Në një konferencë shtypi të organizuar në ditën e enjtes, u njoftua se filma të drejtuar nga personalitete të njohura si  në Kanë këtë vit. Ky njoftim krijoi shumë interes për spektatorët dhe kritikët e kinematografisë. Së bashku me këta regjisorë të njohur, edhe filma të rinj nga Jacques Audiard, Paul Schrader dhe Andrea Arnold do të shfaqen në konkurrencë në këtë edicion të 77-të të festivalit, i cili fillon më 14 maj dhe përfundon më 25 maj.

Në këtë linjë, filmi më i pritur me padurim është “Megalopolis” i Coppola, i cili është i pari i tij pas më shumë se 10 vjetësh. Kjo është një kthim i madh për regjisorin e famshëm, dhe shumë pritet nga ky projekt.

Gjatë konferencës së shtypit, Thierry Frémaux, drejtori artistik i Festivalit të Kanës, dha disa detaje të vogla rreth fabulës së filmit, duke rritur kuriozitetin e publikut. Coppola gjithashtu shprehu dëshirën e tij për të realizuar këtë film për shumë vite, duke e përshkruar si një projekt për të ardhmen, një eksperiment për të ndërtuar një shoqëri utopike në mes të qytetit të New York-ut.

Francis Ford Coppola, që tashmë është 85 vjeç, ka fituar Palmën e Artë dy herë më parë në karrierën e tij, për “The Conversation” në vitin 1974 dhe për “Apocalypse Now” në vitin 1979.

Në aspektin tjetër, regjisori grek Yorgos Lanthimos do të prezantojë filmin “Kinds of Kindness”, i cili do të sjellë në ekran një kombinim të fuqishëm aktorësh si Emma Stone dhe Willem Dafoe, të cilët kanë punuar së bashku edhe më parë në filmat e tjerë të Lanthimos, duke përfshirë “Poor Things”. David Cronenberg, me origjinë kanadeze dhe njohur për filmat horror, do të sjellë në premierë “The Shrouds”, një eksplorim i misterit që ndërton një makinë për të lidhur me të vdekurit. Fotografitë e publikuara nga ngjarja tregojnë Yorgos Lanthimos dhe Emma Stone në një atmosferë festive, të përcjellur nga logot e BAFTA Film Awards, duke shtuar ende më shumë përparësi interesit për këtë projekt emocionues.

Në vitin 2024, Festivali i Filmit në Cannes do të prezantojë një gamë të gjerë filmash për çdo shije. Disa nga filmat në garë për Palmën e Artë janë: “Emilia Perez” e Audiard – një komedi muzikore kriminale e vendosur në botën e karteleve meksikane të drogës, me Selena Gomez në një rol kryesor, shkruan  The New York Times.

“The Apprentice” i Ali Abbasit, fokusohet në karrierën e hershme të biznesit të Donald J. Trump.

“Zogu” i Andrea Arnold-it, një portret i një vajze 12-vjeçare që jeton në varfëri në Angli.

“Limonov: Balada” i Kirill Serebrennikov, një portret i poetit rus që jeton në Nju Jork.

“Parthenope” i Paolo Sorrentino,  një film për një grua të bukur që shpreson të të jetë e njohur për diçka tjetër përveç pamjes së saj.

“Oh Canada” i Paul Schrader, një komedi për njerëzit e moshuar që shikojnë prapa në jetën dhe gabimet e tyre, me Uma Thurman dhe Richard Gere.

“The Substance” i Coralie Fargeat, një trup horror me Demi Moore në rol kryesor.

Ndërkohë, disa filma të profilizuar jashtë konkurrencës përfshijnë: “Furiosa: A Mad Max Saga” i George Miller-it, pjesa e fundit në serinë e aksionit Mad Max.

