Ish-kryeministri Bujar Bukoshi, një nga figurat qendrore të skenës politike të viteve ’90 në Kosovë, ka ndërruar jetë në moshën 78-vjeçare, pas një sëmundjeje të rëndë.

Bukoshi ishte kryeministri i parë i qeverisë së Kosovës në ekzil pas shpalljes së Republikës më 1991 dhe për afro një dekadë punoi nga Gjermania për të sensibilizuar botën perëndimore për represionin serb në Kosovë.

Njëherësh mjek dhe profesor në Fakultetin e Mjekësisë në Prishtinë, ai ishte ndër themeluesit e Lidhjes Demokratike të Kosovës (LDK) dhe i Këshillit për Mbrojtjen e të Drejtave dhe Lirive të Njeriut (KMDLNj).

Pas luftës, Bukoshi mori pjesë në Konferencën e Rambujesë dhe udhëhoqi Unionin e Fondeve për Rindërtimin e Kosovës (UFORK), përmes të cilit u realizuan projekte të shumta në arsim, strehim dhe kulturë. Ai gjithashtu shërbeu si deputet, ministër i Shëndetësisë dhe Zëvendëskryeministër në Qeverinë e Kosovës.

Presidenti i Shqipërisë, Bajram Begaj do të qëndrojë sot, më 10 qershor, në vizitë zyrtare në Kosovë.

Policia e Kosovës njoftoi se do të bëjë ndërprerje të përkohshme të qarkullimit të trafikut, për ta mundësuar lëvizjen e lirë të eskortës si dhe zhvillimin e aktiviteteve të presidentit, sipas agjendës.

“Policia e Kosovës do të bëjë ndërprerje të përkohshme të qarkullimit të trafikut (në intervale të shkurtra kohore) të disa segmenteve rrugore [ku pritet të kalojë eskorta], ku edhe mund të ketë riorientim të trafikut në rrugë alternative, andaj Policia e Kosovës kërkon mirëkuptim të plotë nga ana e qytetarëve dhe pjesëmarrësve në trafik”, njoftoi Policia e Kosovës.

Në orën 10:00 Bajram Begaj do të pritet në takim nga kryetari i Komunës së Prizrenit, Shaqir Totaj.

Më pas, ata do të ecin këmbë nga Shtëpia e Bardhë deri në Kompleksin e Lidhjes Shqiptare të Prizrenit./KosovaPress

Më 10 qershor 1999, sekretari i përgjithshëm i NATO-s, Havijer Solana, dha urdhrin për ndalimin e fushatës ajrore mbi caqet serbe, duke shënuar fundin e ndërhyrjes ushtarake të Aleancës në konfliktin e Kosovës. Po atë ditë, Këshilli i Sigurimit i Organizatës së Kombeve të Bashkuara miratoi Rezolutën 1244, e cila parashihte vendosjen e forcave paqeruajtëse ndërkombëtare në Kosovë.

Në kuadër të kësaj rezolute, në Kosovë u dërguan 37.200 trupa të KFOR-it nga 36 shtete anëtare të NATO-s dhe vende të tjera partnere.

Më 12 qershor 1999, vetëm dy ditë pas miratimit të rezolutës, në Kosovë zbarkuan trupat e para të këmbësorisë së NATO-s, ndërkohë që nisi tërheqja e forcave ushtarake dhe policore serbe nga territori i Kosovës.

Misioni i KFOR-it u organizua në pesë zona të përgjegjësisë, të ndara sipas kontingjenteve: amerikan, britanik, francez, gjerman dhe italian. Ky dislokim ushtarak i shërbeu krijimit të kushteve për paqe dhe siguri pas përfundimit të konfliktit.

Së bashku me hyrjen e forcave të NATO-s, në Kosovë nisi edhe vendosja e Misionit të Përkohshëm të Kombeve të Bashkuara (UNMIK), i cili mori përgjegjësinë për administrimin civil të vendit gjatë fazës së tranzicionit.

Po ashtu, gjatë kësaj periudhe u shpërbë Ushtria Çlirimtare e Kosovës (UÇK), e cila u transformua në Trupat Mbrojtëse të Kosovës (TMK), sipas marrëveshjes dhe kornizës së vendosur nga misionet ndërkombëtare.

Sot mbushen 147 vjet që kur më 10 qershor 1878 filloi organizimi dhe themelimi i Lidhjes Shqiptare të Prizrenit.

Është kjo njëherësh një ndër Lidhjet më të organizuara politike gjithëkombëtare pas Lidhjes dhe themelimit të Kuvendit të Lezhës të marsit të vitit 1444, nën organizimin e Gjergj Kastriotit-Skënderbeu dhe udhëheqësve të principatave, përkatësisht të princave shqiptarë në shekullin e 15-të.

Lidhja Shqiptare e Prizrenit në historinë e popullit shqiptar të kohës së re, historikisht është tubimi më i rëndësishëm kombëtarë shqiptar.

