Eric Hoffer ishte një filozof moral dhe social amerikan. Ai ishte autor i dhjetë librave dhe iu dha Medalja Presidenciale e Lirisë në vitin 1983.
Libri i tij i parë “Besimtari i Vërtetë” (1951), u njoh gjerësisht si një klasik, duke marrë vlerësime kritike nga studiuesit.
Çmimi “Eric Hoffer” është një çmim letrar ndërkombëtar i vendosur për nder të tij.
Për kënaqësinë e lexuesve tanë ne kemi sjellë një koleksion të thënieve më të bukura të Hoffer.
Kur njerëzit janë të lirë të bëjnë si të duan, ata zakonisht imitojnë njëri -tjetrin.
Zhgënjimi është një lloj falimentimi – falimentimi i një shpirti që shpenzon shumë në shpresim dhe pritje.
Vrazhdësia është imitimi i forcës nga njeriu i dobët.
Ne gënjejmë më së shumti kur gënjejmë veten.
Çdo kauzë e madhe fillon si lëvizje, bëhet biznes dhe përfundimisht degjeneron në një gjurulldi.
Njerëzit që kafshojnë dorën që i ushqen zakonisht lëpijnë çizmin që i godet.
Aritmetika më e vështirë për t’u zotëruar është ajo që na mundëson të numërojmë bekimet tona.
Kur njerëzit mërziten, mërziten kryesisht nga vetja e tyre.
Urrejtja është më e arritshmja dhe më e gjithanshmja nga të gjithë agjentët bashkues. Lëvizjet masive mund të ngrihen dhe të përhapen pa besimin në një zot, por kurrë pa besimin në një djall.
Na thuhet se talenti krijon mundësitë e veta. Por ndonjëherë duket se dëshira e fortë krijon jo vetëm mundësitë e veta, por edhe talentet e veta.
Zemërimi është parathënie e guximit.
Ju mund të zbuloni se nga çfarë ka më shumë frikë armiku juaj duke vëzhguar mjetet që ai përdor për t’ju frikësuar.
Një njeri ka prirjen të ketë parasysh biznesin e tij kur ia vlen të merret parasysh. Kur nuk është kështu, ai heq mendjen nga punët e tij të pakuptimta duke menduar për punët e njerëzve të tjerë.
Ende është e vërtetë se njeriu është njeriu më unik kur i shndërron pengesat në mundësi.
Shumë më e rëndësishme se ajo që dimë ose nuk dimë është ajo që nuk duam të dimë.
Lodhja më e madhe vjen nga puna që nuk bëhet.
Ju kurrë nuk do të ngopeni së marruri nga ato gjëra të cilat nuk ju duhen për t’ju bërë të lumtur.
Për një njeri krejtësisht pa ndjenjën e përkatësisë, vetëm jeta është ajo që ka rëndësi. Është realiteti i vetëm në përhershmërinë e hiçit, dhe ai kapet pas tij me dëshpërim të paturpshëm.
Një kokë bosh nuk është vërtet e zbrazët; është e mbushur me mbeturina. Prandaj ekziston vështirësia për të futur diçka në një kokë të zbrazët.
Eshtë befasuese të kuptosh se sa mosbesim është i nevojshëm për të bërë të mundur besimin.
Të jesh plotësisht i gjallë do të thotë të mendosh se gjithçka është e mundur.
Njerëzit me ndjenjën e përmbushjes mendojnë se është një botë e mirë dhe do të donin ta ruanin ashtu siç është, ndërsa të frustruarit favorizojnë ndryshimin rrënjësor.
Njeriu lëkundet gjatë jetës i tërhequr nga arsyeja e tij, i tërhequr dhe i shtyrë nga orekset e tij, i pëshpëritur nga frika, i thirrur nga shpresat. Nuk është çudi që ajo që ai dëshiron më shumë është të harrojë veten.
Propaganda … shërben më shumë për të justifikuar veten sesa për të bindur të tjerët; dhe sa më shumë arsye të kemi për t’u ndjerë fajtorë, aq më e zjarrtë është propaganda jonë.
Shumë nga njohuritë e shenjtorit burojnë nga përvoja e tij si mëkatar.
Nuk do të kishte shoqëri nëse të jetuarit së bashku varej vetëm nga mirëkuptimi i njëri -tjetrit.
Fillimi i mendimit është në mosmarrëveshje – jo vetëm me të tjerët, por edhe me veten.
Ju kurrë nuk mund të merrni mjaftueshëm nga ajo që nuk ju nevojitet vërtet.
Gërvisht një intelektual dhe gjen një aristokrat të mundshëm që urren pamjen, tingullin dhe erën e njerëzve të zakonshëm.
Ne mund të jemi absolutisht të sigurt vetëm për gjërat që nuk i kuptojmë.
Dobësia e një shpirti është proporcionale me numrin e të vërtetave që duhet të ruhen prej tij.
Besimi në një kauzë të shenjtë është në një masë të konsiderueshme një zëvendësim i besimit të humbur në veten tonë.
Dhembshuria është antitoksina e shpirtit: aty ku ka dhembshuri edhe impulset më helmuese mbeten relativisht të padëmshme.
Kështu është me shumicën prej nesh; ne jemi ajo që njerëzit e tjerë thonë se jemi. Ne e njohim veten kryesisht nga thashethemet.
Loja e historisë zakonisht luhet nga më të mirët dhe më të këqijtë mbi kokat e shumicës në mes.
Çdo qëndrim ekstrem është një ikje nga vetja.
Një inteligjencë në pushtet, qoftë në Evropë, Azi apo Afrikë, i trajton masat si lëndë e parë për t’u eksperimentuar, përpunuar dhe tretur sipas dëshirës.
Nuk është vuajtja aktuale, por shija e gjërave më të mira që i nxit njerëzit të revoltohen.
Kërkimi i lumturisë është një nga burimet kryesore të pakënaqësisë.
Ata që do të sakrifikonin një brez për të realizuar një ideal janë armiqtë e njerëzimit.
Akti i vetëmohimit duket se na jep të drejtën për të qenë të ashpër dhe të pamëshirshëm ndaj të tjerëve.
Grindja jonë me botën është një jehonë e grindjes së pafund që po zhvillohet brenda nesh.
Sa të frikshëm janë personat, vdekja e të cilëve do të na prishte oreksin dhe do ta bënte botën të dukej bosh.
Ne ndoshta kemi një dashuri më të madhe për ata që mbështesim sesa për ata që na mbështesin. Kotësia jonë ka më shumë peshë sesa interesi ynë personal.
Aktualitet1 month ago
Aktualitet2 months ago
Kërkime3 months ago
Aktualitet3 weeks ago