Op-Ed

Tek ne edhe delet kanë votuar

Published

on

Nga Velard Paqarizi) Bariu kinez po kalonte rrugës duke drejtuar kopenë me dele, një kalimtar në mënyrë të shokuar duke iu drejtuar shokut të tij tha: “Shih Shih atje i paska delet të diciplinuara, po i drejton sikur një paradë ushtarake, të gjithë po vazhdojnë rrugën në një drejtim. Shoku i tij duke buzëqeshur iu përgjigj: “Mos u çudit për këtë sepse tek ne delet votojnë…”

Me të vërtet mund të perceptohet si fyese kjo fjalë “dele”, por politikanët tanë na konsideruan pikërisht sikur dele të cilët na drejtuan me premtimet e tyre të shkojmë në kutitë e votimeve dhe të votojmë për ta.

“Punësim, zhvillim ekonomik, rritje të pagave”, ishte një shabllon i fjalëve që përdornin në fushatat e tyre për të bindur votuesit dhe shablloni i njëjtë përdorej në të gjitha zgjedhjet, edhe pse asnjë nga këto fjalë nuk e realizuan. Ky shabllon ishte një shabllon magjik, ku i bindte të gjithë qytetarët se këta politkanët janë të aftë të besueshëm dhe do të realizojnë premtimet e tyre.. Por meqë pas një kohe dalë ngadalë ky shabllon e humbi fuqinë magjike pasi që qytetarët ishin të dëshpëruar dhe demoralizuar për mospërmbushjen e premtimeve.

Dëshpërimet ndikuan edhe tek ne, pra tek të rinjtë pasi që dëshpërimet e prindërve tanë na bënë që të fillojmë vizionin apo synimin tanë të kemi jashtë vendlindjes, pra të punojmë të mundohemi të ikim nga ky vend.. Falë punës së politkanëve tanë ky synim u shndërrua në “shpëtim”, pra gjenerata jonë ikjen nga vendi po e sheh sikur shpëtim. Këtë e shkaktuan politkanët bashkë me kopenë e tyre të deleve që votuan ata, por ndoshta ende do të votojnë sepse sytë e tyre janë të mbyllura, por fundi i tyre po vjen.

Pas ardhjes së gjeneratës së re në çdo parti politike ka filluar edhe vetëdijësimi i qytetarëve pra (Nuk po shkon mo kshtu). Shumë të ri e të reja janë angazhuar në parti të ndryshme politike dhe kanë sjellë edhe një reformë ku i kanë lënë anash politikanët të shablloneve. Në vitet e fundit kemi qenë vetë prezent ku kemi vëzhguar punët apo sjelljet e politikanëve gjatë seancave të kuvendit, debateve televizive, fushatave etj. Nga shumica jemi gërditur dhe jemi mbushur me mllef ndaj tyre ku thonim se do të vjen dita dhe ne do të dënojmë ata në mënyrë demokratike pra me VOTË. Pra po vjen dita që qytetarët të dënojnë shkatërruesit dhe mashtruesit e çdo partie! Listat janë publikuar në çdo parti po i shohim fytyra të reja që po besojmë që kanë vizion dhe janë të etur për të punuar për shtetndërtim dhe zhvillim.

Andaj ju përkujtoj se në ditën e 14 shkurtit do të na jepet mundësia që të ardhmen e këtij vendi të përcaktojmë ne duke votuar njerëz të ndershëm e jo mashtruesit..

Continue Reading

Aktualitet

Prishtina në mes të ‘përparimit vetë-shkatërrues’ dhe evoluimit që duhet!

Published

on

Në një qytet që është në zemër të ndryshimeve dhe përplasjeve urbane, Prishtina po përpiqet të gjejë rrugën e duhur drejt harmonisë urbane. Por, çfarë është në të vërtetë kjo harmoni? Dhe a mund të arrihet ndonjëherë një balancë mes zhvillimit dhe ruajtjes së traditës.

Në çdo qytet, ndodhet një shpirt që mbush dhe u jep jetë hapësirave të tij. Ky shpirt, i njohur si Genius Loci “the spirit of the place”, është ai që krijon lidhjen e thellë mes njeriut dhe vendit ku jeton. Në një qytet si Prishtina, ku zhvillimi i shpejtë është shpesh në kundërshtim me ruajtjen e trashëgimisë, lind një pyetje e natyrshme: Si mund të mbajmë gjallë këtë shpirt qyteti, ndërkohë që përballemi me kërkesat e reja të urbanizimit dhe modernizimit?

Për të kuptuar më mirë se si mund të harmonizojmë këtë dualitet mes traditës dhe modernitetit, kemi intervistuar Shqiprim Ahmetin, Drejtorin e Institutit për Studime Urbane në UBT, një urbanist që ka reflektuar thellësisht mbi këto dilema. Ky diskutim është një përpjekje për të gjetur rrugët që mund të udhëheqin Prishtinën drejt një zhvillimi që respekton historinë e saj, por që gjithashtu i përgjigjet nevojave të një shoqërie që po rritet dhe po zhvillohet. Disa mund të thonë se kaosi është i pashmangshëm në qytetet moderne, por ndoshta është një kaos që mund të drejtohet dhe që mund të na mësojë diçka të vlefshme për ardhmërinë tonë!

 A po përballet Prishtina me një rritje të popullsisë dhe urbanizim të shpejtë, kur infrastruktura shpesh nuk është në përputhje me këtë rritje. A është rregullimi i kaosit urbanistik thjesht një çështje infrastrukturale, apo është një sfidë filozofike dhe sociale që kërkon një ndryshim të thellë në mënyrën se si e konceptojmë qytetin dhe jetesën urbane, Ahmeti nënvizon se zhvillimi infrastrukturor nuk mund të shikohet vetëm si një çështje teknike apo ekonomike, por si një reflektim i thellë i gjendjes socio-ekonomike të shoqërisë. “Niveli i zhvillimit infrastrukturorë është një pasqyrë e nivelit të përgjithshëm të zhvillimit të shoqërisë”, shprehet ai, duke theksuar se problemi nuk është vetëm i natyrës infrastrukturore, por është një sfidë që kërkon një ndryshim të filozofisë dhe konceptit të jetës urbane. Sipas tij, nëse një qytet përballet me probleme infrastrukturore, ato janë pasojë e një pengese më të madhe që lidhet me rritjen e popullsisë dhe urbanizimin e shpejtë, ndërsa kapacitetet e institucioneve për t’iu përgjigjur këtyre kërkesave janë të kufizuara.

