Lajmet
Stalini dhe Putini, ngjashmëritë dhe dallimet midis 2 diktatorëve
Sipas autorit të njohur britanik, Simon Sebag Montefiore.
Published
3 years agoon
By
UBT newsNga Simon Sebag Montefiore
“New Statesman”
Kur të ftuarit e vizitonin Vladimir Putin në zyrën e tij në Kremlin, ai u tregonte raftet e librave dhe i kërkonte të zgjidhnin një libër nga biblioteka e Josif Stalinit. Gjysma e librave të Stalinit – zakonisht të shënuara nga vetë udhëheqësi sovjetik me stilolaps të kuq ose jeshil – mbeten në zyrën e Putinit.
Siç më tha një nga ministrat e tij, Putin u kërkonte vizitorëve të hapnin librin, dhe ata do të shihnin së bashku shënimet që kishte lënë Stalini. Tek disa kishte ndonjë pasthirrmë ironike:“Ha-ha-ha”. Ndonjëherë ndonjë shprehje përbuzjeje. Dhe tek të tjerët kishte vetëm një fjalë. Kështu Stalini kishte shkruar fjalën “mësues” në biografinë e Ivanit të Tmerrshëm.
Sot njerëzit në mbarë botën po pyesin nëse Putini është Stalini i ri. Karl Marksi tha dikur me shaka se “historia përsëritet dy herë, herën e parë si tragjedi dhe pastaj si një komedi”. Në fakt nuk është, por çdo sundimtar rus përballet me disa nga të njëjtat çështje si carët e mëparshëm Romanov dhe sekretarët e përgjithshëm të Partisë Komuniste.
Shumica e liderëve rusë kanë aspiruar të imitojnë arritjet e dy sundimtarëve më të shquar modernë, Pjetrit të Madh dhe Stalinit, të dy carë revolucionarë, dhe që të dy vrasës brutalë. Unë shpresoj që një ditë Rusia të qeveriset nga dikush që nuk e admiron asnjërin prej tyre. Megjithatë Putini nuk është një Stalin. Stalini ishte marksist, ndërsa Putini është një tiran i shekullit XXI, që ndonëse ka kopjuar elementë të Romanovëve dhe imperializmit sovjetik, është një populist dhe nacionalist, një praktikues i politikave të identitetit të këtij shekulli, që e përdor ende armët e modës së vjetër, po ashtu edhe armët e reja të teknologjisë së lartë si mediat sociale.
Megjithatë ndikimi i Stalinit është i çimentuar kudo në strukturën shtetërore të Rusisë. Represioni i Putinit në Rusi i ngjan gjithnjë e më shumë tiranisë staliniste, në kultin e saj të frikës, në tubimet e shfaqjeve patriotike, shtypjen e protestave, gënjeshtrat e pacipa dhe kontrollin total të medias, edhe pse pa internime dhe pushkatime masive.
Deri më sot. Dhe kjo nuk është diçka e habitshme pasi shteti modern rus që formoi Stalini në fillimin e viteve 1920, nuk u shpërbë kurrë në turbulencat demokratike të viteve 1990. Pavarësisht nga fasada e tij demokratike, ekzekutivi rus mbeti një autokraci në të cilën presidentët – të ngjashëm me carët e hershëm – zgjodhën pasardhësit e tyre siç kanë bërë Boris Jelcin dhe Putin.
Organizata e sigurisë e themeluar nga Lenini, ÇEKA, e formuar dhe e mikromenaxhuar nga Stalini, e njohur me një sërë shkurtesash të zymta – OGPU, NKVD, MGB, KGB, FSB, u nda nga presidenca në kohën e Jelcinit, por nuk u çmontua asnjëherë.
Si një ish-nënkolonel i KGB-së, Putin është një “çekist” krenar. Pastaj është Ukraina, një vend që u shtyp brutalisht nga Stalini, dhe që sot është sulmuar nga Putin. Presidenti rus ndan një pjesë të vendosmërisë së Stalinit për të likuiduar me çdo kusht kombësinë dhe pavarësinë e Ukrainës.
Dallimet midis të dyve janë po aq të mëdha sa edhe ngjashmëritë. Por ndoshta janë ngjashmëritë, ato që kanë sot rëndësi. Në shumë aspekte Stalini e ka lënë në hije jetën e Putini. Në vitin 1952, kur Stalinit i kishte mbetur një vit jetë, Putini lindi në Leningrad në një Bashkim Sovjetik multi-etnik të skalitur nga Stalini, arritjet e të cilit e dominuan botën e Putinit.
