në gëzim dhe pikëllim, gjithçka që duhet të dish.

Imazhi artistik nuk ka për qëllim të përfaqësojë vetë sendin, por, përkundrazi, realitetin e forcës që përmban sendi.

Si mund të respektohen, e lëre më të miratohen, vlerat e një populli që në asnjë nivel nuk jeton ashtu siç thonë ose siç thonë se duhet?

Njerëzit janë të bllokuar në histori dhe historia është e bllokuar në to.

Çmimi duhet të paguhet për të ndjekur ndonjë profesion ose vokacion është ajo njohuria intime e anës së tij të shëmtuar.

Ishin librat që më mësuan se gjërat që më mundonin më shumë ishin ato që më lidhnin me të gjithë njerëzit që ishin gjallë, ose që kishin qenë ndonjëherë gjallë.

Asnjë njeri nuk është djall në mendjen e tij.

Nëse trajtoheni në një mënyrë të caktuar, bëheni një lloj i caktuar personi. Nëse disa gjëra ju përshkruhen si të vërteta, ato janë reale për ju pavarësisht nëse janë të vërteta apo jo.

Qëllimi i artit është të nxjerrë në pah pyetjet që janë fshehur nga përgjigjet.

Çdo ndryshim i vërtetë nënkupton prishjen e botës siç e kanë njohur gjithnjë, humbjen e gjithçkaje që i dha asaj një identitet, fundin e sigurisë.

E pamundura është më e pakta që mund të kërkohet.

Askush nuk është më i rrezikshëm se ai që e imagjinon veten të pastër në zemër; sepse pastërtia e tij, sipas përkufizimit, është e pakundërshtueshme.

Ata fëmijë nuk janë memecë. Por njerëzit që drejtojnë këto shkolla duan të sigurohen që të mos bëhen të zgjuar: ata me të vërtetë po i mësojnë fëmijët të jenë skllevër.

Të gjithë dëshirojnë të jenë të dashur, por në këtë rast, pothuajse askush nuk mund ta durojë atë. Të gjithë duan dashuri, por gjithashtu e kanë të pamundur të besojnë se ai e meriton atë.

Ne mund të mos pajtohemi dhe ende ta duam njëri -tjetrin nëse mosmarrëveshja juaj nuk është e rrënjosur në shtypjen dhe mohimin tim dhe të drejtës sime për të ekzistuar.

Ka shumë gjëra që nuk duam t’i dimë për veten tonë.

… dashuria të solli këtu. Nëse i besove dashurisë deri këtu, mos u frikëso tani.

Vazhdo të lexosh

Kulturë, Lifestyle

Arti në garë: Një vështrim në Olimpiadën Kulturore të Parisit 2024

Publikuar

nga

Olimpiada Kulturore ka një histori mbi një shekull. Por çfarë është saktësisht, nga e ka origjinën dhe si ka evoluar?

Olimpiada Kulturore ka një histori të gjatë, filluar nga një vizion i Baroni Pierre de Coubertin në vitet 1890 për të rivendosur traditën e lashtë greke të festimeve katërvjeçare të atletikës dhe arteve. Këto festime, të njohura si Lojërat e Lashta, u mbajtën në Olimpia nga viti 776 para Krishtit deri në vitin 395 pas Krishtit, duke shërbyer si një platformë për të sjellë së bashku atletë, filozofë, studiues, poetë, muzikantë, skulptorë dhe udhëheqës të tjerë të artit dhe kulturës.

Coubertin, një edukator dhe historian francez, mendonte se ky bashkëveprim midis artit dhe sportit ishte “fryma e olimpizmit”, dhe në vitin 1894 ai themeloi Komitetin Olimpik Ndërkombëtar (IOC), duke çuar në organizimin e lojërave të para moderne në Athinë në vitin 1896. Megjithatë, vetëm në vitin 1912, në Stokholm, ëndrra e Coubertin për të bashkuar artin me atletikën u bë realitet me konkursin e artit në kuadër të Lojërave Olimpike. Ky ishte fillimi i Olimpiadës Kulturore si e njohur sot.

Në periudhën nga viti 1912 deri në vitin 1948, Olimpiada Kulturore përfshinte konkurse arti brenda Lojërave Olimpike, duke dhënë medalje në arkitekturë, letërsi, muzikë, pikturë dhe skulpturë për vepra të frymëzuara nga tema të lidhura me sportin. Megjithatë, me kalimin e kohës, formati i Olimpiadës Kulturore ka ndryshuar. Sot, ajo përfshin një sërë ngjarjesh kulturore që shkojnë paralelisht me Lojërat Olimpike, duke e bërë vendin pritës të shfaqet si një qendër kulturore dhe krijuese.

Në vitin 2012, Londra u shënua si një pikë kulmore për Olimpiadën Kulturore, duke shfaqur një ekstravagancë masive kulturore që shënoi një festë mbarëkombëtare të krijimtarisë, duke përfshirë mbi 170,000 ngjarje dhe mbi 40,000 artistë nga të gjitha anët e botës.

