Histori

Dokumentet e reja tregojnë pse Hitleri nuk e pushtoi Britaninë e Madhe

Arsyet janë përmbledhur nga Sven Felix Kellerhoff për kanalin gjerman të lajmeve Welt.

Publikuar

Historianët kanë bërë një përparim të Luftës së Dytë Botërore, siç nuk është parë kurrë më parë. Dokumentet kanë treguar arsyen e mos pushtimit të Britanisë së Madhe nga Adolf Hitleri.

Hitleri përfundoi pushtimin gjerman të Francës në qershor 1940 pasi forcat britanike u tërhoqën nga Evropa dhe u evakuuan nga Dunkirku. Pasi Franca ra në duart e nazistëve, sulmet ajrore gjermane u kryen në të gjithë Britaninë nga korriku 1940. Forcat Ajrore Mbretërore përfundimisht fituan Betejën e Britanisë, e cila rezultoi në zgjatjen e Luftës së Dytë Botërore dhe humbjen përfundimtare të Gjermanisë.

Nëpërmjet sulmeve të bombardimeve të Luftwaffe-s gjermane, Hitleri kishte shpresuar të shkatërronte aftësitë e anijeve dhe ushtarake të Britanisë.

Megjithatë, pas pushtimit të Francës, udhëheqësi gjerman gjithashtu filloi të komplotonte pushtimin e Anglisë në korrik 1940.

I koduar Operacioni Deti Lion, plani i Hitlerit ishte që të kishte gati një flotë anijesh dhe një strategji pushtimi deri në gusht.

Gjermania nuk e kreu kurrë pushtimin e Britanisë dhe deri në vitin 1941 ideja ishte hequr nga tavolina.

Arsyet e sakta për anulimin e pushtimit nga Hitleri kanë mbetur më parë të paqarta.

Megjithatë, dokumentet e sapo zbuluara ekspozojnë pse Hitleri nuk pushtoi kurrë ishullin britanik.

Dosjet e gjeneralit gjerman Friedrich Paulus janë ruajtur në një arkiv rus.

Paulus, i cili vetëm kohët e fundit ishte graduar gjeneral, u dorëzua në Bashkimin Sovjetik ndërsa drejtoi një ofensivë në Stalingrad më 1943.

Ndërsa ishte rob lufte sovjetik, në vitin 1946 ai dha një përshkrim të detajuar të planeve të nazistëve për të pushtuar Anglinë.

Planet, të cilat tani janë publikuar, janë përmbledhur nga Sven Felix Kellerhoff, një redaktor i vjetër i historisë për kanalin gjerman të lajmeve Welt.

Ai shkroi: «Friedrich Paulus përmendi katër pika si arsye për shtyrjen e përhershme: së pari, rreziku i një ‘humbjeje prestigji’ nëse pushtimi do të kishte dështuar.

“Së dyti, shpresa se kërcënimi i thjeshtë i nëndetëseve dhe bombardimeve do ta bënte Britaninë të dëshironte paqen.

“Së treti, llogaritja – pa dyshim iluzore – e ‘mos lëndimit të armikut’ për të qenë në gjendje të krijojmë një aleancë më vonë.

“Së katërti, synimi i qartë i Hitlerit për të sulmuar BRSS që nga vera e vitit 1940.

“Paulus përcaktoi çdo pikë në detaje – gjë që ishte edhe më e rëndësishme pasi ai ishte një nga udhëheqësit ushtarakë të perandorisë nga fundi i vitit 1940 deri në fillim të vitit 1942.”

Paulus, i cili ishte i burgosuri i luftës më i lartë i Gjermanisë, u mor në pyetje gjatë nga sovjetikët.

Ai plotësoi një pyetësor të shkruar me dorë, i cili ka të ngjarë të ishte i përkthyer, i përbërë nga 25 pika të ndryshme.

Kjo është hera e parë që publikohen deklaratat e tij, të cilat kanë kaluar në më shumë se 10 faqe.

Gjenerali i kapur foli gjithashtu se sa afër ishte vendimi i Hitlerit për të anuluar pushtimin e Britanisë.

Ai citohet të ketë thënë: “Kur erdha në Komandën e Lartë të Ushtrisë në Fontainebleau në shtator 1940, pata përshtypjen se si Komandanti i Përgjithshëm i Ushtrisë ashtu edhe Shefi i Shtabit besonin në seriozitetin e synimit të Hitlerit për të zbarkuar.”

Megjithatë, data për uljen e planifikuar në brigjet britanike u shty disa herë nga tetori.

Paulus tha: “Operacioni për vitin 1940 nuk ishte më një opsion për shkak të motit të keq në fund të vjeshtës”.