Me një kosto njerëzore të tmerrshme, Stalini e shndërroi pa mëshirë BRSS në një forcë të industrializuar, mundi Hitlerin, sulmoi Berlinin, pushtoi Evropën Lindore dhe e bëri Rusinë një superfuqi bërthamore. Fitorja e vitit 1945 u bë ngjarja që e justifikon autokracinë e Putinit sot.
Putini i ka lavdëruar arritjet e Stalinit, duke theksuar se “që nga viti 1924 deri në vitin 1953, vendi që sundoi Stalini, ndryshoi nga një shoqëri agrare në një shoqëri industriale”. Sa i përket Luftës së Dytë Botërore ai është shprehur se “askush tani nuk mund të hedhë gurë mbi ata që organizuan dhe qëndruan në krye të kësaj fitoreje”.
Ai e sheh Stalinin si një titan me të meta, i lindur për revolucione si Oliver Kromuelli apo dhe Napoleoni. “Stalini ishte një produkt i kohës së tij”- i tha Putin regjizorit të Hollivudit, Oliver Stoun. “Historia angleze ka Kromuellin… Napoleoni është pothuajse një zot në Francë. Historia është e mbushur plot me personazhe të tillë”- shtoi ai.
Stalini dhe Putin ndajnë besimin se autokracia, e mbështetur nga imponimi, është mënyra më e mirë për të menaxhuar Rusinë. “Rusët kanë nevojë për një Car”- thoshte Stalini. Edhe Putin bie dakord me të. Të dy janë të fiksuar pas historisë. Sa herë që Putin takon historianët, ai i pyet “Si do të më gjykojë historia?”.
Historia është vazhdimisht e pranishme për të dy. Kur ish-ambasadori amerikan në Bashkimin Sovjetik, U.Averell Harriman, e uroi Stalinin për pushtimin e Berlinit, ai u përgjigj:“Po, por Aleksandri I pushtoi Parisin”. Por edhe dallimet janë mbresëlënëse. Stalini ishte një gjeorgjian, i lindur me mbiemrin Xhugashvili. Putin, i lindur në Leningrad, e theksoi që në ditët e para të pushtimit të Ukrainës “Unë jam një rus!”. Stalini ishte një marksist fanatik internacionalist; ndërsa Putin beson në “botën ruse”, duke filluar që me konvertimin ortodoks të Vladimirit të Madh në vitin 1918.
Ai e përbuz ideologjinë marksiste, duke besuar se revolucioni leninist shkatërroi perandorinë ruse. Duke iu shmangur komunizmit, ai promovon kapitalizmin Kremlin-KGB. Stalini, i cili nuk kishte asnjë interes për paratë dhe kishte vetëm disa uniforma (megjithëse i pëlqente përdorimi i pallateve të rehatshme) do të ishte i neveritur nga vulgariteti i jahteve dhe avionëve të ultra të pasurve rusë.
Stalini jetoi për 20 vjet si revolucionar i fshehtë, brenda dhe jashtë burgjeve dhe Siberisë. Putin i ngjiti shkallës e karrierës si një operativ i vogël i KGB-së në kohën e stanjacionit monumental të burokracisë sovjetike.
Stalini besonte se socializmi mund të përhapej vetëm përmes vrasjeve dhe terrorit. Stalini vrau deri në 20 milionë njerëz të pafajshëm; 18 milionë u futën në në gulagët e tij; dhe shumica prej tyre nuk u kthyen më kurrë në shtëpitë e tyre.
Putin përdor atentate kirurgjikale, edhe pse shpeshherë spektakolare, duke preferuar helmet ekzotike. Edhe pse arritjet e Stalinit, u shoqëruan me një kosto të papranueshme, Putin tha në vitin 2017 në dokumentarin e Stoun se “demonizimi i tepruar i Stalinit, është një mjet për të sulmuar Bashkimin Sovjetik dhe Rusinë”.
Edhe pse komunizmi nuk ekziston më, forcat e policisë sekrete të Stalinit janë të paprekura dhe mbeten një element qEndror në mbretërimin e Putinit. Stalini kooptoi qëllimisht kulturën kriminale ruse në ÇEKA, duke e personifikuar vetë lidhjen gangster-bolshevik.