Në Francë, përgatitjet për Lojërat Olimpike të Parisit 2024 janë në kulmin e tyre, dhe përpara kësaj ngjarjeje të madhe, vendi është në një shfaqje të vërtetë të kombinimit të artit, kulturës dhe sportit. Muzeu i Luvrit, një nga institucionet më të njohura kulturore në botë, ka hapur dyert e tij për të pritur pjesëmarrësit në një mënyrë të re dhe unike. Programi “Vraponi në Luvër” ofron sesione të yoga-s dhe stërvitjes në ambientet e tij të mrekullueshme artistike. Duke e kombinuar artin e vjetër me aktivitetet e reja fizike, ky program ofron një përvojë të pazakontë për vizitorët.

Ndërkaq, në stadiumin e përkohshëm në Place de la Concorde, spektatorët kanë mundësinë të shijojnë shfaqje emocionuese të sporteve si skateboarding dhe breakdancing, duke sjellë një atmosferë tërheqëse dhe energjike në qendër të Parisit. Poashtu, Petit Palais po prezanton një ekspozitë të veçantë me titullin “Le corps en mouvement” (Trupi në lëvizje), duke sjellë në vëmendje lidhjen midis artit dhe sportit. Me 50 vepra të ndryshme artistike, ekspozita shfaq temat e lëvizjes dhe atletizmit nëpërmjet pikturës, skulpturës dhe arteve të tjera pamore.

Përtej kryeqytetit, bazilika e katedrales së Saint-Denis dhe Muzeu Regards de Provence në Marsejë ofrojnë ekspozita të veçanta që i fokusohen temave të sportit dhe artit. Në Saint-Denis, ekspozita “La Trêve” ofron një përvojë të pasur kulturore me portrete, afreske dhe kostume të frymëzuara nga historia e Lojërave Olimpike. Ndërsa në Marsejë, ekspozita “Surfing the wave” shpalos ndikimin e sërfit dhe sporteve të bordit në krijimin e artit bashkëkohor.

Këto ngjarje dhe ekspozita shërbejnë si shembuj i shumëllojshmërisë dhe pasurisë së kulturës dhe artit francez, duke përcjellë frymën e Lojërave Olimpike dhe bashkëndjenjes së artit dhe sportit në një harmoni të vërtetë kreative.

©️Përktheu dhe përshtati nga Euronews, Dionesa Ebibi

Vazhdo të lexosh

Kulturë, Lifestyle

Enciklopedia shqiptare: Progresi në hartimin e fjalësit të përbashkët mes Tiranës dhe Prishtinës

Publikuar

nga

Në Akademinë e Shkencave janë mbajtur takime intensive të redaksive të “Enciklopedisë shqiptare”. Këto takime kanë qenë të organizuara sipas disiplinave në dy qytete, Tiranë dhe Prishtinë.

Përveç anëtarëve të redaksive të Tiranës, në këto takime kanë marrë pjesë edhe anëtarë të redaksive nga Prishtina. Qëllimi kryesor i këtyre takimeve është të shmangen përsëritjet dhe të arrihet në një fjalës themelorë të integruar për “Enciklopedinë shqiptare” deri më 25 maj. Edhe pse organizimi i redaksive është i ndarë, synohet që ajo të jetë një vepër unike, me një listë të përbashkët të njësive enciklopedike, shkruan Agjencia Telegrafike Shqiptare.

Për të arritur këtë qëllim, është propozuar një fjalës i përbashkët, që lejon zbatimin e kufijve dhe pragjeve të përbashkët gjatë procesit të punës, pa ndikuar në parimin e territorialitetit.

Fjalësi i integruar do të përfshijë edhe listën e njësive enciklopedike të propozuara nga redaksia e trashëgimisë shqiptare në Maqedoninë e Veriut, duke krijuar kështu një përfytyrim të plotë mbi përmbajtjen dhe raportet mes tyre.

Në përfundim, lista e integruar do të përbëhet prej jo më shumë se 10 mijë artikujsh, duke u përqendruar në thellimin e përmbajtjes dhe përzgjedhjen e saj për të reflektuar nevojat dhe interesat e lexuesve. Procesi i takimeve dhe diskutimeve midis redaksive do të vazhdojë deri më 25 maj 2024, ndërsa në muajin qershor do të kalojë nga fjalësi i integruar në fjalësin e stabilizuar./UBTNews/

Vazhdo të lexosh

Kulturë, Lifestyle

Një çelës për Shkodrën: Montohet skulptura monumentale ‘Çelësi Shqiptar’, vepra më e madhe e artit në Shqipëri

Publikuar

nga

Bashkia e Shkodrës njoftoi për fillimin e montimit të veprës më të madhe të artit në Shqipëri, skulpturën monumentale “Çelësi Shqiptar”. Fitues në Konkursin Ndërkombëtar “Art në Hapësirën Publike”, vepra e krijuar nga artisti shqiptar Alfred Mirashi, i njohur ndryshe si Milot, shpallur nga ish-Ministria e Kulturës, po vendoset në hyrjen e qytetit të Shkodrës.

