Kuriozitete

‘Déjà vu’ – Krejt çka dihet deri më tani për të

Është vlerësuar se rreth 80% e popullsisë së botës e ka provuar të paktën një herë në jetë këtë përvojë.

Published

on

Shumë prej nesh do të kenë përjetuar të paktën një herë në jetën e tyre, kur përballen me një vend ose situatë krejtësisht të re, ndjesinë sikur kanë qenë tashmë atje ose kanë jetuar tashmë në të. Kjo përvojë e veçantë e njohjes me të renë përkufizohet si déjà vu.

Por pse ndodh? Dhe çfarë do të thotë?

ORIGJINA

Termi “déjà vu” shfaqet për herë të parë në Francë, në fund të shekullit të nëntëmbëdhjetë, kur u shoqërua me habinë e lindur nga përvoja e rijetimit në të tashmen, të një fragmenti të një të shkuare jo të përcaktuar mirë nga kujtesa.

Por ky fenomen nuk është i ri. Shën Agustini flet për të në vitin 400 të erës sonë duke e përcaktuar si një “kurth të djallit”, diçka që do të çonte në vënien në dyshim të konceptit të jetës së përjetshme. Doktori i Kishës, i kushton vëmendje të veçantë kujtesës, duke e analizuar atë si një proces në të cilin ego kërkon identitetin e vet përmes saj dhe na nxit t’u rezistojmë fantazmave të prodhuara nga shqisat (déjà vu), të cilat ai i përkufizon si falsae memoriale. “Është një çështje e kujtimeve të rreme, të ngjashme me ato që ndejmë në gjumë […] dhe ndodh që afeksione të ngjashme prodhohen gjithmonë edhe në shpirtin e njerëzve që janë zgjuar, nën ndikimin e shpirtrave të këqij dhe mashtrues … ».

Shumë shekuj më herët, Aristoteli (384-322 para Krishtit) e kishte trajtuar tashmë temën në “De memoria et reminiscentia”, duke iu referuar konfuzionit që gjeneron kujtesa dhe objekti i kujtuar, duke pohuar se është më shumë çmenduri sesa urtësi metafizike.

I pari që shpiku termin déjà vu, siç u përmend më lart, ishte psikologu francez Émile Boirac, në librin e tij “L’Avenir des sciences psychiques” të vitit 1876. Boirac krijoi gjithashtu një fjalë të dytë, “metagnomia” duke bashkuar dy fjalë greke, (përtej) dhe (njohuri), duke e bërë atë sinonim me njohuritë e marra jashtë shqisave, të njohura zakonisht si perceptim jashtëshqisor.

Fenomeni i déjà vu-së nuk mund të mos analizohej nga babai i psikanalizës, Sigmund Freud, i cili e përkufizoi atë si një shprehje të një fantazie të vërtetë, të rrënjosur në të pandërgjegjshmen; fantazi që, duke qenë në gjendje të shkaktojë një ndikim emocional shumë të fortë dhe të dhimbshëm, eleminohet nga ndërgjegjja, por rishfaqet në déjà vu në formën e një kujtimi të shkurtër.

Nëse Freudi i referohej në këtë mënyrë kujtesës afatgjatë, “kolegu” i tij Carl Gustav Jung, (i cili kishte përjetuar vetë déjà vu gjatë një udhëtimi në Kenia dhe Ugandë) shkoi edhe më tej në kohë, duke iu referuar veçanërisht kujtimit të paraqitjes së déjà vu-së, si një ndryshim i pavetëdijes kolektive.

Filozofi Niçe e konsideroi “Kthimi i Përjetshëm i të Njëjtës”, që do të thotë se ajo që ekziston, ndodh dhe përsëritet pafundësisht pas një udhëtimi të gjatë nëpër histori.

Vetëm në shekullin e kaluar, déjà vu ka parë mbi 40 spekulime dhe interpretime të ndryshme që lëvizin midis shkencës dhe psikologjisë, midis filozofisë dhe poezisë, midis paranormales dhe transcendentales. Edhe sot, pavarësisht se kemi mjete moderne për të studiuar funksionimin e trurit, nuk ka qenë e mundur të gjendet një teori e vetme ose disa teori sinergjike që shpjegojnë fenomenin. Shkurt, shkaqet e déjà vu-së nuk janë ende të qarta dhe as nuk mund të demonstrohen lehtësisht.