Ai fitoi mbështetjen e Leninit duke organizuar grabitje bankash me një bandë mafiozësh dhe psikopatësh për të financuar Partinë Komuniste. Kur një marksist idealist iu ankua Leninit për dhunën e Stalinit, ai u përgjigj:“Ky është lloji i njerëzve që na duhet!”.
Putin ka një lidhje të veçantë me shërbimet sekrete. Gjyshi i tij Spiridon Putin ishte një kuzhinier që filloi punë në hotelin Astoria në Shën Petersburg, ku gatuante për Rasputinin. Më pas iu bashkua “stafit të shërbimit” të OGPU/NKVD që punonte në vilat shtetërore, duke i shërbyer Leninit dhe Stalinit.
Si një student i ri në fakultetin juridik, Putin iu bashkua KGB-së në vitin 1975. Gjatë mbretërimit sklerotik të Leonid Brezhnjevit (1964-1982), KGB nën drejtimin e të talentuarit Juri Andropov ishte e vetmja organizatë që e ruajti prestigjin e saj. Në vitin 1991 Putin ishte duke punuar si nënkolonel i KGB-së në Drezden të Gjermanisë Lindore kur u shemb Bashkimi Sovjetik.
Ai u rikthye në shtëpi i dëshpëruar. Kur u ngjit në pushtet si kryeministër në dhjetorin e vitit 1999, ai u besoi mbi të gjitha “çekistëve”. Miku i tij i vjetër dhe ish-drejtori i FSB-së, Nikollai Patrushev, që tani është sekretar i Këshillit rus të Sigurimit, ka deklaruar në një rast se oficerët e KGB-së:“nuk janë në punë për paratë… ata janë fisnikëria e re”.
Por është një fisnikëri me etikën e një gangsteri. Siç e pranoi edhe Putin kur sulmoi çeçenët: “Ne do t’i vrasim ata edhe në shtëpitë e tyre!”. Ata që e tradhtuan këtë “urdhër fisnik”, si Aleksandër Litvinenko dhe Sergei Skripal do të likuidoheshin, ashtu si Stalini vrau Trockin dhe shumë të tjerë.
Libri i vizitorëve të Stalinit, zbulon se ai kalonte çdo ditë shumë orë me shefat e tij të policisë sekrete. Të dy diktatorët u dehën nga fitoret. Asnjëri nuk ishte i çmendur, por bindja e të qenit i pagabueshëm është një patologji e rrezikshme.
Në moshën 69-vjeçare, Putin është në të njëjtën moshë me Stalinin kur ai bllokoi Berlinin. Edhe në një epokë kur informacioni është i disponueshëm lirisht në internet, Putin është po aq i izoluar sa idhulli i tij. Pas 20 viteve të suksesshme diktaturë, i fshehur në rezidencën e tij në Novo-Ogaryovo, i tmerruar nga Covid-i, i distancuar nga miqtë e tij dikur të besuar, dhe i mashtruar nga një fiksim i deformuar fetishist nacionalist ndaj Ukrainës, Putini e ka keqkuptuar fatalisht patriotizmin pasionant dhe rezistencën e guximshme të ukrainasve.
Por në Rusi, të rinjtë modernë rusë, të mësuar prej kohësh me udhëtimet ndërkombëtare dhe mediat sociale, janë më pak tolerantë ndaj imperializmit irredentist. Ata po protestojnë me guxim. Mijëra prej tyre janë arrestuar; madje edhe elita e ka denoncuar luftën.
Dhjetëra mijëra rusë po nxitojnë të largohen nga vendi. Vendimi i Putin është “racional” brenda botëkuptimit të tij të shtrembëruar. Por ai është pjesë e një loje të madhe për të siguruar trashëgiminë e tij, për të ndryshuar rrjedhën e historisë dhe për të rivendosur një perandori ruse në këtë botë të re të ndërlidhur nëpërmjet teknologjisë së lartë.
Ndërsa kjo luftë mizore dhe sanksionet perëndimore po e dërmojnë shoqërinë ruse, terrori stalinist do të bëhet thelbësor për qëndrimin e Putinit në pushtet. Nëse humbet, ai mund të rrëzohet nga oborrtarët e tij – Carët dhe sekretarët e përgjithshëm janë rrëzuar zakonisht nga grushtet e pallatit dhe jo nga protestat – por ai edhe mund të mbijetojë, siç bëri Sadam Huseini pas dy humbjeve. Nëse do të fitojë, Putin do t’i bashkohet Pjetrit të Madh dhe Stalinit në histori. “Fitimtarët nuk gjykohen asnjëherë”- thoshte dikur Stalini.
