“Avatar” dhe “Babylon”, janë vetëm 2 filmat e para të një zhanri të ri filmash spektakolarë, të projektuar mbi të gjitha për t’u parë në kinema. Megjithatë tani i takon publikut që të kthehet dhe mbushë sallat.

Aktualisht ka një kategori të re filmash që janë “më të mëdhenj se ekrani”. Dhe kjo në çdo kuptim: nga konceptimi dhe deri tek realizimi i asaj shfaqje të madhe që mund të jetë tërheqëse edhe nëse shihet sërish edhe pse jo domosdoshmërisht në kinema.

Siç ndodh shpeshherë, dy filmat e parë në kuadër të kësaj përpjekje të re për të rikthyer njerëzit në kinematë e mbarë botës pas kufizimeve të pandemisë vijnë nga Hollywood, kryeqyteti i industrisë audiovizive amerikane dhe botërore, që ka shumë nevojë për të ardhurat nga kinematë. Dhe jo vetëm ato amerikane.

Kjo gjë duhet kuptuar edhe në Itali: gjithçka që prodhohet për kinemanë duhet të ketë përmbajtje gjithnjë e më të jashtëzakonshme kinematografike. Mbi të gjitha spektakolaritetdhe përfshirje emocionale. Çdo film që nuk respekton plotësisht të paktën këto dy parametra duhet të destinohet për televizionin, ashtu siç edhe ka ndodhur në fakt gjatë 3 viteve të fundit.

Njerëz që bisedojnë në një dhomë, një makinë që vjen apo një histori në një plazh, në TV; Avtar dhe Babylon, që kanë dalë prej disa ditësh edhe në kinematë italiane, dhe më pas edhe në TV. Një film shumë i ndryshëm për nga përmbajtja, Avatar ka një skenar të shkruar në anën e pasme të një pulle postare, por është shumë i pasur me efekte dixhitale.

Ndërsa Babylon, nga regjisori fituesi i çmimit Oscar, Damien Chazelle, është i tejmbushur me përmbajtje dhe nivele letrare emocionuese. Gjithsesi që të dy i përkasin kategorisë së filmave të krijuar enkas për të mbushur sërish kinematë.

Sepse tallen me vetë idenë për t’u parë në TV, të paktën herën e parë. “Babylon” është një kryevepër për cilindo që e do kinemanë, jo si një fans i zjarrtë i kinemasë, por edhe si një spektator i dashuruar pas filmave dhe historisë së tyre, madje edhe thashethemeve mbi to.

Vetëm sa për të dhënë një ide mbi madhështinë që dominon në të gjithë filmin: imazhi i parë i Babilonisë është ai i një elefanti gjigant, që nga shkretëtira e Kalifornisë, duhet të arrijë një majë shkëmbore në të cilën ndodhet kështjella e një producenti hollivudian, në mënyrë që të bëhet një nga atraksionet më të çmendura të festës së madhe që do të fillojë.

Jemi në vitin 1926 dhe për Hollywood-in ishte gati të niste sezoni i jashtëzakonshëm, megjithëse i dhimbshëm, i kalimit nga filmi pa zë në atë më zë. Shumë yje, që dikur nuk kishin nevojë të flisnin, i nënshtrohen nevojës për të shqiptuar dhe recituar vargjet që më parë, në filmat e vjetër pa zë, ishin shkruar në tabela. Para së gjithash, Jack Conrad, i luajtur nga një Brad Pitt në formën e tij më të mirë në rolin e një miksimi yjesh të kohës (nga RonaldColman te John Gilbert). Të vdekur dhe të plagosur.

Në Hollywood ka përfunduar njëherë e përgjithmonë Epoka e Pionierëve dhe ka nisur Epoka e Artë e përqendruar në një sistem të ri yjesh të kinemasë. Ndër “yjet” e parë që u rrëzuan gjatë kalimit nga filmi pa zë në atë më zë ishte Greta Garbo e vërtetë, e cila dështoi në provën e zërit të saj, pavarësisht se deri atëherë ishte “Hyjnorja” kryesore.

Për ta ngushëlluar veten, Holliwood u bë rreth vitit 1927 (viti zyrtar i lindjes së filmit me zë me filmin “Këngëtarja e xhazit” nga Al Jolson), kryeqyteti i veseve më ekstreme, i figurave më të errëta, ku debatohet edhe për personazhin që luan së fundmi aktorja Margot Robbie, në një rol pretendues për çmimin Oscar. Pra po rikthehen filmat që duhet të shihen ekskluzivisht në kinema: tani është publiku ai që duhet të rikthehet atje për t’i parë. / Total TV – Bota.al

Aktori nga Uellsi, Luke Evans, i cili u shfaq në filmat “Beauty and The Beast” dhe “The Beast and The Hobbit”, i shprehu mbështetje popullit të Ukrainës.

