Kulturë

Thëniet më të njohura të 45 presidentëve të ShBA

Published

on

Pas betimit dhe marrjes zyrtarisht të detyrës së kreut të shtetit, gjatë ceremonisë presidentët amerikanë mbajnë një fjalim. Ja cilat janë disa nga citatet e famshme të shkëputura nga fjalimet e tyre.

George Washington (1789–1797)

“Rregulli i sjelljes për SHBA, në lidhje me kombet e huaja, është, të zgjerojmë lidhjet tregtare, për të pasur me ta sa më pak lidhje politike që të jetë e mundur”.

John Adams (1797–1801)

“Asnjë person që ka mbajtur detyrën e presidentit nuk mund të përgëzojë dikë që e cilëson mik për besnikërinë e treguar”

Thomas Jefferson (1801–1809)

“Unë uroj të shikoj këtë pije (birrë) që të zëvendësojë wiskey-n, pije që deri tanika bërë që një në tre persona të jenë të varur dhe më shumë se kaq: ka shkatërruar familjet”.

James Madison (1809–1817)

“Asgjë më shumë nuk ndryshon se sa ndryshon mendja”. (e thënë pak momente përpara se të vdiste).

James Monroe (1817–1825)

“Zonjës time Monroe, nëse i shton të bijën për shoqërinë që i bën, pavarësisht se shkakton goxha rrëmujë, mund ta cilësosh kontribuuese të madhe në zbavitjen e saj”.

John Quincy Adams (1825–1829)

“Katër vitet më të këqia të jetës sime, ishin katër vitet e mia në presidencë”.

Andrew Jackson (1829–1837)

“Nëse një punë në qeveri nuk e bën dot një demokrat, atëherë atë punë nuk mund ta bëjë askush tjetër”.

Martin Van Buren (1837–1841)

“Dy ditët më të lumtura të jetës sime kanë qenë: e para kur mora detyrën e presidentit dhe e dyta kur e lashë atë detyrë”.

William Henry Harrison (1841)

“Disa njerëz si puna ime kanë budallallëkun e mjaftueshëm për t’u shkuar në mendje se mund të bëhen presidentë të Shteteve të Bashkuara”.

John Tyler (1841–1845)

“Unë kam gjithnjë mendimin që popullariteti mund të krahasohet me një vajzë lozonjare apo vajzë koketë – sa më shumë i vini rrotull, aq më shumë ajo ikën”.

James Knox Polk (1845–1849)

“Asnjë president që bën detyrën e tij me besnikëri dhe ndërgjegje nuk mund të ketë kurrë kohë të lirë”.

Zachary Taylor (1849–1850)

“Tregojini atij se si përfundon në ferr” (Në përgjigje të kërkesës së gjeneralit meksikan Santa Anna për t’u dorëzuar).

Millard Fillmore (1850–1853)

“Është turp kombëtar që presidentët tanë, pasi kanë mbajtur postin më të lartë të shtetit, duhet lënë në mëshirë të fatit dhe ndoshta të jenë të detyruar të hapin një dyqan ushqimesh si mjet jetese”.

Franklin Pierce (1853–1857)

“Nuk ka ndonjë gjë në të majtë…. Por ama janë të dehur” (në planet e tij pasi humbi një kandidim të dytë në 1856).

James Buchanan (1857–1861)

“I dashur zotëri, nëse ju jeni po aq i lumtur në momentin kur futeni në Shtëpinë e Bardhë po aq sa edhe edhe kur largoheni prej saj, realisht ju jeni një njeri i lumtur”.

Abraham Lincoln (1861–1865)

“S’di se kur unë do dëgjoj dikë të më argumentojë skllavërinë e do ndjeja një impuls të fortë për të njohur dhe kuptuar personalitetin e tij”.

Andrew Johnson (1865–1869)

“Nga të gjitha rreziqet që kombi ynë ndeshet akoma një gjë është e vërtetë: Ato nuk janë të njëjta me ato të cilat duhet të rezultojnë nga sukseset e arritjeve më të fundit të afrikanizimit të gjysmës së Jugut të vendit”.

Ulysses S. Grant (1869–1877)

“Puna nuk është turp për njerëzit; për fat të keq herë pas here ka njerëz që turpërojnë punën”.

Rutherford B. Hayes (1877–1881)

“Unë jam tejet i lodhur nga kjo jetë e varësisë së plotë, nga përgjegjësia dhe nga rraskapitja”.