Marrë me shkurtime
Shënim: Simon Sebag Montefiore, historian i njohur britanik. Autori i librave bestseller si “Stalini: Në oborrin e Carit të Kuq”./bota.al
Lajmet
Lansohet udhëzuesi për matjen e dënimit, konsiderohet hap i rëndësishëm për sistemin e drejtësisë penale
Published
2 days agoon
November 22, 2024By
UBTnewsGjykata Supreme ka lansuar udhëzuesin për matjen e dënimit, i cili u konsiderua si hap i rëndësishëm për sistemin e drejtësisë penale. Ky dokument u tha se do të ofrojë një kornizë të qartë për shqiptimin e dënimeve për shkeljet penale në Kosovë. Në lansimin e këtij udhëzuesi mori pjesë edhe ambasadori amerikan, Jeff Hovenier, i cili deklaroi se raportet ndërkombëtare dhe vendore tregojnë se “sistemi i drejtësisë shpesh shqipton dënime të buta”.
Kryetari i Gjykatës Supreme, Fejzullah Rexhepi tha se ky udhëzues shënon moment të rëndësishëm për sistemin e drejtësisë.
“Me lansimin e këtij udhëzuesi të Gjykatës Supreme shënojmë një moment të rëndësishëm për sistemin e drejtësisë. Ky dokument është rezultat i një pune të gjatë, reflekton edhe angazhimin tonë për të siguruar një drejtësi të konsoliduar dhe një praktikë unifikuese në përputhje me dispozitat e legjislacionit në fuqi. Udhëzuesi i përgjithshëm i politikës ndëshkimore i miratuar në vitin 2018 ka shërbyer si një pikë reference për gjyqtarët për trajtimin e rasteve penale. Megjithatë, zhvillimet e reja ligjore në Kodin Penal dhe në Kodin e Procedurës Penale të Republikës së Kosovës dhe problemet me zbatimin e ligjit në praktikë kanë nevojë për rishikimin dhe përmirësimin e tij me qëllim që të adresohen ndryshimet e bëra dhe harmonizimin në praktika brenda sistemit gjyqësor”, deklaroi ai.
Kreu i Supremes theksoi se udhëzuesi i ri ofron sqarime specifike për secilin kapitull të Kodit Penal. Në hartimin e tij, Fejzullahu tha se kontributi i Ambasadës Amerikane ka qenë thelbësor edhe në hartimin e udhëzuesit të përgjithshëm për matjen e dënimit.
Ambasadori i Shteteve të Bashkuara të Amerikës, Jeff Hovenier teksa foli për rëndësinë e këtij udhëzuesi, theksoi se raportet ndërkombëtare e vendore tregojnë se në Kosovë po shqiptohen dëbime më të buta.
“Dënimi është ndër fazat më të rëndësishme të drejtësisë penale dhe udhëzuesi i përgjithshëm do të ofrojë një kornizë të qartë për shqiptimin e dënimeve për shkeljet penale në Kosovë. Siç e dëgjuam, para gjashtë viteve Kosova ka miratuar udhëzuesin e parë për matjen e dënimeve dhe zyrtarët e sistemit të drejtësisë së Kosovës vazhdojnë që të jenë shembull për vendet e rajonit duke integruar një udhëzues i cili është i bazuar në qasje të bazuar në udhëzues në kornizën e punës së drejtësisë së tyre penale. Raportet ndërkombëtare dhe vendore tregojnë se sistemi i drejtësisë në Kosovë ende shumë shpesh shqipton dënime të buta dhe jo proporcionale, duke theksuar nevojën urgjente që ky udhëzues të zbatohet plotësisht. Drejtësia është e drejtë vetëm kur është e drejtë”, u shpreh Hovenier.
E kryesuesi i Këshillit Gjyqësor të Kosovës (KGjK), Albert Zogaj tha se udhëzuesi është një sistem rregullash i domosdoshëm për interpretimin unik të ligjit në Kosovë.