Komiteti i Stambollit i themeluar nga ajka kombëtare e kohës, më 1877, me qëllim të çlirimit dhe të ruajtjes së territoreve shqiptare nga hegjemonizmi sllave dhe ai grek, pasi që Perandoria turke pas Tanzimatit (1848) dhe luftërave ruso-turke më 1875-1876, me shpejtësi po goditej dhe tronditej nga e ashtuquajtura “Kriza Lindore”, shqiptarët të cilët vepronin dhe punonin në kuadër të Perandorisë në fjalë, me kohë kishin nuhatur rrezikun e copëtimit të trojeve të tyre, andaj, ata me shpejtësi themeluan “Komitetin e Shpëtimit” të trojeve etnike.

Komitetin e Stambollit e përbënin një plejadë intelektualësh më të shquar të kombit në kohën aktuale të krizës lindore. Pashko Vasa, Jani vreto, Ymer Prizreni, Zia Prishtina, Sami Frashëri, Ahmet Korenica, Mihal Harito, Iljaz Dibra, Mehmet Ali Vrioni, Seid Toptani, Mustafa Nuri Vlora, Mon Tahiri etj. Këtyre intelektualëve do t`u bashkohet ideologu dhe patrioti i shquar i familjes së njohur Frashëri, Abdyl bej Frashëri.

Lidhja Shqiptare e Prizrenit, pati karakter gjithëkombëtar, kurse Prizreni nuk u zgjodh rastësisht kryeqytet dhe seli, në të cilin u mbajt Kuvendi mbarëkombëtar shqiptar më 10 qershor 1878.

Delegatët që morën pjesë në Kuvendin e Përgjithshëm kishin për çështjen kryesore të ditës një unitet të plotë mendimi; të gjithë qenë të vendosur për të kundërshtuar me çdo kusht copëtimin e trojeve shqiptare, për të mbrojtur tërësinë tokësore të Shqipërisë.

Mendim të njëjtë shprehën delegatët që u takonin qarqeve atdhetare edhe për karakterin dhe programin politik të organizatës, që do të themelonte Kuvendi. Ata kërkuan me këmbëngulje që Kuvendi, ashtu siç ishte parashikuar prej tyre, të formonte një Lidhje Shqiptare me karakter kombëtar.

Në ditën e parë të punimeve në Kuvend folën delegatë të të gjitha grupimeve politike. Nga fjalimet që u mbajtën në këtë ditë ruhet vetëm një fragment i fjalës së Abdyl Frashërit, kryetar i Komitetit të Stambollit dhe delegat i Toskërisë, i vilajetit të Janinës.

Duke mbrojtur platformën atdhetare të lëvizjes kombëtare, ai i ftoi të gjitha krahinat shqiptare që të bashkoheshin si një trup i vetëm për të mbrojtur mbarë atdheun nga rreziku i asgjësimit. Abdyli ndër të tjera tha: “Qëllimi i Kuvendit është që t’ua presim hovin armiqve të pashpirt, duke lidhur besën shqiptare dhe duke u betuar që t’i mbrojmë me gjak trojet që na kanë lënë gjyshërit dhe stërgjyshërit tanë”.

Delegatëve të grupimit atdhetar, iu desh të përballeshin në Kuvend si me qëndrimet e dëmshme të qarqeve pro Turqisë ashtu autoriteteve qeveritare osmane, të përfaqësuara nga mytesarifi turk i Prizrenit, Qamil Beu, që ishte i pranishëm në këtë tubim. Ata u përpoqën të pengonin bashkimin e shqiptarëve në një lidhje kombëtare.

Megjithatë, Kuvendi i Prizrenit e përmbushi misionin e tij historik kombëtar. Akti më i rëndësishëm i tij ishte vendimi për themelimin e një organizate me karakter politik e ushtarak, të një Lidhjeje, me një qendër të vetme drejtuese dhe me degë të saj në të gjitha krahinat e vendit, e cila do të merrte përsipër detyrën që të mbronte me çdo mjet interesat e vendit.

Po atë ditë, Kuvendi Kombëtar miratoi tekstin e një proteste, drejtuar Kongresit të Berlinit, me anën e së cilës ngrihej zëri kundër shkëputjes së krahinave shqiptare në favor të shteteve fqinje. Sipas traditës, së bashku me formimin e Lidhjes, u shpall edhe një besë e përgjithshme, në bazë të së cilës duhej të pushonin menjëherë të gjitha veprimet e gjakmarrjes ndërmjet banorëve të krahinave që ishin përfaqësuar në Kuvendin e Prizrenit.

Vendimi i Kuvendit të Prizrenit për themelimin e Lidhjes ishte një fitore e madhe e Lëvizjes Kombëtare Shqiptare, pasi me anën e tij iu dha goditja e parë dhe e fuqishme përpjekjeve të Stambollit për ta veshur Lidhjen me karakter islamik dhe u hodhën themelet e një organizate kombëtare shqiptare, e cila, qysh në ditën e parë të saj, pati një karakter atdhetar.

Menjëherë pas themelimit të Lidhjes u formuan organet e saj të larta. Në krye të Lidhjes qëndronte Këshilli i Përgjithshëm me funksione legjislative dhe me seli në Prizren, nga i cili do të vareshin degët krahinore, ndërsa kryetar u zgjodh Iljaz pashë Dibra./KosovaPress