James A. Garfield (1881)

“Zoti im! Në këtë vend ka gjithçka që një njeri i dëshiron t’i ketë. Apo jo?”.

Chester A. Arthur (1881–1885)

“Unë mund të jem president i SHBA, por jeta ime private nuk është çështje e dikujt”.

Grover Cleveland (1885–1889,1893–1897)

“Gratë e ndjeshme dhe të zgjuara nuk dëshirojnë të votojnë”.

Benjamin Harrison (1889–1893)

“Ne amerikanët nuk kemi autorizim nga Zoti për të mbajtur nën kontroll Botën”.

William Mckinley (1897–1901)

“Ne kemi nevojë për Hawai-n më shumë se sa California-n. Kjo është prova e pashmangshme”.

Theodore Roosevelt (1901–1909)

“Fitorja e luftës nuk vlen sa fitorja e paqes”.

William Howard Taft (1909–1913)

“Nuk e ke shfrytëzuar detyrën e presidentit, nëse nuk keni siguruar një tren me një vagon-restorant në të”.

Woodrow Wilson (1913–1921)

“Dobia e një universiteti është se nxjerr aristokratë të rinj, ndryshe nga baballarët e tyre që nuk e kishin këtë mundësi”.

Warren G. Harding (1921–1923)

“Unë jam një burrë me pak talent nga një qytet i vogël; nuk dukem shumë që unë jam president”.

Calvin Coolidge (1923–1929)

“Kur shumë njerëz janë të pazotë të gjejnë punë, ata përfundojnë të papunë ”.

Herbert Hoover (1929–1933)

“Unë jetova më shumë se bastardët” (duke iu referuar shumë njerëzve që e bënin fajtor për Depresionin e Madh).

Franklin Delano Roosevelt (1933–1945)

“Për të qenë i suksesshëm në të folurin publik duhet të kesh parasysh këto rregulla: Të jesh i sinqertë, të jesh konçiz dhe të jesh i përulur”.

Harry S. Truman (1945–1953)

“Unë e shkarkova MacArthur (gjenerali i trupave amerikane të dërguar në Kore) sepse ai nuk respektoi autoritetin e presidentit. Unë nuk e shkarkova atë sepse mendoja se ai ishte maskara. Ai në fakt ishte i tillë. Por është e rëndësishme të them se të qenit maskara nuk është kundër ligjit. Ah, nëse kjo do ishte e kundërligjshme, gjysma e drejtuesëve të ushtrisë do futeshin në burg”.

Dwight David Eisenhower (1953–1961)

“Nuk dua që kur urinoj të kujtoj këtë qelbësirë”.(duke iu referuar senatorit Joe McCarthy).

John Fitzgerald Kennedy (1961–1963)

“Harrojini armiqtë, por mos harroni kurrë emrat e tyre”!

Lyndon Baines Johnson (1963–1969)

“Nëqoftëse popullit ia mbledh mirë rripat, zemrat dhe mendjet e tyre do të të ndjekin”.

Richard Milhous Nixon (1969–1974)

“Kur presidenti bën dicka, kjo do të thotë që ajo nuk është e jashtëligjshme”.

Gerald R. Ford (1974–1977)

“Unë jam një Ford, jo një Lincoln”.

James Earl Carter (1977–1981)

“Unë jam i shqetësuar se si funksionon çdo kristian sepse ndonjë mund të shkojë në ferr”. (duke iu drejtuar Reverend Jerry Falwell)

Ronald Reagan (1981–1989)

“Është e vërtetë që puna e rëndë nuk ka vrarë dikë, por unë ju siguroj që puna e rëndë rrezikon jetën”.

George Herbert Walker Bush (1989–1993)

“Unë kam opinionet e mia. Ka raste që kam opinione të forta, por ama nuk jam në një mendje gjithnjë me to”.

William Jefferson Clinton (1993–2001)

“Lëvizjet e mia për të kryesuar qeverinë do të jenë shoqëruar përherë me ndjenjat aspak të papëlqyera të një fajtori i cili do të vendosë ekzekutimin e vetes së tij”.

George W. Bush (2001–2009)

“Çelsi i politikës së jashtme është të mbështetesh në besim”.

Barack Obama (2009-2016)

“Në 15 muajt e fundit ne kemi udhëtuar në çdo cep të SHBA. Kam qenë deri tani në 57 shtete. Unë mendoj si i majtë kur shkoj”.