“Horizont: një Saga Amerikane” i Kevin Costner, e vendosur në kufirin perëndimor gjatë Luftës Civile Amerikane. Edhe pse ka pasur disa vështirësi për shkak të grevave në industri, kinemaja amerikane pritet të jetë e përfaqësuar në festivalin e këtij viti.

Festivali i Filmit në Cannes është një nga ngjarjet më prestigjioze në botën e filmit. Organizohet çdo vit në qytetin e Cannes në Francë, ku prezantohen produksione të filmit nga e gjithë bota.

Festivali ka një histori të gjatë dhe ka shërbyer si një platformë për promovimin e filmit artistik dhe eksperimental. Çdo vit, regjisorë, aktorë, dhe profesionistë të industrisë së filmit mblidhen në Cannes për të shijuar premierat e filmave, sesione të pyetjeve dhe përgjigjeje, si dhe për të zhvilluar kontakte profesionale./UBTNews/

Përmbledhi: Dionesa Ebibi

Në një periudhë ku fjalët e lira dhe përgjegjësia sociale bien në pikën e një tensioni të ndërgjegjshëm, “Projekti Handke” e Qendrës Multimedia të Jeton Neziraj dhe regji të Blerta Neziraj shfaqet si një spektakël që nxjerr në pah sfidat dhe kontradiktat e artit. Me të drejtë, ai sjell në përpjekje ekuilibrin delikat midis shprehjes së lirë artistike dhe nevojës për të qenë të ndërgjegjshëm politikisht.

Shfaqja “Projekti Handke” u rikthye në skenën e Teatrit Oda në Prishtinë, më 27 mars, për të treguar qëndrueshmërinë ndaj kalimit të kohës dhe rëndësinë e temës për publikun, në veçanti, ky moment vjen në një muaj të veçantë, kur mendjet kthehen nëpër memoriet e masakrave të shumta që kanë tronditur dhe ndryshuar Kosovën.

Një ndër çështjet kryesore që shfaqja shtrin përpara publikut është vendimi për të ndarë nderin e Nobelit me Peter Handken, një figurë e cila është ngulitur thellë në kontradikta për mbështetjen e tij të dokumentuar për Sllobodan Millosheviçin.”Projekti Handke” është një shfaqje teatrale që nuk përjashton polemikën, por e shndërrojnë atë në një fushë reflektimi për rolin e artistëve dhe kontekstin historik dhe politik ku ata operojnë. Në këtë paraqitje, personazhet japin një përshkrim të ngjashëm me mendësinë dhe idetë e Peter Handke, duke kapur thellësinë e debateve rreth gjenocidit në Srebrenicë dhe ndikimin e Millosheviçit në këtë kontekst.

Nëpërmjet dialogjeve si “Holokausti është fabrikim” dhe “Handke është orbita e Serbisë”, shfaqja rreh qartë pikën e qendrës së polemikës dhe debatit rreth historisë së fundit të Ballkanit. Nëpërmjet përfaqësimit të kontrastit midis aktorëve që shprehin pikëpamje të ndryshme, shfaqja kërkon të krijojë një diskutim të hapur dhe të lirë për të vlerësuar veprën dhe jetën e Peter Handke në një kontekst të plotë.

Përfaqësimi i diskutimeve mbi rrethimin e Sarajevës, incidentin e Hoçës së Madhe, si dhe referimet ndaj ngjarjeve historike të ndryshme si “13 korrik 1995” i jep shfaqjes një thellësi të shtuar dhe rrit nivelin e analizës së saj. Një aspekt që përmendet gjatë shfaqjes është edhe roli i artistit dhe përgjegjësia e tij në kontekstin e historisë dhe politikës. Përmes deklaratave të personazheve si “Une e dua teatrin por e dua edhe Serbinë”, shfaqja hedh dritë mbi dilemat e artistit në raport me përkrahjen politike dhe angazhimin publik.