Por çfarë është, në të vërtetë, sfida e këtij zhvillimi urban? “Problemi është shumë më i thellë se sa të pasurimi i infrastrukturës me mbështetje teknike,” shprehet Ahmeti. Ai argumenton se mënyra e tanishme e menaxhimit të kërkesave , ku ne përpiqemi të mbulojmë boshllëqet ekzistuese, pa një plan afatgjatë është e pamjaftueshme dhe krijon një kaos të vazhdueshëm. Pra, duhet të ndryshojmë mënyrën se si e shohim zhvillimin urban. A mund të menaxhohet ky zhvillim pa e ndryshuar mënyrën se si konceptojmë qytetin?

Për ta sqaruar, Ahmeti thekson se aktualisht, të gjitha institucionet janë duke u përpjekur që t’i përgjigjen kërkesës ekzistuese dhe të mbishtresuar për infrastrukturë dhe shërbime të tjera, ndërsa mungojnë kapacitetet për t’iu përgjigjur gjithë asaj kërkese në një afat optimalisht të shkurtër. Në anën tjetër, përderisa institucionet me gjithë kapacitetet e mangëta mundohen t’u përgjigjen kërkesave vetëm pjesërisht, vazhdimisht kemi shtim dhe paraqitje të kërkesave të reja. Rrjedhimisht, kërkesës së mbishtresuar për disa vite e madje dekada, i shtohet edhe kërkesa e re emergjente që shfaqet përderisa institucionet përpiqen t’u japin përgjigje apo t’i adresojnë kërkesat e vjetra.

“Për shembull, përderisa një qytet ka 100,000 banorë, ndërsa për 10 vitet e ardhshme ka kapacitete infrastrukturore dhe investive vetëm për gjysmën e atij numri të banorëve dhe paralelisht me këtë, numri i banorëve vazhdon të rritet në mënyrë të pakontrolluar, ai qytet/ajo komunë do të mbetet në kaos, edhe sikur t’i realizojë të gjitha investimet e planifikuara në infrastrukturë. Kjo sepse, në fund të planit 10-vjeçar të investimeve, komuna do të duhej të përmbushte nevojat dhe kërkesat e të paktën gjysmës së numrit të banorëve fillestarë (100,000), por, me rritjen e pakontrolluar të popullsisë, komuna përfundon duke mos mundur të ofrojë asnjë mundësi të nevojshme infrastrukturore dhe shërbimesh për më shumë se të themi 30-40% të banorëve. Në këtë mënyrë, problemi dhe sfida do të komplikohet edhe më shumë, dhe assesi do të zgjidhet”, reflekton Ahmeti.

Në këtë pikë, Ahmeti argumenton për një filozofi të re të zhvillimit të qytetit. Ai flet për “diktimin dhe dirigjimin e kërkesës” përmes planifikimit afatgjatë dhe strategjik, duke marrë si shembull Planin për Zhvillimin e Qëndrueshëm të Kopenhagës, i njohur si Five Finger Plan. Ky plan është një model i zhvillimit të infrastrukturës që orienton qytetin sipas nevojave të projektura dhe jo të reaktuara sipas nevojave spontane të popullsisë.

Në një botë të mbushur me kaos urbanistik dhe kërkesa të paemërta, duhet të përqafojmë një model ku infrastruktura zhvillohet dhe rritet në përputhje me vizionin dhe planifikimin e qytetit. Kjo mund të duket si një idealistike, por për Ahmetin, kjo është e mundur. “Kjo është ajo që duam të arrijmë,” përfundon ai, “një qytet që zhvillohet sipas një plani të qartë, që kontrollon kërkesën dhe zhvillimin, dhe që siguron një cilësi jetese të qëndrueshme për të gjithë qytetarët.”

Në epokën e globalizimit dhe përparimeve të shpejta teknologjike, pyetja e ndërtimit të qyteteve të reja është një kërkim i thellë për kuptim dhe qëllim. A është e mundur të ndërtosh një qytet të ri pa humbur kujtesën e tij kolektive dhe trashëgiminë?

 

Profesori Ahmeti ofron një përgjigje filozofike dhe thelbësore, duke theksuar se qyteti është shumë më tepër se thjesht një mbledhje ndërtesash dhe rrugë. “Një qytet është një trup që mbart kujtesën kolektive të atyre që e banojnë, është një pasqyrë e kohës dhe e historisë së vet. Arkitektura, si një formë artistike dhe funksionale, është shprehja e botëkuptimit të një shoqërie, dhe çdo ndërtim i ri duhet të ruajë këtë pasuri të pashembullt”, shprehet ai.

 

Megjithatë, ndërsa zhvillimi urban shpesh shtyn përpara për të përmbushur nevojat e një shoqërie që është gjithnjë në ndryshim, profesori e bën të qartë se humbja e “Genius Loci” – shpirtit të qytetit, është një rrezik i madh. “Nëse nuk e ruajmë atë që na bën të veçantë, rrezikojmë të krijojmë një qytet të paidentifikueshëm, një makinë e ftohtë që funksionon në mënyrë mekanike, por që ka humbur lidhjen me historinë e tij dhe shpirtin e banorëve të tij”, shton ai.