Donald Trump (2016 e në vijim)

“Unë do ta bëj Amerikën përsëri të madhe”.

Magazinë

Dua Lipa tregon se është detyruar të largohet nga Los Angeles pas shpërthimit të zjarreve: Është absolutisht shkatërruese

Published

on

Dua Lipa është ndër yjet britanikë që ka qenë e detyruar të largohet nga Los Angeles për shkak të zjarreve që kanë përfshirë zonat e Pacific Palisades dhe Hollywood Hills.

Këngëtarja shqiptaro-britanike, 29 vjeç, bashkë me artistë të tjerë si James Bourne nga grupi Busted, Mark Owen nga Take That dhe Liam ‘Gatsby’ Blackwell nga TOWIE, janë evakuuar ndërkohë që zjarret vazhdojnë të shkatërrojnë pjesë të mëdha të qytetit, shkruan DailyMail.

Bilanci tragjik i viktimave ka arritur në 10, ndërsa rreth 10,000 ndërtesa janë shkatërruar. Ndër të prekurit nga zjarret janë edhe emra të njohur si Paris Hilton, Denise Crosby dhe Milo Ventimiglia, të cilëve u janë djegur shtëpitë.

Dua Lipa, në një postim të fundit në Instagram, shprehu shqetësimin e saj për situatën, duke e përshkruar këtë periudhë si “ditë të frikshme”, por siguroi fansat se ajo është e sigurt dhe ka arritur të largohet nga qyteti.

“Absolutisht shkatërruese dhe të frikshme këto ditë në LA. Po mendoj për të gjithë miqtë dhe njerëzit që u detyruan të evakuohen nga shtëpitë e tyre”, shkroi Dua.

Continue Reading

Kulturë

MODË – 54 vjet pa Coco Chanel

Published

on

Coco Chanel, shpirti më i pamëshirshëm dhe luftarak i modës, u nda nga jeta më 10 janar të vitit 1971, në moshën 87-vjeçare, në një dhomë të hotelit “Ritz” në Paris. Ishte një moment që përmbledh jetën e saj të jashtëzakonshme, një jetë e cila kishte qenë gjithmonë një luftë për të thyer kufijtë dhe rregullat e shoqërisë.

Edhe në atë mëngjes të fundit, ajo ruante elegancën dhe hijeshinë që e karakterizonin gjithmonë. Ajo u ngjit në makinë për t’u bashkuar me një mik të dashur dhe për të shijuar një shëtitje pranë lumit Sena. Në momentin kur makina po kalonte përmes Parisit, ajo, e lodhur dhe e brengosur nga pasiguria e moshës, kërkoi që shoferi të kthehej pas dhe ta dërgonte në hotelin e saj të dashur, që për të kishte qenë shtëpi gjatë gjithë jetës. Aty, ajo u shtri dhe tha fjalinë e saj të fundit, një fjali që e mbylli me hijeshi historinë e një gruaje që i kishte dhënë botës shumë më tepër sesa një stil të thjeshtë veshjeje.

Coco Chanel ishte më shumë se një ikonë mode; ajo ishte një revolucionare. Ndaj, ende sot, 54 vjet pas vdekjes së saj, emri i saj vazhdon të rezonojë në revistat kulturore dhe në botën e modës, jo vetëm si një simbol elegancie, por si një shenjë e një gruaje që sfidoi normat e shoqërisë, për të krijuar një botë të re, ku stili ishte më i rëndësishëm se moda.

Lindja e Gabrielës dhe shndërrimi në Coco

Gabrielle Bonheur Chanel, e njohur më vonë si Coco, lindi më 19 gusht 1883 në një bujtinë modeste. Fëmijëria e saj ishte e ngarkuar me trishtim dhe mundim. Ajo humbi nënën e saj në moshën e vogël dhe babai e braktisi atë për të shkuar në një tjetër jetë. Fëmijëria e saj kaloi në jetimore, ku kaloi vite të tëra nën kujdesin e motrave të Zemrës së Shenjtë në Aubazine. Kjo periudhë e fëmijërisë së saj e formoi në një grua të fortë, por të shkatërruar emocionalisht.