“Edhe raportet ndërkombëtare për sundimin e ligjit në Kosovë, me theks të veçantë raporti i Komisionit Evropian për progresin në Republikën e Kosovës vë theksin tek nevoja e unifikimit të praktikës gjyqësore dhe tek roli kyç që ka Gjykata Supreme në përpjekjen dhe unifikimin e praktikës gjyqësore dhe zbatimit unik të ligjit. Është krejtësisht e domosdoshme dhe sigurisht KGjK e mbështet nevojën që drejtësia të jetë e parashikueshme, ku të gjithë zbatojnë rregullat unike të interpretimit, vlerësimit, fakteve dhe njëkohësisht aplikimit të ligjeve për të ruajtur balancin e vlerave shoqërore. Kemi arritur në standardin apo nivelin kur në fakt ky sistem rregullash duhet të shndërrohet në sistem të vlerësimit të performancës së gjyqtarëve dhe prokurorëve por edhe njëkohësisht edhe të sistemit të performancës së gjykatave në vend“, theksoi Zogaj.
Në lansimin e udhëzuesit të përgjithshëm për matjen e dënimit, ushtruesi i detyrës së kryeprokurorit të shtetit, Besim Kelmendi theksoi se
“Miratimi i udhëzuesit për matjen e dënimit është një nga hapat më të rëndësishëm në sistemin e drejtësisë dhe mund të bëjë një hap shumë të madh për harmonizimin e praktikave për matjen e dënimit. Në vitin e parë kur i miratua udhëzuesi për matjen e dënimit shumë nga ne ishim skeptik për fatin e këtij udhëzuesi. Është pikërisht ai udhëzues që ka ndryshuar thelbësisht perspektiven e sistemit gjyqësor dhe sistemit prokurorial për matjen e dënimeve. Në vitin e parë, për prokurorët matja e dënimit është konsideruar detyrë dhe obligim ekskluziv i gjyqësorit, tani edhe për ne është e qartë se udhëzuesi i kësaj natyre është një burim me vlerë të jashtëzakonshme edhe për punën e prokurorëve”, përfundoi ai.
Udhëzuesi i politikës ndëshkimore ka për qëllim të mbështesë gjykatat në krijimin e vendimeve që mbështeten në parimet themelore të shtetit të së drejtës. Po ashtu, rëndësia e këtij udhëzuesi është thelbësore për rritjen e besimit të publikut në sistemin e drejtësisë penale.
Lajmet
Ministria e Infrastrukturës njofton për mbylljen e një rruge për shkak të punimeve
Published
2 days agoon
November 22, 2024By
UBTnewsMinistria e Infrastrukturës njofton se nesër (e shtunē) do të ndërpritet qarkullimi i automjeteve nga udhëkryqi i Gjakovës në Klinë e deri te udhëkryqi i rrugës për Gjurgjevik.
Kjo ministri ka dhënë arsyet për ndërprerjen e trafikut dhe ka treguar se ndalimin i qarkullimit do të bëhet në intervalin kohor nga ora 15:00 deri në orën 16:00.
“Ju njoftojmë që nesēr (e shtunē) mē datën 23.11.2024, në trasen e Zgjerimit të Rrugës Nacionale N9.1, Segmenti Kijevë-Dollc LOT-3, do të realizohet minimi i masave shkëmbore nga ana e majtë dhe e djathtë e zgjerimit të rrugës. Me këtë rast do të bëhet ndërprerja e qarkullimit të trafikut nga udhëkryqi i Gjakovës në Klinë e deri te udhëkryqi i rrugës për Gjurgjevik”, thuhet në njoftim.
Lajmet
Banka Botërore: Shqipëria rrezikohet nga analfabetizmi
Published
2 days agoon
November 22, 2024By
UBTnews22 Nëntori është Dita e Alfabetit të Gjuhës Shqipe, tashmë e shpallur dhe festë zyrtare.
116 vite pas “Kongresit të Alfabetit”, që ishte një konferencë akademike në qytetin e Manastirit, që sot njihet si “Kongresi i Manastirit”, Shqipëria po bën hapa pas, duke rrezikuar rritjen e analfabetizmit në vend.
Të dhënat e Bankës Botërore tregojnë se jo vetëm që numri i të regjistruarve në shkollat fillore po bie ndjeshëm, por ai është dhe ndër më të ulëtit në Europë.
Në vitin 2023, norma bruto e regjistrimit në shkollën fillore në Shqipëri zbriti në 93.7%, nga 105.4% që kishte qenë në vitin 2017, duke shënuar një rënie të fortë pas pandemisë.