Më pas, ai reflekton se zhvillimi i qyteteve të reja nuk do të thotë të sakrifikohet e kaluara, por të krijohet një simbiozë e qëndrueshme mes të tashmes dhe të kaluarës. “Qytetet nuk janë thjesht hapësira ku jetojmë, por janë mjedise që na formojnë si individë dhe si shoqëri. Kjo është arsyeja pse është kaq e rëndësishme të ndërtosh hapësira që ruajnë trashëgiminë kulturore dhe historike, ndërsa e integrojnë modernitetin në një mënyrë që respekton këtë trashëgimi.”

Prof. Ahmeti argumenton se, megjithëse mund të ndërtohen qytete të reja, është thelbësore që ato të jenë një vazhdimësi e identitetit të shoqërisë dhe jo një ndarje prej tij. “Ideja nuk është të stagnojmë në zhvillim,” thekson ai. “Nuk bëhet fjalë që të mos i zgjerojmë qytetet, të mos i ndjekim trendet dhe frymën e re në arkitekturë, apo të mos shfrytëzojmë përparimin teknologjik për t’i lehtësuar jetën njerëzve. Por, ajo që është thelbësore është të mos humbasim shpirtin tonë (Genius Loci) dhe të mos i nënshtrohemi dinamikës kaotike të ‘përparimit të shpejtë’, i cili shpesh bëhet në dëm të ruajtjes së identitetit dhe trashëgimisë.”

Kjo është një kritikë e drejtpërdrejtë ndaj tendencës së urbanizimit të shpejtë, ku shpesh fokusi është vetëm tek infrastruktura dhe funksionaliteti. Prof. Ahmeti paralajmëron se nëse nuk e mbajmë parasysh rëndësinë e identitetit dhe trashëgimisë, qytetet mund të shndërrohen në prototipe industriale, pa shpirt, pa kuptim dhe të kufizuara vetëm në funksionin e tyre teknik. “Balancimi mes zhvillimit dhe ruajtjes së identitetit socio-kulturor dhe urban (Genius Loci) është gjithmonë i mundur”, thotë profesori duke ritheksuar se “qyteti është më shumë se thjesht një grumbull ndërtesash dhe rrugë – është një trup që mbart kujtesën e kolektivitetit. Sa herë që e rindërtojmë, duhet të kujtojmë se nuk po krijojmë vetëm hapësira fizike, por edhe lidhje mes atyre që jetojnë aty dhe atyre që kanë jetuar.”

Në përmbledhje, Prof. Ahmeti ofron një vizion të thellë dhe filozofik për zhvillimin e qytetit, duke nënvizuar se ky proces nuk mund të shkojë përpara nëse nuk e ruan unitetin dhe shpirtin e tij. “Qyteti, si një organizëm i gjallë, duhet trajtuar si një sistem tërësor, ku çdo pjesë është e lidhur me tjetrën, pa lejuar që ndarjet fizike, konceptuale dhe funksionale të shkatërrojnë harmoniën e tij. Evolucioni i qytetit duhet të jetë një rritje që i shërben përforcimit të identitetit dhe qenies së tij, dhe jo një shkatërrim i asaj që ka qenë. Nëse ndodh kjo, përparimi është në rrezik të bëhet vetë-shkatërrues, një proces që nuk mund të pranojmë as si individë, as si shoqëri”, përfundon Ahmeti dhe na kujton se qyteti nuk është vetëm një strukturë betoni apo rrugë të ndërlikuara, por një qenie në vete, e ndërtuar nga historia, kujtesa dhe njerëzit që e banojnë!

 

Prof. Shqiprim Ahmeti, Drejtor i Institutit për Studime Urbane në UBT
Gazetare: Dionesa Ebibi

 

 

 

 

Continue Reading

Aktualitet

Edukimi mediatik në Kosovë, nevojë urgjente për përballje me “fake news”

Published

on

Në epokën digjitale, kur informacioni rrjedh në çdo moment përmes platformave sociale dhe mediatike, edukimi mediatik është shndërruar në një nevojë urgjente për të mbrojtur dhe fuqizuar të rinjtë në Kosovë.  Një ndër praktikat më të mira që merret shembull i një kurrikule të suksesshme të edukimit mediatik është Finlanda, që nga vitet e 50-ta, ka ndërtuar një kurrikulum edukativ të tillë që ka bërë edukimin mediatik një shtyllë të qëndrueshme të arsimit të saj.

Në dekadën e fundit, ky vizion ka evoluar në një formë tjetër, duke përqendruar vëmendjen tek “alfabetizimi i inteligjencës artificiale”, një aftësi jetike për qytetarët e sotëm, që përballen me mundësinë dhe rrezikun që sjellin teknologjitë e reja, si dhe për të përdorur ato në mënyrë kritike dhe produktive. Finlanda ka arritur të jetë në krye të shteteve në edukimin mediatik, duke qenë në vendin e parë në Indeksin e Edukimit Mediatik që nga viti 2017.

Ekspertët e edukimit dhe medias e theksojnë se përfshirja e edukimit mediatik në sistemin arsimor të Kosovës është e domosdoshme për të përgatitur brezat e rinj për të jetuar dhe vepruar në një shoqëri ku informatat janë një burim i paanë dhe shpesh i pavërtetë. Kjo është një mundësi për të forcuar aftësitë kritike të të rinjve, për t’i ndihmuar ata të mbrohen nga ndikimet e jashtme dhe të bëhen qytetarë të përgjegjshëm dhe të arsimuar në epokën e informacionit të paanshëm.

Blerta Aliu – Ahmeti, drejtore ekzekutive e “Education Empowerment Initiative” (EEI), argumenton se edukimi mediatik është i domosdoshëm për të zhvilluar njohuri të rëndësishme rreth sigurisë online, mbrojtjes së privatësisë dhe analizimit të informacionit. Ajo vë në dukje që përmes projekteve të tilla si “MediaWise”, është dëshmuar urgjenca për t’i aftësuar të rinjtë të përdorin në mënyrë të shëndetshme dhe të qëlluar mediat digjitale, duke vendosur një balancë midis aktiviteteve online dhe offline.