“Njerëzit dijnë të numërojnë deri në njëqind, njëmijë, njëqindmijë dhe numrat e tjerë bëhen statistikë…”, në kontekstin e shfaqjes “Projekti Handke” lidhet drejtpërdrejt me gjenocidin në Srebrenicë dhe varret e 8 mijë të vrarëve. Kjo frazë përshkruan një ndjenjë të humbjes së individualitetit dhe çnjerëzimit që vjen me trajtimin e masës së viktimave si thjesht statistika. Në kontekstin e gjenocidit në Srebrenicë, kur më shumë se 8 mijë njerëz u masakruan brutalisht nga forcat serbe, shumë prej tyre u reduktuan në numra, statistika, në vend që të trajtoheshin si individë me emra, familje dhe jetë të vlefshme.

Autori, përmes karakterit të shfaqur në skenë, vendos të shtrijë pyetjen në tërësisht një prizëm të ndryshëm, duke reflektuar në dilemën e interpretimit të ngjarjeve të një historie. Përballja me dëshmitarët e vendit, të cilët sheh gra me shamija që qajnë para varreve, shton një element emocional të fuqishëm në interpretimin e ngjarjeve të Srebrenicës.

Rrethimi i Sarajevës dhe përmendja e Millosheviqit bëjnë që skena të bëjë një përpjekje për të kuptuar kontekstin historik të ndodhive në Ballkan, duke e vendosur fokusin në politikën dhe luftën që mori mijëra jetë në atë rajon. Përpos kësaj, përmendja e Hoçës së Madhe shton një thellësi të shtuar në trajtimin e temës së historisë së dëshpëruar të Jugosllavisë, duke treguar për një masakër të madhe, ku vriten 205 fshatarë të pafajshëm në një fshat të vogël, të cilës ajo i referohet si një fakt në kornizën e diskutimit të ngjarjeve tragjike.

Në përfundim, interpretimi i ngjarjeve historike nëpërmjet kësaj shfaqje teatrale sjell një kontribut të rëndësishëm për reflektimin mbi kompleksitetin dhe sfidat e trajtimit të temave të ndjeshme dhe të rëndësishme historike në skenën e artit. Autori mund të ketë arritur një sukses në përqafimin e një qasjeje të ndryshme dhe provokuese në lidhje me ngjarjet e kohës së luftës në Ballkan. Megjithatë, ai lë shumë hapësira për reflektim dhe debat për interpretimet dhe përkthimet e vëzhgimit të historisë.

Në fund të fundit, rishfaqja e shfaqjes “Projekti Handke” në Prishtinë është një festë e artit dhe kujtesës, duke u ngritur si një ngjarje e rëndësishme për komunitetin kulturor dhe intelektual të qytetit.

Shkroi: Dionesa Ebibi

Fotografi dhe video: Manushaqe Ibrahimi

David Seidler, një prej skenaristëve më të shquar të brendshëm në industri të filmave, vdiq sot në moshën 86-vjeçare. Seidler, i lindur në Londër në vitin 1937, ishte i njohur për punën e tij të shkëlqyer në fushën e skenarit dhe për kontributin e tij të jashtëzakonshëm në kinematografi. Fituesi i çmimit Oscar për skenarin më të mirë origjinal për filmin “The King’s Speech” në vitin 2011, Seidler do të mbahet mend gjithmonë për talentin dhe pasionin e tij për skenarin.

“The King’s Speech”, një film që u bë një sukses i madh dhe fitoi vlerësime të larta nga kritikët dhe publiku, përcollte rrugën e Mbretit George VI për të përballuar dhe për të kapërcyer sfidat e tij me belbëzimin. Seidler arriti të shkruajë një histori të prekshme dhe emocionuese që tërhiqte shikuesit në përvojën e dhimbshme dhe triumfante të mbretit. Ky film ishte një pikë kulmore në karrierën e Seidler, duke i siguruar atij një vend të shquar në historinë e kinematografisë.