Kjo do të thotë që të regjistruarit në shkollë fillore (pavarësisht moshës) ishin sa gati 94% e popullsisë 6-12 vjeç. Ky është niveli më i ulët rekord, që nga viti 1976, kur Banka Botërore raporton të dhënat.
Përkeqësimi i këtij treguesi, sipas ekspertëve, është i lidhur me disa faktorë si statistikorë, ashtu dhe të sjelljes. Së pari, emigrimi i familjeve që kanë fëmijë në arsimin e detyruar si dhe i atyre në moshën e arsimit të mesëm, ndërkohë që ata vijojnë të figurojnë në regjistrat e gjendjes civile.
Të dhënat tregojnë se ka rrezik të kemi rritje të numrit të të rinjve, që nuk kanë kryer as arsimin e detyruar, çka do të ulë nivelin mesatar të shkollimit në vend. Kjo mund të çojë në rritjen e numrit të analfabetëve në vend.
Jo vetëm regjistrimi në shkollat fillore që japin formim bazë ka rënë, por gjithashtu edhe cilësia e mësimdhënies, siç treguan rezultatet e fundit të testit ndërkombëtare Pisa, ku Shqipëria kishte rënien më të lartë në botë.
Nivelin më të ulët të regjistrimit bruto në arsimin fillor në Europë e ka Rumania (84.9) e ndjekur nga Bosnjë-Hercegovina (87.2), Ukraina (92.8), Malta (93.5).
Kulturë
Nga burgu i Iranit në tapetin e kuq, regjisori iranian përfaqëson Gjermaninë në garën për Oscar 2024
Published
2 days agoon
November 22, 2024By
UBT NEWSFilmi “The Seed of the Sacred Fig” i regjisorit iranian Mohammad Rasoulof është përzgjedhur si kandidati i Gjermanisë për çmimin Oscar 2024 në kategorinë e ‘Filmit më të Mirë Ndërkombëtar’. Ky lajm ka tërhequr vëmendjen për shkak të kontekstit të jashtëzakonshëm në të cilin Rasoulof ka realizuar këtë vepër dhe për historinë e tij personale si një regjisor dissident që ka arritur të ikë nga regjimi iranian pas persekutimit për qëndrimet e tij kundër autoriteteve.
Një film i frymëzuar nga protestat e 2022-ës në Iran
“The Seed of the Sacred Fig” është një thriller që trajton temat e dhunës shtetërore, censurës dhe paranojës që mbizotëron në Iran, një vend ku regjimi autoritar e përdor dhunën për të shuar çdo lëvizje proteste. Filmi është frymëzuar nga protestat masive që shpërthyen pas vrasjes së Mahsa Amini, një 22-vjeçare që u mbyt në duar të policisë morale iraniane, për shkak të një shkeljeje të supozuar të kodit të veshjes për gratë. Rasoulof, duke qenë në atë kohë i burgosur, dëgjoi protestat nga qelia e tij dhe e përdori këtë ngjarje si pikënisje për të krijuar një histori të fuqishme që shqyrton moralin dhe pasojat e regjimit shtypës.
Në qendër të filmit është Iman, një hetues i Gjykatës Revolucionare të Iranit, i cili është besnik ndaj regjimit, por fillon të dyshojë në ligjshmërinë e urdhërave të vdekjes që i japin atij për të nënshkruar. Në shtëpi, gruaja dhe vajzat e tij janë të përfshira në protestat “Gratë, Jeta, Liria” që shpërthyen pas vdekjes së Mahsa Amini, duke e ndërlikuar më tej jetën e Imanit, i cili është i detyruar të përballet me moralin e tij dhe me ndjenjat e tij për regjimin.
Rasoulof dhe arratisja nga Irani
Pas një periudhe të gjatë përndjekjeje nga regjimi, Rasoulof, i cili kishte qenë i ndaluar të bënte filma që nga viti 2017, u detyrua të arratisej nga Irani. Ai kishte qenë i dënuar me tetë vjet burg dhe 74 goditje me kallash për kritikat ndaj regjimit, përfshirë reagimin e ashpër të tij ndaj protestave për demokraci në Iran. Pas përfundimit të xhirimeve të filmit në fshehtësi, Rasoulof u detyrua të largohej nga Irani dhe të kalonte kufirin me këmbë për të shpëtuar nga dënimi që e priste. Ai kërkoi azil në Gjermani dhe mori mbështetje nga autoritetet gjermane, pasi informacionet e tij ishin tashmë në regjistrat e tyre.