“Ne, si EEI, kemi zbatuar së fundmi projektin MediaWise me nxënës nga tri vende të rajonit dhe kemi parë nga afër se sa urgjente është nevoja për edukimin e këtyre nxënësve në përdorimin e shëndetshëm të mediave digjitale, si dhe për të gjetur një balancë të qëndrueshme midis aktiviteteve online dhe atyre offline”, është shprehur Aliu – Ahmeti.

Sipas saj, nxënësit duhet të jenë të përgatitur për të mbrojtur veten nga bullizmi kibernetik dhe rreziqet që sjellin lajmet e rreme.

“Është thelbësore që në shkolla të mësojnë si të përdorin këto media në mënyrë të shëndetshme dhe për qëllime pozitive. Përmes edukimit mediatik, nxënësit mund të zhvillojnë njohuri për sigurinë online, mbrojtjen e privatësisë, analizimin e dezinformatave, mbrojtjen nga bullizmi kibernetik dhe shmangien e rreziqeve të lajmeve të rreme”.

Një element tjetër kritik i edukimit mediatik është zhvillimi i aftësive për të analizuar dhe verifikuar përmbajtjen e lajmeve. Sipas EEI, aftësitë për të dalluar informacionin e saktë nga dezinformimi dhe për të marrë vendime të informuara janë thelbësore në shoqërinë e sotme. Nxënësit duhet të mësojnë që të mos i pranojnë lajmet menjëherë si të vërteta, por të bëjnë krahasime me burime të tjera të besueshme.

Edukimi mediatik është përfshirë në kurrikulën arsimore të Kosovës që nga viti 2016, por përvoja ka treguar se zbatimi efektiv i tij ka mbetur sfidues. Sipas Aliu – Ahmetit, mungesa e trajnimeve të mësuesve për të mësuar këtë lëndë është një pengesë kryesore. Trajnimi i mësuesve dhe krijimi i materialeve didaktike të përshtatshme janë hapa të domosdoshëm për të përballuar këtë sfidë dhe për të bërë që edukimi mediatik të ketë një ndikim real në shkolla.

“Për të integruar edukimin mediatik në mënyrë efektive, është e domosdoshme të investohet në trajnimin e mësuesve dhe krijimin e materialeve didaktike të përshtatshme. Kjo do të ndihmonte në tejkalimin e sfidave ekzistuese dhe në përgatitjen e të rinjve për të përdorur mediat në mënyrë të ndërgjegjshme dhe të përgjegjshme”, thotë Aliu – Ahmeti.

Ferid Selimi, dekan i Fakultetit të Medias dhe Komunikimit në UBT, pohon se përballja me teknologjinë e re dhe rrjetet sociale kërkon një edukim të shtuar për të rinjtë. Ai thekson rëndësinë e edukimit mediatik për të zhvilluar një rini të përgatitur dhe të ndërgjegjshme për rreziqet e dezinformimit dhe keqinformimit. Në mendimin e tij, edukimi mediatik është më shumë sesa mësim për të shkruar një artikull; është përgatitje për t’u mbrojtur nga lajmet e pavërteta dhe për të dalluar mes fakteve dhe subjektivizmit.

“Duke pasur parasysh, publikimet e ndryshme, postimet e shpeshta, që bëhen pa ndërhyrje redaktoriale e me teka personale, është e nevojshme që të rinjtë, e sidomos nxënësit e shkollave fillore e të mesme të dinë të ndajnë të vërtetën prej jo të vërtetës, të qëllimshmen nga jo e qëllimshmja, fabrikimin nga realiteti i krijuar, si dhe subjektivitetin nga objektiviteti. Sepse, vetëm në këtë mënyrë, ne mund të llogarisim në një rini të shëndoshë dhe të përgatitur mediatikisht”, është shprehur Selimi.

Selimi gjithashtu thekson rëndësinë e përgatitjes së profesionistëve të mediave që janë të aftë të edukojnë të tjerët për median. Sipas tij, edukimi mediatik mund të integrohet në mënyrë të suksesshme në shkolla përmes universiteteve që ofrojnë programe në media, ku studentët aftësohen për të ndarë informacionin e besueshëm nga ai i pabesueshëm dhe për të mësuar të tjerët për rëndësinë e vërtetësisë në gazetari.

Gazetarja Aferdita Maliqi përmend se edukimi mediatik i ofruar në shkolla i ndihmon të rinjtë të dallojnë burimet e besueshme nga burimet e pabazuara në fakte. Kjo është një mënyrë për të përgatitur qytetarë të informuar dhe të vetëdijshëm në një shoqëri ku informacioni shpesh përhapet pa redaktim profesional dhe me qëllime të ndryshme, duke përfshirë ndikimin politik. Integrimi i edukimit mediatik në kurrikulën shkollore, sipas Maliqit, mund të ndihmojë në krijimin e një kulture të përgjegjshme informimi dhe të një brezi të ri të ndërgjegjshëm.

“Në këtë rast janë disa hapa që duhet bërë institucionet paraprakisht: Përcaktimi i objektivave të qarta të edukimit mediatik, trajnimi i mësuesve dhe përfshirja e tyre në lëndë të ndryshme, sepse edukimi mediatik mund të integrohet jo vetëm si lëndë e veçantë, por edhe si pjesë e lëndëve ekzistuese. Por, në realizim duhet të kemi parasysh sfidat: si p.sh. mungesa e burimeve dhe infrastrukturës, sepse ka disa shkolla që kanë mungesë të teknologjisë bazë. Edukimi mediatik përballet me sfidën e mësimit të nxënësve për t’u përballur me dezinformimin, propagandën, dhe përmbajtjet e dëmshme, andaj kjo kërkon një qasje të kujdesshme për të mos ekspozuar nxënësit në mënyrë të panevojshme ndaj këtyre rreziqeve”, thekson Maliqi.