KËRKIMI I KOHËS SË HUMBUR

Le të fillojmë nga përkufizimi i déjà vu-së, duke u përpjekur të përshkruajmë përvojën. Ne jemi duke vizituar, ndoshta jemi me pushime, një vend ku nuk kemi qenë kurrë ose ndodhemi në një shtëpi të pa parë, për shembull për inaugurimin e banesës së një miku, kur befas, për pak sekonda, na përshkon një ndjesi që nuk mund të shpjegohet me fjalë të tjera, përveçse me sa vijon: “Unë tashmë e kam jetuar këtë moment!”. Vetëdija se njohja me atë situatë nuk mund të jetë rezultat i një përvoje në të kaluarën, është e kotë.

Kush ka përjetuar déjà vu-në, e di se çdo grimcë e trupit dhe mendjes përshkohet nga bindja e diçkaje tashmë të parë, të ndjerë, të përjetuar. Por kur? Ne jemi të bindur se “kur” është, në rrugën lineare të kohës, e vendosur në të kaluarën.

Dhe mendimi që pason, për shumicën prej nesh, është i lidhur me diçka që i ngjan një “kujtimi të paregjistruar”. Prandaj, ne fillojmë një kërkim për atë që na ka kthyer në të kaluarën. Një letër-muri e ngjashme me atë që kishim në shtëpinë ku jetonim si fëmijë? Një rrugë që me siguri ngjan me atë që kemi mësuar diku tjetër? Prandaj, shumë do të kërkojnë një “kontakt” kujtese me të kaluarën. Në shumicën e rasteve, megjithatë, kjo lidhje nuk ekziston ose nuk mund të gjendet… Të tjerë, nga ana tjetër, do të binden se kanë përjetuar një fenomen të mbinatyrshëm, duke ecur përpara në kohë, drejt së ardhmes, duke besuar kështu se kanë perceptuar diçka që do të ndodhë më vonë, duke përcaktuar ndjesinë e çuditshme të përjetuar gjatë dejà vu-së si parashikuese.

Por a i ndodh të gjithëve déjà vu? Jo, jo të gjithëve, por shumë njerëzve. Është vlerësuar se rreth 80% e popullsisë së botës e ka provuar të paktën një herë në jetën e vet. Dhe se në këtë përqindje përjashtohen fëmijët dhe të moshuarit, me një preferencë për moshat që variojnë nga 15 deri në 25 vjeç, në të cilat numri më i madh i episodeve të sindromës, të cilat ndodhin në momente të rastësishme dhe nuk shoqërohen me asgjë kuptimplote. Nga ana tjetër, këto vlerësime nuk llogaritin ata që përjetojnë déjà vu si pasojë e një patologjie që zakonisht shoqërohet me epilepsi, skizofreni dhe madje edhe çrregullime ankthi, raste në të cilat “sulmet” e sëmundjes zakonisht ndodhin duke përkuar me episodin e déjà vu-së.

PERCEPTIMI I KOHËS

Por le të bëjmë një hap prapa dhe të përpiqemi të analizojmë më mirë konceptin e kohës, pikërisht sepse pyetja e atyre që e kanë përjetuar këtë fenomen bazohet në ndjesinë e një humbjeje, pikërisht, të orientimit, në vijën kohore. Ky dallim mes të tashmes, së shkuarës dhe së ardhmes na tregon gjithashtu se një fëmijë, për shembull, është rritur. Në fakt, nuhatja e një para dhe një pas është një nga detyrat më të vështira me të cilat duhet të përballet një fëmijë. Fëmija arrin të konceptojë sensin e kohës vetëm në fazën e zhvillimit, sipas pedagogjisë, nga shtatë deri në dymbëdhjetë vjeç.

Duke e thjeshtuar, mund të themi se zonat e trurit në këtë rast specifik përgjegjëse për kujtesën dhe perceptimin e kohës (hipokampus), tek fëmija i vogël ende nuk janë pjekur. Gjatë fëmijërisë, koha nuk ka kohë, para dhe pas përzihen, derisa të përfundojë procesi i formimit të hipokampusit. A mund të jetë kjo arsyeja pse déjà vu nuk ndodh tek fëmijët? Mundet, nëse do të lidhej ekskluzivisht me një “mosfunksionim” shumë të shkurtër të orientimit kohor.