Qytetarët ukrainas janë “vëllezërit dhe motrat tona”, thotë ai, duke shtuar se dëshiron që “lufta e tmerrshme dhe e pakuptimtë të përfundojë”./UBTNews/

🏴󠁧󠁢󠁷󠁬󠁳󠁿@TheRealLukevans recorded an inspiring message to all Ukrainians. An actor, who boasts dozens of impeccably-performed roles on screen — from vampires and thugs to gods of Olympus and dragon slayers — is also a sincere person with a big heart, in real life.

Thanks, Luke! pic.twitter.com/QniuXuTk8F

— U24 (@U24_gov_ua) March 18, 2023

Filmi final i vetëshpallur i Quentin Tarantinos është në rrugë e sipër. Të martën, The Hollywood Reporter raportoi se Tarantino ka shkruar një skenar të titulluar “The Movie Critic” që tani po përgatitet ta drejtojë në vjeshtë, duke cituar burime.

Detajet rreth komplotit të filmit të ardhshëm mbeten të paqarta, por gazeta raportoi se filmi zhvillohet në Los Anxhelos gjatë fundit të viteve 1970 dhe përqendrohet rreth një gruaje kryesore. THR spekuloi se filmi mund të fokusohej në kritiken e ndjerë të filmit Pauline Kael, për të cilën Tarantino “dihet se ka një respekt të thellë” dhe që për disa muaj në 1979 punoi si konsulent në Paramount Pictures, sipas gazetës. Kael vdiq në vitin 2001.

Quentin ka thënë prej vitesh se do të bënte vetëm 10 filma në karrierën e tij. Në nëntor 2022, regjisori i filmit Pulp Fiction i tha Chris Wallace të CNN se filmi i tij i radhës do të ishte i fundit pas publikimit të nëntë filmave të pavarur, duke filluar me Reservoir Dogs të vitit 1992. “E kam bërë për një kohë të gjatë; e kam bërë për 30 vjet. Dhe është koha për të përfunduar shfaqjen”, i tregoi Tarantino Wallace.

Tarantino ka fituar dy çmime Oscar për skenarin: për filmin Pulp Fiction të vitit 1994 dhe Django Unchained të vitit 2012, të dyja të cilat ai i drejtoi gjithashtu. Pjesa tjetër e filmave të tij të pavarur të drejtuara përfshijnë Jackie Brown (1997), Kill Bill: Volume 1 (2003), Kill Bill: Volume 2 (2004), Inglourious Basterds (2009) dhe The Hateful Eight (2015)./lapsi.al/

Jamie Lee Curtis ka fituar “Oscar”-in e saj të parë, duke shkuar një hap më tej se prindërit e saj, të cilët ishin të dy të nominuar për një çmim “Oscar”.

Aktorja e Hollywoodit, e cila është pasardhëse e yllit të “Psycho”, Janet Leigh dhe aktorit të “Some Like It Hot”, Tony Curtis, mori në shtëpi çmimin për ‘aktoren më të mirë në një rol dytësor’ për performancën në “Everything Everywhere All at Once”.

Gjatë fjalimit emocional, Curtis, 64-vjeçare, u sigurua që t’i kujtonte botës rrënjët e saj dhe faktin që prindërit e saj të ndjerë nuk arritën kurrë në podium.

“E di që duket sikur po qëndroj këtu vetëm, por nuk jam. Unë jam me qindra njerëz”, tha Curtis, përpara se përmendte kolegët nga filmi, duke shtuar: “Ne sapo fituam një Oscar”.

Në momentet përmbyllëse të fjalimit, Curtis tha: “Dhe nëna ime dhe babai im ishin të dy të nominuar për Oscar në kategori të ndryshme. Unë sapo fitova një Oscar”.

Leigh u nominua për ‘aktoren më të mirë në një rol dytësor’ në vitin 1960 për rolin e saj në “Psycho” të Alfred Hitchcock, ndërsa Tony Curtis mori një nominim në 1958 për ‘aktorin më të mirë në një rol kryesor’ për interpretimin në “The Defiant Ones”.

Michelle Yeoh ndërkaq u shpall ‘aktorja më e mirë’, kurse Brendan Fraser gjithashtu mori një çmim për ‘aktorin më të mirë’.

Filmi “Everything Everywhere All at Once” mori gjithsej shtatë çmime.