Kjo skulpturë monumentale, me një peshë prej 17 tonë, po vendoset në hyrjen e qytetit, vepër kjo që është e përkushtuar të përforcojë identitetin dhe vlerat shqiptare nëpërmjet artit.

Vepra është pasqyrë e rrugës së autorit, i cili nga një shqiptar i larguar në fillim të viteve ’90, ka arritur të bëhet një artist me ndikim ndërkombëtar, me çmime të fituara në mbarë botën. “Çelësi Shqiptar”, përfaqëson hapjen e portave dhe shembjen e kufijve, simbolizuar nga një çelës i madh që shkëlqen në hijen e Rozafës shekullore, shkruan Agjencia Telegrafike Shqiptare.

“The Albanian Key, inspirohet nga Shqiponja, simboli i hyjnisë së krijimit, të natyrës dhe lirisë. Në të gjitha rrafshet e kuptimit dhe të shpjegimit, prirem të besoj dhe të dëshmoj se asnjë zotërues i qiellit dhe lartësisë nuk e rrok lirinë në përmasat e saj më të hyjshme se sa shqiponja, asnjë forcë shprehëse nuk mund të ngjitet aq lart ku ky shpend mitik ndan qiellin dhe lirinë me malet dhe njerëzit. Rrjedhimisht kjo vepër ka këtë shprehi, këtë shpjegim, këtë zbërthim, edhe pse arti në vetvete është ajo çfarë më arsye dhe perceptim artistik arrin të konceptojë dhe të kuptojë gjithkush”, përcjellet fjala e autorit nga Agjencia Telegrafike Shqiptare.

Ky është një moment që shënon rikthimin e Milotit në atdhe, pas suksesit të dy veprave të mëparshme në Napoli dhe në Kinë. Skulptura pritet të jetë një pikë referimi për vizitorët, duke shpërndarë mesazhin e lirisë dhe mundësisë për të gjithë.

Prej kohësh, “Çelësi Shqiptar” ka qenë në një prej piacave më historike të Napolit, duke tërhequr qindra mijëra turistë të kërkuar nga përmasat e jashtëzakonshme dhe simbolizmi i punuar nga artisti me origjinë shqiptare. /UBTNews/

©️D.E

Vazhdo të lexosh

Kulturë, Lifestyle

Humbja e një ikone muzikore: Ka ndërruar jetë David Sanborn, legjenda e muzikës xhaz

Publikuar

nga

David Sanborn, legjenda e muzikës xhaz, ka ndërruar jetë në moshën 78-vjeçare, pas një beteje të gjatë me kancerin e prostatës. Ai lindi në Florida në vitin 1945 dhe u rrit në Misuri, duke përjetuar sfidat e një fëmijërie të prekur nga poliomieliti. Ai u përball me sfidat duke iu përkushtuar muzikës, duke filluar të luante saksofon për të forcuar gjoksin e tij, siç i sugjeroi një mjek. Sanborn përgjatë kohës që studioi muzikë, iu bashkua grupit Butterfield Blues Band dhe u shfaq në festivalin Woodstock me ta.

Sanborn hyri në skenën muzikore në vitet 1970 dhe shpejt u bë një figurë e rëndësishme. Ai u bë e njohur për bashkëpunimet e tij me artistë të tjerë të shquar, si David Bowie, Stevie Wonder, Elton John, BB King, dhe shumë të tjerë. Kontributi i tij në albumet e tyre dhe performancat e tij e bënë atë një emër të njohur në botën e muzikës.

Karriera e tij soliste ishte gjithashtu e shkëlqyer, me serinë e albumesh që përmbanin një përzierje të shkëlqyer të xhazit me R&B. Albumi i tij “Voyeur” nga viti 1981 ishte një sukses i jashtëzakonshëm komercial dhe artistik, duke fituar vende të para në listat e hitave.

Sanborn gjithashtu shquhej për punën e tij si ndihmës në sesione, duke kontribuar në regjistrime për artistë si Aretha Franklin, Rolling Stones dhe shumë të tjerë. Përveç kësaj, ai gjithashtu kishte një karrierë të suksesshme si kompozitor për film, duke punuar në serinë e filmave “Lethal Weapon” dhe duke bashkëpunuar me Jools Holland në programin televiziv “Night Music”. Albumet e tij solo vazhduan të tërhiqnin të ftuar yje, si Sting, Eric Clapton dhe Joss Stone, dhe ai mbajti një plan të qëndrueshëm publikimi deri në vitin 2015. Ai vazhdoi të bënte turne për një kohë të gjatë: në fillim të këtij viti ai vuajti nga frakturat e stresit në shtyllën kurrizore, duke e bërë atë të anulonte një sërë takimesh live.

Trashëgimia e David Sanborn do të vazhdojë të jetë e vlerësuar dhe e respektuar në botën e muzikës. Ndërsa ai ikën nga jeta, amatorët dhe profesionistët e muzikës do të mbajnë kujtimin e tij të mrekullueshëm dhe kontributin e tij të pakursyer në botën e artit./UBTNews/

©️ Përktheu nga Guardian: D.E

Vazhdo të lexosh

Të kërkuara