Dhe nëse po, nëse do të ishte vërtet një “kontroll” të trurit tonë, një lloj kontrolli i funksionalitetit të tij, një verifikim midis ndjenjës së familjaritetit që ndihet dhe një “rikthimi” të saktë të kujtesës së të kaluarës, pse atëherë tek të moshuarit, tek të cilët ecuria e moshës shfaq vështirësi më të mëdha për të mbajtur të qëndrueshme kujtesën, nuk shfaqet dejà vu? Dhe pse disa njerëz nuk e përjetojnë kurrë atë në jetë? Ndoshta është një tregues i funksionit të tyre të përsosur të trurit? Ende nuk ka përgjigje për këto pyetje. Do të shohim më vonë se çfarë na thonë studimet më të fundit.

Ashtu si fëmija mëson të perceptojë kohën dhe të ndihet i futur saktë brenda saj, mund të supozohet se në fillim truri ynë duhej të bënte një përpjekje të madhe në nivelin evolucionar për të ruajtur kujtesën. Njeriu primitiv mund të kishte përjetuar, gjatë evolucionit të tij, ndjesi të vazhdueshme të ngjashme me déjà vu-në, sikur vetë déjà vu të ishte një enë e parë e kujtesës.

Ky evolucion përfshin jo vetëm atë neuro-biologjik, por edhe atë kulturor. Për ne është e natyrshme të ndajmë të tashmen, të shkuarën dhe të ardhmen, por për njeriun nuk ka qenë gjithmonë kështu. Dhe është pikërisht lëshimi dhe mbivendosja e këtyre tre dimensioneve që gjeneron déjà vu-në. Për shumicën e psikologëve, në fakt, déjà vu ka të bëjë me një problem të rrjetit asociativ të kujtimeve, në kujtesën afatgjatë.

Si të thuash se ajo rrugë, aq e njohur për ne, por që nuk e gjejmë dot ndër kujtimet e së shkuarës, ekziston në të vërtetë në kujtesën tonë dhe, thënë në stilin e Frojdit, ka qenë “hequr”. Por duke qenë se grupmosha më e prekur nga sindroma déjà vu është ajo pas adoleshencës, nuk do të ishte më e saktë të flitej edhe për emocione, ndjesi ekskluzive, atraksione të veçanta në të cilat vetë ngjarja nuk është e lidhur në mënyrë unike me kujtesën, por gjithashtu vetëm prej një përzgjedhjeje shqisore ekskluzive?

Njeriu, përballë risisë (ngjarja e déjà vu-së, dështimi për të kujtuar) duhet të ndjehet i alarmuar, duhet të mbrohet, ashtu si “natyrshëm” është shtyrë të largohet nga rreziku, nga një i huaj. Megjithatë, ai ndjen një ndjenjë familjariteti me atë që përjeton dhe e percepton si të re. Për këtë arsye, kërkimet janë zhvendosur edhe në një anë tjetër, atë emocionale, në të cilën diversiteti nuk paraqet rrezik, por tërheqje.

STUDIMET AKTUALE

Matja, riprodhimi dhe verifikimi i fenomenit të déjà vu në persona të shëndetshëm, për shkak të paparashikueshmërisë së ngjarjes, krejtësisht aksidentale, nuk ka qenë i mundur në realitet. Prandaj, në mënyra të ndryshme në varësi të hulumtimit, ishte e nevojshme të riprodhohej në laborator me anë të llojeve të ndryshme të testeve.

AKIRA O’CONNOR

Në vitin 2016, ekipi skocez i profesor O’Connor u përpoq të riprodhonte fenomenin e déjà vu-së në laborator. Procedura e përdorur përdori testin DRM (Deese-Roediger-McDermott) që përdoret për të “demaskuar” kujtimet e rreme duke përdorur stimuj të ngjashëm semantikë që përfundimisht konvergojnë në një fjalë të vetme. Njëzet e një vullnetarë, të cilët kishin deklaruar se kishin të paktën një déjà vu, dëgjuan dhe studiuan një listë fjalësh (p.sh.: pushim, shtrat, çarçafë, jastëk, natë) që semantikisht i referohen një fjale tjetër, me funksionin e “karremit”, i cili nuk riprodhohej në listë (për shembull: gjumi). Kur fjala “gjumë” shqiptohet më pas, në përgjithësi shkakton një ndjenjë të njohur. Kjo është déjà vu e riprodhuar në laborator.

Testi vijon më pas me një hetim të mëtejshëm që iu bë pjesëmarrësve, të cilët, të vetëdijshëm se në listën e studiuar nuk kishte as një asonancë të ngjashme me “fjalën karrem fjalës”, kuptonin se me të vërtetë fjala “gjumë” ishte një gjë e re. Por zbulimi më i rëndësishëm erdhi vetëm pasi 21 vullnetarët kryen imazhe funksionale të rezonancës magnetike (MRI).