Nga ana tjetër, Naile Dema, anëtare e Asociacionit të Gazetarëve të Kosovës, nënvizon se edukimi mediatik është thelbësor për të fuqizuar të rinjtë përballë lajmeve të rreme. Ajo vë në theks se të rinjtë dhe të moshuarit janë grupet më të prekura nga dezinformimi dhe thekson rëndësinë e futjes së lëndës së edukimit mediatik si obligative në shkolla.

“Kategori më të prekura nga lajmet e rreme, sipas disa hulumtimeve, janë të rinjtë dhe të moshuarit. Kjo nuk përjashton asnjë moshë tjetër, por këto dy grupe janë më të cenueshme ndaj keqinformimit. Prandaj, ne si AGK, si dhe përmes Forumit për Integritetin e Informacionit në bashkëpunim me NDI, kemi dy vite që lobojmë aktivisht për ta futur edukimin mediatik si lëndë obligative, sepse fuqizon jashtëzakonisht të rinjtë”, potencon Dema.

Dema thekson se edukimi mediatik është i një rëndësie të veçantë për të rinjtë, duke i ndihmuar ata të dallojnë lajmet e besueshme. Sipas saj, në Kosovë niveli i edukimit mediatik është shumë i ulët dhe shoqëria është e ndikuar politikisht.

“Edukimi mediatik luan rol krucial te të rinjtë për të verifikuar lajmet e besueshme. Në Kosovë, niveli i edukimit mediatik është shumë i ulët dhe shoqëria është mjaft e ndikuar politikisht. Në kohë fushate shtrohet pyetja nëse edukimi mediatik është i domosdoshëm. Është jashtëzakonisht e rëndësishme që të rinjtë ta kenë këtë njohuri që nga baza. Sa herë i pyesim të rinjtë se cilat janë burimet e para të informacionit, ato rezultojnë të jenë rrjetet sociale”, ka shtuar Dema.

Ekspertët janë të një mendimi se edukimi mediatik nuk është vetëm një nevojë arsimore, por një domosdoshmëri për të siguruar që të rinjtë në Kosovë të jenë të përgatitur për të përballuar sfidat e epokës digjitale.

Kjo kërkon përkushtim në trajnimin e mësuesve, përfshirjen e edukimit mediatik në të gjitha nivelet arsimore dhe ngritjen e ndërgjegjësimit për rolin e medieve në shoqëri. Vetëm në këtë mënyrë Kosova mund të shpresojë për një të ardhme ku të rinjtë janë të aftë të verifikojnë, analizojnë dhe ndajnë informacione me përgjegjësi dhe ndërgjegjësim. Dhe vetëm në këtë mënyrë mund të ndërtohet një shoqëri ku çdo individ është një qytetar aktiv, kritik dhe i vetëdijshëm!

Artikull i shkruar nga Driton Hyseni

Continue Reading

Op-Ed

Shoqëria civile dhe institucionet shtetërore

Published

on

Shoqëria civile dhe institucionet shtetërore shpeshherë janë cilësuar nga një dinamikë rivaliteti dhe bashkëpunimi, duke reflektuar tensione dhe marrëdhënie komplementare. Historikisht, sidomos nga perspektiva e shtetit, këto shkëmbime nuk kanë qenë gjithmonë harmonike apo paqësore, pasi që shteti shpesh nuk e ka vlerësuar pozitivisht rolin dhe funksionin e shoqërisë civile.

Ky problem është ende aktual në qeverisjen moderne, pasi që institucionet e shtetit vazhdojnë të mbajnë qëndrime tipike të institucioneve kohezive. Edhe pse institucionet e shtetit mbizotërojnë në organizimin politik të shoqërisë, ato nuk janë të vetmet struktura që kontrollojnë ndërveprimet shoqërore. Shoqëria civile ka lindur si një forcë komplementare, duke organizuar njerëzit në grupe e kategori shoqërore të lira dhe të pavarura, jashtë ndikimit të drejtpërdrejtë të shtetit. Andaj, në teorinë dhe praktikën politike, koncepti i shtetit “omnipotent” brenda një shoqërie të dhënë nuk është as realist dhe as i dëshiruar.

Çfarë reflekton shoqëria civile në shoqëritë me kulturë demokratike?

Shoqëria civile përfaqëson një forum për veprim të përbashkët ku qytetarët mund t’i bashkërendojnë veprimet e tyre në mbrojtje të të drejtave të tyre, t’i shprehin shqetësimet dhe të kërkojnë llogaridhënie nga institucionet shtetërore. Shoqëria civile vepron si ndërmjetës mes institucioneve shtetërore dhe qytetarëve, duke i kontribuuar baraspeshës së këtij ndërveprimi reciprok (pushteti kundruall qytetarëve). Megjithatë, shteti mëton ndërveprimin e drejtpërdrejtë me qytetarin, duke dashur të margjinalizoj rolin ndërmjetës të shoqërisë civile? Kjo mendësi pengon zhvillimin e shoqërisë civile brenda një konteksti të dhënë duke e apostrofuar atë si një strukturë paralele dhe rivale të institucioneve shtetërore. Në një shoqëri demokratike, ku institucionet shtetërore janë përgjegjëse ndaj qytetarëve të saj, krijimi dhe zbatimi i politikave publike dhe ofrimi i shërbimeve nuk mund të mbështetet vetëm te përfaqësuesit politikë. Kurdo që trajtohen çështje të ndërlikuara socio-ekonomike që kërkojnë zgjidhje krijuese dhe të qëndrueshme, institucionet shtetërore janë të vetëdijshme për rëndësinë e partnerëve të kualifikuar e që janë përtej kompetencave të tyre mbikëqyrëse. Me njohuritë e saj të thella, lidhjet e ngushta me qytetarët dhe aftësinë për të agreguar burime, shoqëria civile është tejet e përshtatshme për të marrë një rol thelbësor në hartimin dhe zbatimin e politikave publike, si dhe në adresimin e nevojave dhe prioriteteve të qytetarëve.