Ai arriti në përfundimin se në kohën e “Operacionit Barbarossa” – pushtimi i Gjermanisë në Bashkimin Sovjetik në vitin 1941 – planet për pushtimin e Britanisë së Madhe në fakt ishin anuluar.

Planet janë një nga pjesët e fundit të mbetura të digjitalizimit të dosjeve gjermane nga Lufta e Dytë Botërore që janë mbajtur në arkivat ruse.

Që nga viti 2014, procesi është mbikëqyrur nga Instituti Historik Gjerman në Moskë dhe Ministria e Mbrojtjes.

Në total ka rreth 28.000 skedarë që komprometojnë më shumë se dy milionë faqe individuale.

Histori

“Kur paqja dukej e mundur“

Publikuar

nga

Nga Enrico Franceschini

Nuk ka pasur gjithmonë luftë mes izraelitëve dhe palestinezëve. Ishte një periudhë në gjysmën e dytë të viteve nëntëdhjetë, kur unë isha korrespondent në Jerusalem, në të cilën procesi i paqes i nisur nga Rabini dhe Arafat jepte shpresë të madhe dhe atmosfera midis dy popujve të thirrur nga historia për të ndarë të njëjtën tokë, ishte paqësore.

Bashkëpunëtorim im palestinez largohej rregullisht nga Ramallahu, kryeqyteti i Territoreve Autonome të qeverisura nga Arafati në Bregun Perëndimor, për të ardhur me makinë me të dashurën e tij dhe notuar në plazhin e Tel Avivit, e më pas ndaleshin për darkë në breg të detit.

Shumë izraelitë shkonin për të bërë pazar në Bregun Perëndimor sepse produktet ishin më të lira. Më shumë se njëqind mijë palestinezë në ditë largoheshin nga Gaza për të punuar në vende të ndryshme izraelite. Dhe pelegrinët e krishterë, pasi vizitonin Varrin e Shenjtë brenda mureve të Qytetit të Vjetër, merrnin një autobus ose taksi për të parë Kishën e Lindjes së Krishtit në Betlehem.

Turizmi po lulëzonte, e ardhmja dukej premtuese, krijimi i një shteti palestinez të gatshëm për të jetuar në paqe dhe siguri reciproke përkrah Izraelit dukej i afërt.

Nuk ka rëndësi se kush ishte më përgjegjës për dështimin e këtij projekti dhe kthimin (për fat të keq, mjaft shpejt: ndërsa jetoja ende në Jerusalem) tek terrorizmi dhe lufta.

Por kujtimet e mia tregojnë se një zgjidhje e konfliktit është e mundur, pavarësisht se ekstremistët e shtyjnë atë. Megjithatë, si një udhëheqës izraelit ashtu edhe një udhëheqës palestinez duhet të dëshirojnë të arrijnë në zgjidhje. Duhen dy për të kërcyer tangon, siç thotë një shaka e vjetër, dhe gjithashtu për të bërë paqe mes armiqve./bota.al

Vazhdo të lexosh

Histori

George Washington u këshillua ta shpallte veten sundimtar të SHBA-së, por refuzoi

Publikuar

nga

Gjenerali George Washington para 240 vjetësh ishte komandanti i Ushtrisë Kontinentale dhe më 4 dhjetor 1783, u takua me oficerët e tij të lartë në një tavernë të Nju Jork-ut për t’u lënë lamtumirën.

Oficerët ishin të emocionuar ngaqë gjenerali Washington nuk ishte vetëm komandanti, por edhe heroi i tyre.

Historianët thonë se disa nga oficerët e këshilluan që ta shpallte veten sundimtar të Shteteve të Bashkuara. Ata e siguruan se do të kishte edhe mbështetjen e ushtarëve.

Washington hodhi poshtë idenë si të gabuar, duke thënë se nuk dëshironte asgjë tjetër veçse të kthehej në plantacionet e tij në Mount Vernon në Virgjinia.

Megjithatë, katër vjet më vonë ai doli përsëri në skenë, jo si sundimtar fuqiplotë, por si presidenti i parë i zgjedhur i Shteteve të Bashkuara të Amerikës.

Vazhdo të lexosh

Histori

Sot ditëlindja e Enver Hoxhës, çfarë dihet për fëmijërinë e tij

Ai ishte djalë i një familjeje modeste gjirokastrite.

Publikuar

nga

Enver Hoxha ishte djalë i një familjeje modeste gjirokastrite. Ai besohet se ka lindur më 16 tetor 1908 në lagjen Palorto, në familjen e Halil dhe Gjyle Hoxhës. Pavarësisht se 16 tetori ishte festa e ditëlindjes së tij, kërkimet dokumentare për të janë të rrëmujshme.