Në moshën 18 vjeçare, ajo u largua nga jetimorja dhe nisi një jetë të re. Gjeti punë si shitëse në dyqanin Maison Grampayre dhe në të njëjtën kohë këndonte në një kafene. Një nga këngët e saj më të njohura ishte “Qui qu’a vu Coco?” dhe, sipas legjendës, kjo ishte arsyeja pse filluan ta quajnë atë Coco, një pseudonim që do të bëhej sinonim i elegancës dhe risisë.

Rritja dhe revolucioni i modës

Coco Chanel nisi karrierën e saj me një pasion të pafund për dizajnin. Ajo filloi të krijonte kapela, dhe shpejt u bë një emër i njohur në shoqërinë pariziene. Suksesi i saj e çoi atë më vonë në Paris dhe Deauville, ku hap dyqanet e para. Por ajo ishte një grua që nuk e duronte dot kufizimin. Ajo ishte e vendosur të sillte ndryshim në një botë që kishte për vite me radhë imponuar rregulla të padrejta për gratë. Ajo sfidoi hijen e korsetëve të ngushta dhe trendeve të modës që mbanin gratë të mbyllura në një botë të ngushtë dhe të pamundur. Ajo krijoi veshje të lira, komode dhe të thjeshta, që pasqyronin fuqinë dhe emancipimin e gruas.

Ngjyrat dhe eleganca e thjeshtë, pa kompromise, u bënë karakteristikat e modës së saj. Me kapelat, fundet e drejta dhe xhaketat e thjeshta, ajo ndihmoi në krijimin e një stili që do të bëhej një simbol i lirisë dhe gruas të emancipuar.

Çelësi i suksesit: Parfumi dhe stili

Në vitin 1920, Coco Chanel çeli dyqanin e saj të famshëm në Rue de Cambon, dhe aty ajo krijoi një nga veprat më të mëdha të saj: parfumin Chanel No.5. Ky parfum, një vepër e pavdekshme, u bë një simbol i elegancës dhe stilit të jetës që ajo përfaqësonte. “Një grua duhet të hedhë parfumin e saj kudo që ajo pëlqen të puthet,” ka thënë ajo, dhe kjo është një nga citatet që përshkruan mënyrën se si ajo e kuptonte bukurinë dhe fuqinë e një gruaje.

Chanel gjithashtu e përjetësoi një veshje ikonë: një kostum të thjeshtë, të përjetshëm, që çdo grua dëshironte të kishte në gardërobën e saj. Ajo besonte fort në modën demokratike, ku stili ishte më i rëndësishëm se ajo që ishte thjesht kalimtare. Parimi i saj i përhershëm ishte: “Moda zbehet, stili mbetet.” Dhe ky është një mesazh që vazhdon të jetë aktual dhe të ketë ndikim në botën e modës, madje pas gati një shekulli.

Trashëgimia e Coco Chanel

Coco Chanel ishte një grua që jetoi në një kohë kur ndryshimet shoqërore dhe politike ishin të mëdha. Ajo e kuptoi se moda ishte më shumë se sa një ndihmë për të treguar statusin, ajo ishte një formë e shprehjes dhe e çlirimit personal. Ajo ishte një grua që, përmes modës, mundi të ndryshonte thellësisht jetën e shumë grave, duke i ndihmuar të gjenin lirinë dhe fuqinë e tyre. 54 vjet pas vdekjes së saj, ajo vazhdon të jetë një ikona e pashuar. Trashëgimia e saj është e pashlyeshme, dhe emri i Coco Chanel do të mbetet gjithmonë sinonim i një revolucioni të jashtëzakonshëm në modë dhe shoqëri./UBTNews/

Continue Reading

Kulturë

Ndahet nga jeta fotografi dhe piktori i mirënjohur, Leon Çika

Published

on

Fotografi dhe piktori i njohur Leon Çika u nda sot nga jeta në moshën 71 vjeçare, duke lënë pas një trashëgimi të pasur në fushën e arteve vizuale, si një nga artistët më të shquar të periudhës moderne shqiptare. Çika ka lindur në vitin 1954 në Tiranë, në një familje me origjinë nga Dardha e Korçës. I diplomuar në Akademinë e Arteve të Tiranës, ai ndoqi një karrierë të shquar si piktor i arteve grafike, dhe njëkohësisht ndihmoi në zhvillimin e fotografisë si një formë të artit në Shqipëri.