Në vendet evropiane shoqëria civile dhe shteti janë në partneritet të ngushtë!

Shumë vende evropiane kanë vendosur politika zyrtare për të rregulluar ndërveprimin midis institucioneve dhe shoqërisë civile. Këto politika zakonisht përfshijnë bashkëpunime të organizuara, duke njohur dhe garantuar të drejtën e shoqërisë civile në procesin e vendimmarrjes dhe politikëbërjes. Organizatat e shoqërisë civile mund të marrin pjesë në forume publike, të kenë pozicione këshilldhënëse apo të ngarkohen me monitorimin dhe vlerësimin e projekteve të institucioneve shtetërore. Rrjedhimisht, një qasje e tillë, ka ndikuar ndjeshëm në formësimin e reformave demokratike, promovimin e qeverisjes së mirë, transparencës dhe llogaridhënies. Kjo është karakteristike për vendet e BE-së por edhe vendet tjera që synojnë integrimin në BE, ku shoqëria civile ka udhëhequr nismat për katalizimin e pranimit të standardeve të BE-së të ndërlidhura me demokratizimin, sundimin e ligjit dhe të drejtat e njeriut.

Shoqëria civile dhe institucionet shtetërore në Kosovë drejt rrugës së konvergjencës?

Në Kosovë shoqëria civile ka evoluar duke marrë role gjithnjë e më të rëndësishme. Fillimisht, pas luftës së fundit në Kosovë, shoqëria civile ishte e përqendruar në zbatimin e projekteve të përcaktuara nga donatorët e jashtëm duke krijuar kështu një varësi të drejtpërdrejtë financiare. Me kalimin e kohës, sidomos pas shpalljes së pavarësisë dhe konsolidimit të buxhetit të Kosovës, organizatat e shoqërisë civile filluan një ndërveprim intensiv me institucionet shtetërore në zbatimin e projekteve të shumta për të adresuar nevojat dhe prioritetet e qytetarëve të Republikës së Kosovës. Në këtë fazë të zhvillimit të saj, është vërejtur tendenca e instrumentalizimit të shoqërisë civile nga ana e institucioneve shtetërore. Megjithatë, në përmasa të mjaftueshme, organizatat e shoqërisë civile kanë arritur të ruajnë pavarësinë e tyre duke ndërvepruar me institucionet shtetërore në nivelin e partneritetit. Kështu u krijuan raporte simbiotike, krahasur me ato osmotike e që ishin karakteristikë e fazës së parë dhe të dytë të zhvillimit evolutiv të shoqërisë civile në Kosovë.

Për t’iu përgjigjur sfidave të saj zhvillimore, në Kosovë është hartuar edhe Strategjia Qeveritare për Bashkëpunim me Shoqërinë Civile. Kjo strategji është përpiluar pas një debati të plotë dhe gjithëpërfshirës midis përfaqësuesve të institucioneve shtetërore dhe të shoqërisë civile, duke synuar përmirësimin e ofrimit të shërbimeve publike dhe rritjes së ndikimit të shoqërisë civile në vendimmarrje.

Rrugëtimi i shoqërisë civile kosovare në dekadat e ardhshme

Në rrugën e saj drejt integrimit evropian dhe konsolidimit të mëtejshëm demokratik, partneriteti midis shoqërisë civile dhe institucioneve shtetërore në Kosovë do të jetë thelbësor për adresimin e sfidave të vendit. Përfshirja e shoqërisë civile në hartimin e politikave, ofrimin e shërbimeve publike dhe qeverisje do të sigurojë që zëri i të gjithë qytetarëve të dëgjohet, duke kontribuar kështu në një qeveri më gjithëpërfshirëse, transparente dhe të përgjegjshme. Suksesi i ardhshëm i demokracisë kosovare do të varet, në masë të madhe, nga zotësia e shoqërisë civile për të bashkëpunuar në mënyrë konstruktive me institucionet shtetërore në adresimin e nevojave të qytetarëve, duke mbetur e imunizuar ndaj çfarëdo prirjeje të instrumentalizimit për qëllime politike.

Shkruan: Prof. Dr. Avni H. Alidemaj

(Profesor i shkencave politike dhe juridiko-administrative)

Continue Reading

Aktualitet

Sylë Ukshini: Çfarë do të thotë një rikthim i Trump për Kosovën?

Published

on

Donald Trump tashmë zyrtarisht ka fituar zgjedhjet presidenciale në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, duke u bërë presidenti i 47-të i vendit. Me këtë fitore, Trump rikthehet në Shtëpinë e Bardhë për një mandat të dytë, pas presidencës së tij të parë nga viti 2017 deri në vitin 2021, duke u bërë një nga pak presidentët në historinë amerikane që rikthehet në detyrë pas një ndërprerjeje.

Ky rezultat ka ngjallur reagime të shumta në të gjithë globin, duke përfshirë edhe Kosovën, e cila ka lidhje të forta me Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Marrëdhëniet e Kosovës me SHBA kanë qenë historikisht të ngushta dhe të veçanta, me mbështetjen amerikane që ka luajtur një rol të rëndësishëm në pavarësinë dhe njohjen ndërkombëtare të Kosovës.

Ish-diplomati dhe analisti Sylë Ukshini, në një intervistë për UBTNews, vlerësoi se, ndonëse marrëdhëniet historike të Kosovës me SHBA janë të qëndrueshme dhe të veçanta, liderët e Kosovës duhet të punojnë më shumë për të ndërtuar një komunikim të fortë me administratën e re republikane.

Cilat mund të jenë pasojat e një rikthimi të Trump për marrëdhëniet e Kosovës me Shtetet e Bashkuara dhe ndikimin e mundshëm të tij në qëndrimet e Evropës ndaj Kosovës. Çfarë ndryshimesh priten në raportet SHBA-Kosovë dhe qasjen evropiane?