Nëse para këtij hulumtimi, studiuesit e fenomenit ishin në një mendje në hipotezën se déjà vu duhej të kishte të bënte me kujtesën, dmth me një aktivizim të hipokampusit (zona e trurit përgjegjëse për menaxhimin e kujtesës), të dhënat e marra nga rezonanca treguan aktivizimin e zonave ballore, të cilat janë zona të trurit të përfshira në proceset vendim-marrëse, si dhe modulimi i gabimeve.

ANE KLERI

Profesorja e psikologjisë Cleary përdori një lojë video simuluese të jetës reale të njohur si The Sims për të riprodhuar ndjenjën e déjà vu. Studiuesja i shtyu vullnetarët/lojtarët e saj për të hyrë në një mjedis virtual me syze për shikim 3D, duke u ofruar atyre një sërë ambientesh dhe dhomash të ndërtuara secila në një mënyrë të ndryshme, si dhoma e pritjes së mjekut, një shteg bowling, një dyqan. Në fazën e dytë të eksperimentit, subjektet u futën në një seri të re hapësirash: disa ishin krejtësisht të reja, por të tjerat, megjithëse “semantikisht” të ndryshme, ishin projektuar me paraqitje të ngjashme me ato të mjediseve të fazës së parë.

Për shembull, rrugica e bowlingut e parë në fazën e parë i ngjante stacionit të metrosë në fazën e dytë. Për secilin nga mjediset e fazës së dytë, pjesëmarrësve iu drejtuan një sërë pyetjesh, të tilla si nëse ata kishin qenë ndonjëherë në atë skenë më parë ose nëse po përjetonin ndjenja dejà vu. Në ngjashmërinë hapësinore të mjediseve, personat që kishin harruar se kishin qenë më parë në një vend të ngjashëm shfaqën ndjesinë e déjà vu-së. Si përfundim, ajo që Cleary ishte në gjendje të tregonte pas hulumtimit të saj e quan “ndjesia” e provuar. Në thelb është ndjesia e të qenit në një vend të ngjashëm pa vetëdijen se ke qenë me të vërtetë atje, gjë që gjeneron déjà vu. “Ne mendojmë se kemi akses në ndjesi, por jo shumë,” raporton Anne Cleary.

CNR NE CATANZARO:

Në vitin 2015, studiues nga Instituti i Bioimazherisë dhe Fiziologjisë Molekulare të Cnr të Catanzaro, në bashkëpunim me Institutin e Neurologjisë të Universitetit Magna Graecia, të udhëhequr nga Angelo Labate, analizuan trurin e njerëzve me një formë të veçantë epilepsie, që ka déjà vu si manifestim kryesor i tij dhe të njerëzve të shëndetshëm. “Ne kemi kërkuar – shpjegon ai – një bazë të përbashkët anatomike-fiziologjike në gjenezën e déjà vu-së midis subjekteve të shëndetshme dhe pacientëve, e cila mund të shpjegojë bazën e një dukurie psikike, e cila, në disa rrethana, bëhet patologjike.

63 persona me epilepsi të përkohshme (gjysma e të cilëve pa manifestime të déjà vu-së) dhe 39 persona të shëndetshëm (22 prej të cilëve me përvojë të mëparshme të déjà vu-së) u ekzaminuan, përmes një depistimi për të favorizuar fillimin e fenomenit në laborator (Test IDEA – Inventari për Vlerësimin e Eksperiencës Déjà vu), një elektroencefalogram dhe një teknikë e avancuar neuorimazherie. Të dhënat që dolën tregojnë se te personat epileptike zonat që aktivizohen në tru janë ato temporale dhe ato të hipokampusit (të implikuara, le të kujtojmë, në kujtesën afatgjatë).

Prandaj, për pacientët me epilepsi do të ishte një gabim i vërtetë i sistemit të “kujtesës”, një kujtesë e rreme. Në subjekte të shëndetshme, në vend të kësaj aktivizohet një zonë tjetër e trurit, korteksi izolues, duke vënë në dukje anomalitë morfologjike në pjesën e përparme izoluese. Ky rajon i trurit tonë rregullon proceset emocionale, si një lloj lidhjeje midis informacionit që vjen nga trupi dhe ndjesive të ndërgjegjshme që burojnë nga përvoja e déjà vu-së, si një lloj “mashtrimi emocional”. Prandaj, do të ishin emocionet, të lidhura me përvojat e jetuara tashmë në të kaluarën, ato që përcaktojnë reagimin e çuditsshëm të gjësë së parë tashmë.