Në Arkivin Qendror të Shtetit në Tiranë, për Enver Hoxhën, janë shënuar 5 ditëlindje të ndryshme. Regjistri i bashkisë Gjirokastrës, nr. 6, fleta 75 shënimet për lagjen “Teqe-Meçite-Hazmurat”, shënon se Enver Hoxha, ka lindur më 12 maj 1908.

Shënimi sqaron se prindërit e tij janë Halil (babai) dhe Gjylo (nëna)”. Në Liceun e Korçës, Hoxhës i janë shënuar dy ditëlindje: 17 qershor dhe 3 tetor (vitet 1929 e 1930).

Në Francë, figuron me ditëlindje 3 tetor ndërsa gazeta “Bashkimi” 1946 vendoste si ditëlindje 3 shtatorin. 16 Tetori, ditëlindja që ai festonte vetë u bë publike në gazetën Bashkimi më 16 tetor 1947. Por këto të dhëna s’kanë luajtur ndonjë rol në biografinë e tij. Janë me gjasë produkt i kaosit që shoqëronte Shqipërinë në atë kohë.

Ai kishte një vëlla më të madh të quajtur Beqir, i cili vdiq në moshë të re nga tuberkulozi, dhe tre motra Fahrien, Haxhon dhe Sanijen.

Enver Hoxha e kaloi fëmijërinë dhe adoleshencën e tij në dy qytete të Shqipërisë, në Gjirokastër dhe në Korçë.

Gjirokastra luajti rol pothuajse modest në formimin e tij, ndërsa Korça është qyteti ku ai u formua vërtet. Transferimi i Hoxhës në Korçë ndodhi në mbarim të vitit të dytë liceal.

Në tetor 1930, Enver Hoxhës iu dha një bursë nga qeveria e Zogut për të studiuar biologji në Fakultetin e Shkencave të Natyrës të Universitetit të Montpeljesë, Francë.

Në korrik të vitit 1936, Enver Hoxha kthehet përfundimisht në Shqipëri. Për disa ai drejtoi Shqipërinë me nder për 40 vite, kurse për pjesën tjetër, Hoxha sundoi Shqipërinë gjatë kësaj periudhe. Ai ishte kryetar i Frontit Demokratik të Shqipërisë dhe komandant i përgjithshëm i forcave të armatosura nga viti 1944 deri në vdekjen e tij.

Ai shërbeu si kryeministër i Shqipërisë, 1944-1954 dhe në kohë të ndryshme ka shërbyer si ministër i jashtëm dhe si ministër i mbrojtjes.

Vitet e fundit të jetës ishin rënduar për Hoxhën për shkak të diabetit që i ishte diagnostikuar shumë vite më parë. Fillimi i prillit do të shënojë edhe fundin e jetës së tij. Pasi i janë paralizuar këmbët edhe goja, pëson një ishemi më 9 prill 1985 vdes më 11 prill 1985.

Vazhdo të lexosh

Histori

Historia e rebelimit të madh në burgjet amerikane

Nëntë pengje dhe më shumë se 30 të burgosur u vranë nga plumbat e policisë gjatë sulmit.

Publikuar

nga

Më 13 shtator 1971, afro 1 mijë e 500 policë dhe roje burgu sulmuan burgun shtetëror të Atikës në shtetin New York për të shtypur një nga rebelimet më të mëdha të burgjeve në historinë amerikane.

Nëntë pengje dhe më shumë se 30 të burgosur u vranë nga plumbat e policisë gjatë sulmit. Rebelimi kishte shpërthyer më 9 shtator, kur një grup të burgosurish nuk pranoi të ndahej në grupe më të vegjël për të kryer punët e zakonshme të mëngjesit.

Revolta u përhap, ndërkohë që të burgosurit filluan të thyenin dritaret dhe të digjnin orenditë e burgut. Brenda disa orësh, 1 mijë e 500 të burgosur iu bashkuan revoltës dhe morën peng dhjetëra punonjës të burgut.

Vendimi për dërgimin e policisë u mor katër ditë pas dështimit të bisedimeve të vështira për lirimin e pengjeve.

Të burgosurit u kishin paraqitur zyrtarëve një listë kërkesash, përfshirë përkujdesje më të mirë mjekësore, heqjen e censurës mbi materialet për lexim, lirinë fetare dhe një program për ”rehabilitim real” për t’i përgatitur të burgosurit për jetën jashtë mureve të burgut. Zyrtarët plotësuan disa prej kërkesave.

Mirëpo, zyrtarët kundërshtuan kërkesat e të burgosurve që ata të mos gjykoheshin për vdekjen e rojeve të burgut dhe për pjesëmarrjen në rebelim./KosovaPress/

Vazhdo të lexosh

Të kërkuara