UKSHINI: Fitorja e kandidatit republikan Donald Trump në zgjedhjet presidenciale në SHBA, pa diskutim, është një ngjarje që pritej për dy arsye: e para, atentati kundër tij i dha shumë avantazh në fushën elektorale; e dyta, demokratët tepër vonë u përcaktuan për kandidatin e tyre. Presidenti aktual, Joe Biden, u tërhoq vonë dhe kjo u bë përcaktuese në garën për president.

Duhet të jemi shumë të kujdesshëm dhe të mos rrëshqasim në komente kuturu që kontribuojnë në klimën antiamerikane, sepse fitorja e Trump-it nuk do të ketë asnjë impakt negativ për republikën tonë, e cila deri këtu ka arritur në radhë të parë me mbështetjen politike, diplomatike, ushtarake dhe ekonomike të SHBA-së. Republika e Kosovës dhe SHBA janë aleatë historikë, dhe jam i sigurt se ky bashkëpunim do të vazhdojë edhe me administratën e re amerikane dhe nga qeveria e re që do të dalë pas zgjedhjeve të 9 shkurtit 2025. Megjithatë, në ndërkohë, lidershipi i Kosovës duhet të punojë në mënyrë intensive për të ndërtuar një komunikim të fortë me republikanët dhe administratën e re republikane.

Në këtë kontekst, lidershipi i Kosovës duhet të ketë një plan të qartë dhe të matshëm, duke e bërë të qartë se tejkalimi i status quo-së në raportet Kosovë-Serbi mund të arrihet me një përfshirje më përmbajtjesore të amerikanëve, sepse dialogu aktual ka vite që është futur në qorrsokak. Shikoni, po bëhen dy vite nga Marrëveshja Bazë e Brukselit dhe Aneksi i Ohrit, dhe nuk kemi asnjë progres; përkundrazi, vetëm përkeqësim. Jo vetëm që nuk kemi njohje të reja nga 5 vendet e mbetura të BE-së, të cilat na u premtuan, por kemi një zhvendosje të BE-së drejt qëndrimit të Serbisë, që kulmoi me refuzimin e anëtarësimit të Kosovës në Këshillin e Evropës.

Si mund të ndryshojë politika e Trump në lidhje me stabilitetin e Ballkanit Perëndimor?

UKSHINI: Duhet ta pranojmë se administrata e presidentit Joe Biden nuk ka shënuar ndonjë sukses të evidentuar në Ballkanin Perëndimor. Ndoshta kjo ka ndodhur edhe për shkak të agresionit rus kundër Ukrainës dhe luftës në Gazë.

Duke njohur traditën e republikanëve, unë pres që presidenti në ardhje, Trump, do të ndjekë edhe një diplomaci të forcës, që nënkupton se ai do të kërkojë qasje të reja për përfundimin e luftës në Ukrainë.

Është naivitet ta quash Trump-in pro-rus, sepse diplomacia nuk interpretohet brenda kontekstit të një fjali apo një deklarate. Por duhet të keni parasysh se, për amerikanët, sa është i rrezikshëm Putini për Evropën, po aq e rrezikshme për SHBA është ngritja e Kinës. Administrata e ardhshme e Trump-it tashmë ka vendosur prioritete të qarta në politikën e jashtme, e cila, duhet pranuar, ka qenë në qendër të vëmendjes së zgjedhësve amerikanë.

Në këtë ambient dinamik të politikës ndërkombëtare, nuk do të jetë shumë e lehtë përqendrimi i vëmendjes së Washingtonit për Evropën Juglindore, respektivisht për Kosovën. Për këtë arsye, politika kosovare duhet të ndezë motorët e saj dhe duhet të ndërmarrë të gjitha përpjekjet brenda dhe jashtë vendit për të vendosur një komunikim intensiv me republikanët, të cilët kanë një histori të bujshme angazhimi për Kosovën, që nga Senatori Bob Dole. SHBA nuk është Evropë, atje politika dhe mënyra e bërjes së politikës funksionojnë ndryshe. Ne duhet t’i ri-gjejmë miqtë tanë nga radhët e republikanëve, duhet të aktivizojmë kompanitë prestigjioze të lobingut, dhe në këtë mes duhet të aktivizojmë edhe diasporën amerikane, e cila ka ndikim dhe komunikim të mirë me protagonistë të politikës amerikane në Kongres, Senat dhe State Department.

Ukshini: Kosova duhet të shmangë narrativen evropiane kundër Trump-it dhe të ruajë marrëdhëniet e forta me SHBA

UKSHINI: Shikoni, Kosova ka marrëdhënie speciale me SHBA-në që shkojnë përtej gjeografisë dhe çfarëdo ideologjie. Tradicionalisht, te shqiptarët ka ekzistuar një besim te SHBA, për shkak të qasjes jo-klientelistike në Evropën Juglindore, që janë vendimtare për fatin e tyre, disa herë të nëpërkëmbur nga fuqitë evropiane. Që nga Konferenca e Paqes (1919), kur presidenti amerikan Wilson doli në mbrojtje të popujve të vegjël, pra edhe të Shqipërisë, e deri te zgjidhja e çështjes së Kosovës në vitet nëntëdhjeta të shekullit 20, roli i politikës amerikane për Kosovën ka qenë vendimtar. Marrëdhënia e veçantë me SHBA u kultivua si gjatë rezistencës sonë paqësore ashtu edhe gjatë luftës së armatosur të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës (UÇK), e cila në Konferencën e Rambouilletit fitoi legjitimitet ndërkombëtar. Në këtë kontekst, merita e jashtëzakonshme për këtë i takon ish-sekretares amerikane Madeline Albright, e cila ishte zëri i Kosovës në administratën e ish-presidentit Bill Clinton.

