Për dikë kjo është terapi.

“Emri i tij është Gold. Ai është i ftohtë. Ai ha minj”, i thotë pacienti i quajtur Gomes terapistes së tij në një qendër trajtimi në Sao Paulo, duke mbajtur butësisht gjarpërin e madh ndërsa ai rrëshqet rreth tij.

Pikërisht këtë lloj fjalie po përpiqet të nxjerrë terapistja e tij, Andrea Ribeiro.

Ajo është e specializuar në trajtimin e personave me aftësi të kufizuara, autizëm ose ankth, duke përdorur një metodë të pazakontë: terapinë e zvarranikëve, e cila thotë se i ndihmon pacientët të relaksohen dhe të përmirësojnë komunikimin, aftësitë motorike dhe aftësi të tjera.

“Ai po punon në formimin e të folurit dhe kujtesës”, thotë terapisti për Gomes, i ulur në një tryezë me të dhe gjarprin e madh.

Ribeiro ka qenë pionier i kësaj metode gjatë dekadës së fundit në qendrën e trajtimit, e cila përmban një hapësirë ​​në ajër të hapur ku pacientët ndërveprojnë me hardhucat, breshkat dhe “jacare” – një lloj aligatori vendas në Amerikën Latine që është i zakonshëm në Brazil, përfshirë në pyjet tropikale të Amazonës.

Trajtimi nuk është i vërtetuar shkencërisht.

Por “është demonstruar mjekësisht se kur njerëzit vijnë në kontakt me kafshët, çlirohen neurotransmetues si serotonin dhe beta-endorfina që japin një ndjenjë kënaqësie dhe mirëqenieje”, thotë Ribeiro.

“Kjo i bën (pacientët) të ndihen mirë dhe të duan të mësojnë”.

Zvarranikët “na mundësojnë të arrijmë rezultate më të mira dhe më të shpejta”, tha ajo për AFP.

Ribeiro përdorte qen në seancat e saj të trajtimit.

Por ajo zbuloi se përpjekjet e tyre të vazhdueshme për të luajtur dhe për të bashkëvepruar i shqetësonin disa pacientë, veçanërisht ata me autizëm.

Kështuqë ajo iu kthye zvarranikëve.

Është një klasë kafshësh që i bën shumë njerëz të përpëliten.

Por njerëzit me autizëm priren t’u afrohen atyre “pa paragjykime”, thotë ajo: Kafshët ndezin kureshtjen e tyre pa i bërë ato të pakëndshme.

Zvarranikët, nga ana e tyre, “janë indiferentë”, thotë ajo.

“Ata nuk kërkojnë vëmendje siç bëjnë disa gjitarë”.

Dhjetë vjeçari Gabriel Pinheiro është duke përkëdhelur një aligator të vogël, duke u përpjekur të imitojë rrokjet e Ribeiros duke hapur gojën tri herë: “Ja-ca-re”.

Ai dhe Ribeiro më pas këndojnë një këngë për jacare për të praktikuar aftësitë e kujtesës dëgjimore.

Nëna e Pinheiro-s, Cristina, vlerëson katër vitet e kësaj terapie për përmirësimin e aftësive të tij të dëgjimit, komunikimit dhe motorik.

“Ai është gjithmonë i lumtur kur ne vijmë këtu”, thotë ajo.

Një pacient tjetër, 34-vjeçari Paulo Palacio Santos, pësoi dëmtime të rënda në tru në një aksident që e la të paralizuar dhe pa fjalë.

Ribeiro e mbështjell fytyrën me një gjarpër të trashë, pesha e të cilit dhe temperatura e ftohtë ndihmojnë në riaktivizimin e refleksit të gëlltitjes së Santos, thotë ajo.

Ajo më pas përdor një shtrëngues më të vogël boa për të punuar muskujt rreth gojës së tij.

Trajtimi i këtyre specieve rregullohet nga autoriteti mjedisor i Brazilit, IBAMA.

Nuk ka pasur asnjë aksident në 10 vite trajtim, thotë qendra.

Zvarranikët, të cilët rriten në vend, janë mësuar me kontaktin njerëzor. Në terapi, thonë ata, nuk përdoren gjarpërinjtë helmues./france24/UBTNews/