Përveç “The King’s Speech”, Seidler ka shkruar dhe kontribuar në shumë projekte të tjera të suksesshme në industrinë e filmave. Ai mori çmime dhe vlerësime të larta për punën e tij në projekte të tilla si “Onassis: Njeriu më i pasur në botë” dhe “Tucker: The Man And His Dream”. Karakteri i tij kreativ dhe dedikimi për artin e shkrimtarisë e bënë atë një figurë të rëndësishme në botën e filmave.

Përveç talentit të tij në shkrim, Seidler gjithashtu kishte një impakt të madh në komunitetin e filmave. Për një kohë të gjatë ai ka frymëzuar dhe mentoruar të rinj shkrimtarë dhe artistë, duke ndihmuar në zhvillimin e tyre si profesionistë të suksesshëm në fushën e kinematografisë.

Ndërsa humbja e David Seidler është e ndjenjshme për komunitetin e artit, trashëgimia e tij do të vazhdojë të jetojë përmes punës së tij të shkëlqyer dhe ndikimit që ka lënë në botën e filmave. Ai do të mbahet mend si një prej skenaristëve më të shquar dhe më të ndritshëm të kohës sonë./UBTNews/

“Oppenheimer” i Christopher Nolan, një vështrim shqetësues në agimin e epokës atomike, dominoi ceremoninë e 96-të të Academy Awards të dielën, duke fituar shtatë çmime, përfshirë filmin më të mirë, regjisorin, aktorin, aktorin dytësor, skorin origjinal, kinematografinë dhe montazhin e filmit.

Filmi, i cili mori një rezonancë të shtuar në një kohë konflikti ndërkombëtar, fitoi gjithashtu çmime Oscar për performancën kryesore të Cillian Murphy si J. Robert Oppenheimer dhe kthesën mbështetëse të Robert Downey Jr. si një burokrat hakmarrës.

Aktori Cillian Murphy i “Oppenheimer” fitoi trofeun e aktorit më të mirë për portretizimin e tij titullar të “babait të bombës atomike”. Murphy tha se ai ishte “pak i mbingarkuar” ndërsa doli në skenë. Ai falënderoi kastin dhe ekipin e filmit, si dhe Nolanin, të cilit tha se i ka borxh.

“Jam shumë krenar që jam sonte këtu”, qeshi Murphy, duke mbajtur trofeun e tij. Ai ia kushtoi çmimin “paqebërësve kudo që janë”. Është hera e parë që Murphy nominohet për Oscar.

“Ne bëmë një film për njeriun që krijoi bombën atomike, dhe për mirë ose për keq, ne të gjithë po jetojmë në botën e Oppenheimer-it”, vuri në dukje Murphy në fjalimin e tij gjatë pranimit të çmimit.

Për Nolan, nderimet erdhën pas një historie të ngatërruar me Oscars – ai u nominua shtatë herë më parë, përfshirë për regjinë e “Dunkirk”, si dhe për punën e tij në filma si “Memento” dhe “Inception”. Por akademia hodhi poshtë hitin e tij më të madh, “The Dark Knight” për filmin dhe regjinë më të mirë, një lëshim që provokoi zemërim dhe e shtyu organizatën të rrisë numrin e filmave të nominuar për më të mirët e vitit nga pesë në dhjetë. Më në fund i dha një Oscar të tijin, Nolan, i cili ka qenë një avokat i pasionuar për përvojën e ekranit të madh, i bëri homazhe formës së artit që ai pëlqen.

“Filmat janë pak më shumë se 100 vjet të vjetër”, tha ai. “Unë do ta imagjinoja të isha 100 vjet në pikturë apo teatër. Ne nuk e dimë se ku po shkon ky udhëtim i jashtëzakonshëm nga këtu, por të dish që ti mendon se unë jam një pjesë domethënëse e tij do të thotë bota për mua”.

