Në gjashtë muaj pushtim rus dhe tetë muaj luftime, spitali Izyum në Ukrainën lindore nuk pushoi kurrë së punuari, duke operuar mbi civilët e plagosur në bodrumin e tij në pritje të çlirimit.

Ky qytet i vogël por strategjik në rajonin e Kharkivit u pushtua nga Moska në mars dhe u pushtua plotësisht një muaj më vonë.

Rimarrja e tij nga trupat ukrainase më 11 shtator ishte një fitore strategjike për Kievin, megjithëse popullsia e tij prej rreth 46,000 banorësh të paraluftës është zvogëluar në rreth 8,000 ose 9,000.

Që atëherë, spitali ka arritur të rifitojë një farë normaliteti pasi u lidh me një gjenerator dhe punëtorët gradualisht zëvendësuan dritaret e thyera.

“Ne kemi rreth 200 pacientë sot, krahasuar me 50 në qershor” thotë Yuri Kuznetsov, një kirurg 52-vjeçar që drejton spitalin.

“Këtu ishte vendi ynë i operacionit dhe njësia e kujdesit intensiv”, thotë ai, duke treguar vrimën e hapur dhe shkatërrimin e lënë nga një sulm me raketa në mars.

‘Gjëja më e vështirë ishte të mbetesh gjallë’

Ndonëse në fytyrën e tij vërehet lodhja, mjeku e fajëson turnin e natës për rraskapitjen e tij, jo gjashtë muajt që kaloi çdo orë duke kujdesur për të plagosurit nën rrënoja, nën hundën e trupave pushtuese ruse.

“Koha më e vështirë ishte në fillim (të okupimit) se çfarë do të bënin me ne”, kujton ai.

Kuznetsov tha se kishte “disa beteja në fillim”, por rusët e lanë atë të vazhdonte të trajtonte pacientët ukrainas, të ndihmuar nga disa infermiere që qëndruan pas.

Trupat ruse ngritën spitalin e tyre fushor në një bodrum fqinj.

“Ata ishin pikërisht aty, rreth 20 metra larg zyrës sime”, thotë Kuznetsov, i cili fliste me ta çdo ditë, por thotë se ata kurrë nuk i kërkuan atij të operonte ushtarët e plagosur rusë.

“Të bësh punën tonë nuk ishte gjëja më e vështirë, gjëja më e vështirë ishte thjesht të mbeteshim gjallë”, kujton ai ato ditë të zeza.

Disa javë pasi qyteti i Izyum u rimarrë, Ukraina tha se zbuloi një varr masiv që përmbante të paktën 450 trupa, shumica me shenja të vdekjes së dhunshme, në një pyll aty pranë.

Tridhjetë prej tyre treguan “shenja torture”, thanë zyrtarët rajonalë.

Që nga fillimi i luftës, spitali ka humbur dy nga stafi i tij: një mjek ligjor që u qëllua për vdekje dhe një mjek që vdiq nën rrënojat e shtëpisë së tij.

“Ne humbëm pacientë sepse nuk kishim pajisjet dhe mjekimet e duhura, por me ndihmën e Zotit, ne arritëm të kufizojmë numrin e vdekjeve”, tha ai.

Një nga të shpëtuarit ishte një burrë i cili mori një plagë në bark me armë zjarri.

“Disa javë më parë, dera ime e zyrës u hap dhe burri hyri dhe tha: “Doktor, a më kujtoni mua? Unë jam gjallë!”, thotë Kuznetsov.

“Të gjithë kemi pasur momente kur kemi menduar të iknim. Të gjithë kemi pasur shkrirje dhe periudha depresioni”, pranon ai.

“Por janë momente të tilla dhe solidariteti i kolegëve të mi që më kanë mbajtur këtu”, buzëqesh ai, i etur për të shkuar në shtëpi dhe më në fund uli kokën për pak pushim./UBTNews/