Fotografi i njohur filloi kontaktin e tij me fotografinë pas përfundimit të studimeve, kur u caktua si piktor skenograf në Pallatin e Kulturës “Gramsh”. Puna e tij më pas e çoi në pozita udhëheqëse në fushën e fotografisë, ku punoi si drejtor i departamentit të fotografisë në Agjencinë Telegrafike Shqiptare (ATSH). Aty, Çika krijoi një koncept të ri për imazhet fotografike, duke larguar përfundimisht klishetë dhe duke sjellë një frymë të re dhe modernizim në gazetari dhe fotografi.

Pas viteve ’90, ai punoi si pedagog i fotografisë në Akademinë e Arteve dhe si reporter dhe producent për disa televizione dhe agjenci lajmesh, duke kontribuar si një figurë kyçe në zhvillimin e medias vizuale shqiptare. Vepra e tij ka përfshirë dy drejtime të rëndësishme: fotografi dokumentare dhe zyrtare, si dhe fotografi artistike, një pasion i tij i thellë.

Një nga kontributet më të çmuara të Çikës ka qenë realizimi i cikleve të veprave fotografike mbi natyrën dhe peizazhet shqiptare, duke pasqyruar bukuritë e Shqipërisë me një forcë emocionale dhe shpirtërore të veçantë. Ai gjithashtu ka realizuar një botim të veçantë, një përmbledhje me 300 peizazhe urbane të qytetit të Beratit, një nga qytetet më të bukura të Shqipërisë, i cili është një dëshmi e pasurisë kulturore dhe natyrore të vendit.

Në fushën e ekspozitave, Çika ka marrë pjesë në një sërë ekspozitash kombëtare dhe ndërkombëtare, duke përfshirë ekspozita të organizuara nga Ministria e Punëve të Jashtme të Shqipërisë dhe Galerinë Kombëtare të Arteve. Ai gjithashtu ka fituar shumë çmime për kontributet e tij në artin fotografik, përfshirë Çmimin Kombëtar për Pankartën më të Mirë të realizuar gjatë përvjetorit të çlirimit kombëtar nga nazistët dhe medaljen “Naim Frashëri” për merita të shquara në art.

Leon Çika ka qenë një figurë e rëndësishme në artin dhe kulturën shqiptare, dhe humbja e tij është një dhimbje e thellë për komunitetin artistik dhe kulturor të Shqipërisë. Ai lë një pasuri të madhe të veprave që do të vazhdojnë të inspirojnë dhe të ruajnë kujtimin e tij për shumë vite./UBTNews/

Continue Reading

Kulturë

Lirohet nga detyra drejtori i përgjithshëm i Teatrit Kombëtar

Published

on

Ministria e Ekonomisë, Kulturës dhe Inovacionit (MEKI) njoftoi sot lirimin nga detyra të drejtorit të Teatrit Kombëtar, Altin Basha. Lajmi u bë i ditur përmes një deklarate zyrtare nga ministria, e cila theksoi se ky vendim u mor pas një propozimi nga ministri i Ekonomisë, Kulturës dhe Inovacionit, dhe u miratua nga Këshilli i Ministrave.

Në përputhje me vendimin, MEKI njoftoi se një proces përzgjedhjeje për drejtorin e ri të Teatrit Kombëtar do të hapet së shpejti. Ky ndryshim ka për qëllim përmirësimin e nivelit drejtues dhe të cilësisë së menaxhimit të këtij institucioni, me fokus në aspekte të rëndësishme si menaxhimi ekonomik dhe financiar, administrata e mirë, si dhe rritja e transparencës institucionale.

Përveç kësaj, MEKI ka theksuar se kjo lëvizje synon të sjellë një frymë të re komunikimi publik dhe bashkëpunimi, si dhe të krijojë mundësi për rritjen e angazhimit me komunitetin artistik dhe profesional, duke siguruar një menaxhim më efikas dhe të hapur.

Në përfundim të këtij procesi, MEKI njoftoi se Indrit Çobani do të komandohet si drejtues i përkohshëm i Teatrit Kombëtar, deri në përfundimin e procedurave të përzgjedhjes për drejtorin e ri.

Ky ndryshim vjen pas një periudhe diskutimesh dhe reflektimesh për transformimin e menaxhimit të institucioneve kulturore në vend, dhe thekson angazhimin e MEKI për përmirësimin e qeverisjes dhe zhvillimin e mëtejshëm të sektorit kulturor në Shqipëri./UBTNews/

Continue Reading

Të kërkuara