Një film i suksesshëm në festivalet ndërkombëtare
Pas largimit të tij nga Irani, Rasoulof arriti të përfundojë filmin dhe të prezantojë “The Seed of the Sacred Fig” në Festivalin e Filmit në Kanë, ku mori çmimin special të jurisë dhe çmimin Fipresci, çmimi i kritikëve. Këto shpërblime vërtetuan suksesin dhe forcën artistike të filmit, i cili u njoh për përshkrimin e ndjeshëm të tensioneve shoqërore dhe politike në Iran. Rasoulof, pas triumfit në Cannes, shprehu në intervista se do të vazhdojë të bëjë filma dhe të tregojë histori, duke theksuar se asgjë nuk mund ta ndalojë më të shprehurit e tij artistik, pavarësisht kushteve të rrezikshme.
Përfaqësimi i Gjermanisë në Oscars
Përzgjedhja e “The Seed of the Sacred Fig” si kandidati i Gjermanisë për çmimin Oscar është një ngjarje e jashtëzakonshme, jo vetëm për shkak të cilësisë artistike të filmit, por edhe për shkak të kontekstit të tij politik dhe kulturor. Kompania e marketingut të filmit gjerman “German Films” ka zgjedhur këtë film nga një garë me 13 prodhime të tjera dhe ka vlerësuar Rasoulof si një nga regjisorët më të mëdhenj të kinemasë botërore. Zgjedhja e këtij filmi është një shembull i fuqisë së shkëmbimit kulturor në një shoqëri të lirë, ku artet mund të zhvillohen pa frikën e censurës dhe persekutimit, që është realiteti për shumë artistë të tjerë, si Rasoulof.
Një mesazh për lirinë dhe përkrahje për emigrantët
Kjo përzgjedhje gjithashtu i dërgon një mesazh të fortë për rëndësinë e lirisë së shprehjes dhe përkrahjen e artistëve që luftojnë për të drejtat e njeriut dhe lirinë. Rasoulof ka theksuar se filmi është një testament për shpresën dhe guximin e atyre që luftojnë kundër një sistemi që i shtyp. Ai shpreson që filmi të shërbejë si një urë lidhëse mes kulturave dhe të stimulojë më shumë diskutime për çështje të rëndësishme sociale dhe politike.
Filmi “The Seed of the Sacred Fig” është një vazhdim i angazhimit të Rasoulof për të përçuar mesazhe të fuqishme përmes kinemasë, dhe mundësia për ta parë këtë film të realizuar nën një sistem të lirë si ai gjerman është një mundësi e çmuar për t’u njohur me historinë e shtypjes dhe rezistencës në Iran, si dhe me forcën e artit si mjet për të thyer barrierat politike dhe sociale./D.E/
Lansohet udhëzuesi për matjen e dënimit, konsiderohet hap i rëndësishëm për sistemin e drejtësisë penale
Shijo fundjavën në shtëpi, ja disa mënyra për t’u kujdesur për veten
Trajneri i Islandës: Nevojiten dy ndeshje perfekte kundër Kosovës
Ministria e Infrastrukturës njofton për mbylljen e një rruge për shkak të punimeve
Banka Botërore: Shqipëria rrezikohet nga analfabetizmi
Muzeu Britanik përballë historisë: Britanikët mbështesin një ekspozitë për skllavërinë transatlantike!
OKB raporton për luftime të ashpra në jug të Libanit
“Një vizion i dashamirësisë”: Pse trashëgimia e poetit kilian Pablo Neruda vazhdon në Francë
Boban fiton gjyqin me Milanin
Të kërkuara
-
Bota4 weeks ago
Trump premton paqe në Liban nëse rikthehet në Shtëpinë e Bardhë
-
Bota4 weeks ago
Koreja e Veriut rrit frikën në botë, lëshon raketën e re balistike ndërkontinentale
-
Lajmet2 months ago
Kurti: Përdhunimi është mjeti që përdori Serbia në Kosovë në mënyrë që të lë pasoja të përhershme në familje
-
Kulturë2 months ago
Marigona Ferati, profesoresha e UBT-së, zëri i artit në jurinë ndërkombëtare në festivalin e teatrove në Oman