Pra, SHBA, si republikanët dhe demokratët, e kanë përkrahur Kosovën në rrugën e saj të lirisë dhe pavarësisë. Nuk duhet harruar se presidenti republikan George Bush në dhjetor të vitit 1992 i pati dërguar Milosheviqit kërcënimin e Kërshëndellave, sipas të cilit Beogradit i tërhiqej vërejtja se, në rast përdorimi të forcës ushtarake në Kosovë, do të ndëshkoheshin nga SHBA. Në kohën kur evropianët po luhateshin dhe propozonin negociata shtesë midis Kosovës dhe Serbisë pas refuzimit të Planit të Ahtisaarit nga Rusia, ishte George Bushi i ri, i cili në qershor të vitit 2007 në Tiranë pati thënë se “mjaft është mjaft, Kosova do të jetë e pavarur.” Dhe për ta bërë edhe më konkret, në periudhën e administratës Donald Trump, ndodhi transformimi i FSK-së në ushtri, edhe pse disa vende evropiane të NATO-s e kundërshtonin këtë përpjekje të drejtë të Kosovës. Ndërsa, njohja e fundit e Kosovës në vitin 2020 erdhi po ashtu nga administrata Trump, kur Izraeli e konfirmoi njohjen gjatë ceremonisë së nënshkrimit të Marrëveshjes së Washingtonit.

Mbi të gjitha, unë mendoj se Republika e Kosovës nuk duhet dhe nuk guxon të bëhet pjesë e narratives evropiane kundër Donald Trump-it, sepse evropianët kanë çështje të tjera që dallojnë thellësisht me ato të Kosovës. Në fund të fundit, qasja e BE-së ndaj Kosovës herë pas here ka qenë më e padrejtë dhe më brutale sesa ajo që kërkon Trump nga evropianët. Sjellja e BE-së për vizat ka qenë gati bulëzuese për Kosovën, ndërsa njohja e pasaportave të një qendre ilegale serbe është goditja më e rëndë që ka marrë Kosova në periudhën e pas pavarësisë. Një shtet mund të ketë vetëm një pasaportë. Nuk shkon, në njërën anë ta njohësh Kosovën si shtet, dhe në anën tjetër të njohësh pasaporta serbe, kur qytetet dhe territori i Kosovës trajtohen si territor i Serbisë. Janë këto arsye dhe mënyra si u arrit Marrëveshja e Ohrit që duhet të na bëjnë të ndërgjegjshëm se Kosova nuk ka asnjë arsye të ndjekë narrativen evropiane ndaj Trump-it. Vërtetë ai është jokonvencional, por është autentik dhe i drejtpërdrejtë dhe kam besim se nëse ne tregojmë shkathtësi diplomatike për ndërtimin e raporteve të mira me administratën e re, Kosova nuk do të dalë humbëse. Pra, ne duhet ta lexojmë saktë lëvizjen e politikës amerikane dhe të mos sillemi sikur jemi kërthiza e botës. Shtetet e vogla, si Kosova, nuk janë përcaktues asnjëherë të rezultateve zgjedhore. Shtetet e vogla nuk marrin anë në zgjedhje, por ndjekin një rezon shtetëror për të nxjerrë më të mirën në çdo situatë.

A do të ketë një angazhim më të fuqishëm për të zgjidhur tensionet ndërmjet vendeve të rajonit, apo do të rritet tendenca për të lënë shtetet ballkanike të zgjidhin problemet e tyre vetë?

UKSHINI: Unë besoj se administrata e re amerikane mund të ndryshojë dinamikat e dialogut Kosovë-Serbi dhe mund të përshpejtojë procesin e normalizimit të marrëdhënieve midis dy vendeve fqinje. Në këtë kontekst, unë e shoh pozitive zotimin e Trump për t’i dhënë fund luftës në Ukrainë, sepse pa u ndaluar lufta atje dhe pa një normalizim të marrëdhënieve SHBA-Rusi do të jetë vështirë e përfytyrueshme një marrëveshje e qëndrueshme mes Kosovës dhe Serbisë. Aktualisht, për amerikanët rival më problematik duket të jetë Kina dhe në këtë kontekst strategët e politikës së jashtme amerikane do të provojnë që Rusinë dhe Kinën të mos i lënë së bashku me një “anije”, por t’i mbajnë të ndara, ta përdorin Rusinë si kundërpeshë ndaj Kinës. Kjo është e njëjtë me atë që ndodhi në vitet ‘70 të shekullit 20, kur në mesin e Luftës së Ftohtë, SHBA filloi hapjen e marrëdhënieve me Republikën Popullore të Kinës si një kundërpeshë strategjike ndaj BRSS-së. Kjo duket e papërfytyrueshme për momentin, por marrëdhëniet e acaruar SHBA-Rusi nuk do të vazhdojnë pa fund. Dhe sa më parë që ndodhë kjo, dhe sa më shpejt që zgjidhet konflikti Rusi-Ukrainë, aq më mirë do të jetë për Evropën Juglindore, respektivisht për Kosovën dhe përpjekjet e saj për integrimin në sistemin ndërkombëtar.

Pra, fotografia është e gjerë dhe më komplekse sesa që duket në plan të parë.

Për më tepër, Kosova asnjëherë nuk duhet të ketë marrëdhënie armiqësore me SHBA. Prandaj, duhet të jemi të kujdesshëm për gjithçka që flasim, sepse nga fjala fillon gjithçka. Unë jam i sigurt se në Beograd, në Moskë, si dhe në qarqe ekstremiste islamike, janë të interesuara për të shkaktuar panik, skepticizëm dhe klimë antiamerikane në Kosovë. Duhet anashkaluar këtë grackë të ngritur nga kundërshtarët e Kosovës dhe shqiptarëve në përgjithësi. Duke parafrazuar mendimin e rilindësve tanë, do të thosha se dielli për Kosovën lind në SHBA.

Shkruan: Sylë Ukshini

Intervistoi: Dea Berisha

Continue Reading

Të kërkuara