Shtatë vjet pasi fitoi për “La La Land”, Emma Stone fitoi Oscarin e dytë për aktoren më të mirë për  “Poor Things”. Stone luajti një grua të ngjashme me fëmijën, e cila nis një udhëtim të vetë-zbulimit në fantazinë steampunk. Ajo falënderoi regjisorin e saj Yorgo Lanthimos, me të cilin sapo ka realizuar një tjetër film, “Kinds of Kindness”, duke reflektuar edhe për natyrën bashkëpunuese të kinemasë.

Da’vine Joy Randolph fitoi çmimin për aktoren më të mirë dytësore në rolin e saj si menaxhere e pikëlluar kafeneje që po përballej me vdekjen e djalit të saj në “The Holdovers”. E përlotur, Randolph falënderoi votuesit dhe u shpreh se “për kaq shumë kohë, gjithmonë kam dashur të jem ndryshe, dhe tani, e kuptoj, thjesht duhet të jem vetvetja”.

“American Fiction”, një satirë që eksploron racën dhe artin, fitoi skenarin më të mirë të përshtatur, ndërsa drama në sallën e gjyqit “Anatomy of a Fall” fitoi skenarin më të mirë origjinal.

“20 Ditë në Mariupol”, një reportazh tronditës nga një qytet i rrethuar ukrainas, fitoi çmimin për dokumentarin më të mirë. Drejtori i saj, Mstyslav Chernov, tërhoqi vëmendjen për kostot njerëzore të pushtimit të Rusisë, një mesazh që vjen ndërsa mbështetja e SHBA për Ukrainën po lëkundet.

“Rusët po vrasin dhjetëra mijëra bashkëkombës të mi ukrainas”, tha ai, duke shtuar, “Do të doja të mos e kisha bërë kurrë këtë film. Dëshiroj të jem në gjendje ta shkëmbej këtë me Rusinë për të mos sulmuar kurrë Ukrainën, duke mos pushtuar kurrë qytetet tona”.

Billie Eilish bëri histori, duke u bërë fituesja më e re dy herë e Oscarit në moshën 22-vjeçare, pasi fitoi këngën më të mirë për baladën e saj “Barbie” “What Was I Made For?” Ajo shkroi këngën me vëllain e saj, Finneas O’Connell, dyshja fitoi më parë për shkrimin e temës së “No Time to Die” të vitit 2021.

Lista e plotë e fituesve:

Aktorja më e mirë në rol dytësor: Da’Vine Joy Randolph, “The Holdovers”

Animacioni më i mirë i shkurtër: “War Is Over!”

Filmi më i mirë i animuar: “The Boy and the Heron”

Skenari më i mirë origjinal: “Anatomy of a Fall”

Skenari më i mirë i adaptuar: “American Fiction”

Grimi dhe stilimi më i mirë i flokëve: “Poor Things”

Dizajni më i mirë i prodhimit: “Poor Things”

Kostumografia më e mirë: “Poor Things”

Filmi më i mirë ndërkombëtar: “The Zone of Interest”

Aktori më i mirë në rol dytësor: Robert Downey Jr., “Oppenheimer”

Efektet më të mira vizuale: “Godzilla Minus One”

Editimi më i mirë i filmit: “Oppenheimer”

Më e mira: Dokumentari (Temë e shkurtër): “The Last Repair Shop”

Dokumentari më i mirë artistik: “20 Days in Mariupol”

Kinematografia më e mirë: “Oppenheimer”

Filmi më i mirë i shkurtër (Live Action): “The Wonderful Story of Henry Sugar”

Tingulli më i mirë: “The Zone of Interest”

Rezultati më i mirë: “Oppenheimer”

Kënga më e mirë: “What Was I Made For?” nga “Barbie”

Aktori më i mirë: Cillian Murphy, “Oppenheimer”

Regjisori më i mirë: Christopher Nolan, “Oppenheimer”

Aktorja më e mirë: Emma Stone, “Poor Things”

Filmi më i mirë: “Oppenheimer”./UBTNews/

Shkroi: Dionesa Ebibi