Rruga për të kuptuar këtë “flash kujtese” të fjetur në kush e di se çfarë vendi në trurin tonë, ose ndjesinë magjike të së kaluarës, atë ndjenjë familjariteti që na përshkon befas, duke na dhënë iluzionin e vërtetë të asaj që tashmë është parë, është ende gjatë. Por magjia për të “rijetuar” në të tashmen, diçka nga e kaluara, mbetet një shenjë e pashlyeshme për ata që e kanë jetuar. / Bota.al

Kuriozitete

Këto katër gjëra trashëgohen vetëm nga nëna

Published

on

Çdo gjë e trashëgojmë nga prindërit, duke filluar nga sjellja e deri tek inteligjenca.Megjithëse gjenetika është diçka komplekse, hulumtimet kanë treguar se disa trajta të caktuara i trashëgojmë vetëm nga nëna. “Kopje e nënës” është një shprehje që mund të ketë kuptime të ndryshme, varësisht nga konteksti.

Në kuptimin biologjik – Përdoret për të përshkruar një fëmijë që i ngjan shumë nënës, në dukje, karakteristika fizike ose personaliteti. Në këtë kuptim, shprehja do të thotë që dikush është i ngjashëm me nënën.

Në kuptimin figurativ – Shprehja përdoret për të përshkruar personin që ka ndjekur shembullin e nënës, si në mënyrën e të vepruarit, sjelljen apo stilet e jetesës. Kjo mund të jetë referencë për ndikimin që një nënë ka në jetën e fëmijës së saj.

Por, një fëmijë i merr disa tipare nga nëna dhe ato janë:

Inteligjenca

Një anketim me mbi 12,000 njerëz mes moshave 14-22 vjet ka zbuluar çfarë faktorë ndikojnë në inteligjencë, status socio-ekonomik dhe edukim. Nëna e ka ndikimin më të madh gjenetik në inteligjencën e fëmijës. Sipas ekspertëve, inteligjenca e nënës dhe fëmijës dallon mesatarisht vetëm 15 pikë.

Shprehitë e gjumit

Studimi i publikuar në revistën “Sleep Medicine” kishte zbuluar se nënat u’a trashëgojnë fëmijëve shprehitë e gjumit dhe se bebet pushojnë më pak dhe flejnë më vonë nëse nënat kanë probleme me gjumë. Shkencëtarët nuk e kanë zbuluar të njëjtën lidhje me baballarët e tyre.

Shpejtësia e plakjes

Gjenet e nënës ndikojnë në shpejtësinë e plakjes. Shkencëtarët kanë zbuluar se një gjen të cilin e trashëgojmë vetëm nga nëna e kontrollon në mënyrë të pjesshme procesin e plakjes.

Menopauza

Edhe mosha në të cilën e kaloni menopauzën duket se trashëgohet nga nëna. Ekipi hulumtues ka zbuluar se nuk luan rol vetëm gjenetika, por edhe stili i jetesës. /UBT News/

Continue Reading

Kuriozitete

Qesharake por dhe e sikletshme, ministrja suedeze ka frikë nga ky frut!

Published

on

Ministrja suedeze për Barazinë Gjinore, Paulina Brandberg, ka një problem të çuditshëm. Ajo ka frikë nga bananet, dhe për këtë stafi me të cilin punon, detyrohet t’i heqë ato nga vendet që ajo shkon, përfshirë edhe gjatë vizitave zyrtare.

Në disa email-a të parë nga botimi suedez “Expressen”, stafi i zyrës së ministres Brandberg ka kërkuar që në mënyrë specifike çdo banane të largohet përpara vizitave zyrtare të saj.

“Paulina Brandberg ka një alergji të fortë ndaj bananeve, ndaj do të vlerësohej nëse nuk do të kishte banane në zonat ku ajo do të akomodohet”, thotë një nga email-at e ministrisë drejtuar Agjencisë Gjyqësore Norvegjeze përpara një dreke zyrtare.

Një tjetër email nga ekipi i saj dërguar një këshilli administrativ të qarkut thoshte se “bananet nuk lejohen në ambiente”.

Në një paralajmërim tjetër paraprak, stafi i tha kryetarit të parlamentit suedez, Andreas Norlen, se nuk duhet të ketë “gjurmë bananesh””në hapësirat ku Brandberg do të zhvillojë një takim.

“Është diçka si një lloj alergjie”, konfirmoi Brandberg për “Expressen”, duke shtuar: “Është diçka për të cilën marr ndihmë profesionale”. /UBT News/

 

Continue Reading

Kuriozitete

Këto janë 10 profesionet më të paguara në 2024

Published

on

Nëse jeni student, praktikant ose po mendoni për një ndryshim karriere, ky informacion mund të jetë i dobishëm. Zgjedhja e profesionit tuaj të ardhshëm varet nga disa faktorë, por shpërblimi mbetet një element i rëndësishëm. Në lajmin e mëposhtëm ju kemi listuar profesionet të cilat kanë qenë më të paguarat, të paktën për këtë vit.

Kardiolog – Kardiologët janë specialistë të zemrës dhe sistemit kardiovaskular, një fushë me kërkesë të lartë për shkak të rritjes së problemeve shëndetësore të lidhura me stilin e jetesës. Paga mesatare vjetore për një kardiolog mund të kalojë $400,000 në disa vende.

Kirurg – Veçanërisht ata që specializohen në fusha si neurokirurgjia apo kirurgjia plastike, janë ndër profesionistët më të paguar. Një kirurg me përvojë fiton mbi $350,000 në vit.

Drejtor Ekzekutiv – CEO-të janë përgjegjës për suksesin e një kompanie dhe shpërblehen mirë për rolin e tyre. Paga vjetore për një CEO mund të variojë nga $200,000 deri në miliona, në varësi të madhësisë dhe suksesit të kompanisë.

Inxhinier i Inteligjencës Artificiale (AI) – Me zhvillimin e teknologjisë së AI, kërkesa për inxhinierë të kësaj fushe është rritur ndjeshëm. Paga mesatare kalon $150,000 në vit, dhe në kompani të mëdha si Google apo OpenAI, mund të jetë shumë më e lartë.

Pilot i Avionëve Komercialë – Pilotët, veçanërisht ata që punojnë për linja ajrore ndërkombëtare, janë ndër profesionistët më të paguar në transport. Paga mesatare vjetore është rreth $140,000, me përfitime shtesë si udhëtimet dhe sigurimet.

Avokat i Korporatave – Avokatët që specializohen në ligjin e biznesit dhe fuzionet apo blerjet korporative janë shumë të kërkuar. Paga e tyre mesatare arrin deri në $130,000 në vit, me bonuse të majme.

Menaxher i IT-së dhe Sistemeve të Teknologjisë – Menaxherët e IT-së luajnë rol kritik në funksionimin e organizatave. Ata fitojnë rreth $120,000 në vit, me paga më të larta në industritë e teknologjisë.

Specialist i të Dhënave (Data Scientist) – Të dhënat janë nafta e re, dhe specialistët e të dhënave janë të kërkuar. Një profesionist i kualifikuar në këtë fushë mund të fitojë deri në $130,000 në vit, duke përfituar gjithashtu mundësi karriere globale.

9. Doktor i Anestezisë – Janë ndër profesionistët më të rëndësishëm në një ekip kirurgjik. Paga mesatare është rreth $300,000 në vit, me përfitime shtesë.

Ekspert i Financave dhe Investimeve – Menaxherët e fondeve dhe analistët e financave kanë potencial për paga të larta, veçanërisht në firmat ndërkombëtare. Paga mesatare për këta profesionistë është rreth $150,000 në vit, pa përfshirë bonuset. /UBT News/

 

 

Continue Reading

Kuriozitete

Për të huajt, ky qenka qyteti më i shtrenjtë në botë

Published

on

Hong Kongu është qyteti më i shtrenjtë në botë për të huajt, vlerëson një studim i kompanisë amerikane Mercer. Studimi mat koston e 200 gjërave – përfshirë strehimin, transportin, ushqimin, veshjet, sendet shtëpiake dhe argëtimin – në 209 qytete.

Për shkak të çmimeve të larta të banesave, Hong Kongu zë vendin e parë për të dytin vit radhazi.

Pas tij vjen kryeqyteti i Turkmenistanit, Ashgabati.

Çmimet e larta në Ashgabat thuhet se janë pasojë e inflacionit të lartë në Turkmenistan, i treti në listën e Mercerit është Tokio dhe pas tij vjen Cyrihu i Zvicrës.

Zvicra ka edhe dy qytete të tjera në dhjetë vendet e para: Bernin dhe Gjenevën.

Studimi i Mercer-it përdoret edhe nga korporatat për të vendosur pagat e përfitimet për punonjësit e tyre jashtë shtetit. /UBT News/

 

Continue Reading

Të kërkuara