“A do ta njihje emrin tim, po të të shihja në Parajsë? A do të ishte e njëjta gjë, nëse do të shihja në Parajsë?”, thuhet ndër të tjera në tekstin e “Tears in Heaven” (Lotë në Parajsë), kënga hit e krijuar dhe interpretuar nga këngëtari dhe kitaristi i famshëm britanik, Eric Clapton.
E publikuar në vitin 1991, ajo u rendit në krye të renditjes muzikore në më shumë se 20 vende dhe fitoi Grammy Awars si Kënga e Vitit, Albumi i Vitit (Unplugged) dhe si Performanca më e Mirë Vokale për Meshkuj. Por ndonëse arriti një sukses të jashtëzakonshëm, kjo këngë ishte produkt i gjendjes së rënduar emocionale të artistit.
Ajo lindi nga dhimbja e madhe e shkaktuar nga vdekja aksidentale e djalit të tij 4-vjeçar, Conor, dhe është e përshkuar nga ndjenja e humbjes, dhimbjes dhe malli i një prindi të pikëlluar. Mëngjesin e 20 marsit 1991, djali i Clapton ndodhej me ish të dashurën e tij, aktoren italiane Lory del Santo duke luajtur në apartamentin e saj në Nju Jork.
Conor ra aksidentalisht nga rezidenca e katit të 53-të përmes një dritareje që ishte lënë pa dashje hapur pas punimeve në apartament. Clapton ndodhej në një hotel aty pranë dhe po përgatitej ta merrte Conor-in për një drekë të planifikuar babë e bir dhe të vizitonte me të kopshtin zoologjik në Central Park.
“Në një moment pata një telefonatë nga apartamenti i tyre. Në fakt, sa po bëhesha gati të dilja nga dhoma e hotelit për të shkuar dhe për ta marrë për të ngrënë drekë së bashku. Lory ishte në anën tjetër të telefonit dhe ulërinte duk më thënë se ai kishte vdekur. Nuk po i besoja veshëve”– kujtoi Clapton në një intervistë të vitit 1992 për gazetaren britanike Sue Lawley.
Clapton e mbylli menjëherë telefonin dhe duke mos e besuar ende atë që dëgjoi, doli nga vrap nga hoteli dhe u drejtua për në bllokun e apartamenteve ku “pa ambulanca, zjarrfikëse dhe automjete ndihmëse”. Kur hyri në apartamentin e Lory-t, i mbushur plot me punonjës të shërbimit të urgjencës, Clapton kujton se u ndje sikur ajo skenë nuk kishte të bënte me të.
“M’u duk sikur kisha hyrë në jetën e dikujt tjetër. Dhe ndihem ende kështu”– shtoi Clapton në atë intervistë. Funerali i Conor u mbajt dy ditë para ditëlindjes së 46-të të këngëtarit. Eric e përshkroi lidhjen e tij me Conor si marrëdhënien më të ngushtë që ai kishte deri në atë pikë të jetës së tij, dhe ai e vlerëson djalin e tij të ndjerë si një nga arsyet kryesore që u bë dhe mbetet një njeri më i matur.
Nga fundi i viteve 1970, këngëtari i hitit tjetër “Cocaine”, kishte hequr dorë nga zakoni i tij i konsumit të heroinës, por konsumonte ende shumë droga të tjera – përfshirë kokainën – dhe alkool. Ishte lindja e Conor në vitin 1986, ajo që i dha Clapton shtysën për t’u de–intoksinuar dhe për të qëndruar larg drogës.
“Unë e bëra për Conor, sepse mendoja se nuk mund të isha një njeri i denjë pranë tij”, shkruan Clapton në librin e tij me kujtime botuar në vitin 2007 “Clapton:TheAutobiography”.
Artisti shton se ajo tragjedi familjare i dha forcën për të qenë përgjithmonë larg drogës, në vend se t’i rikthehej konsumit të saj.
Duke u përballur me një pikëllim të thellë, ai e kaloi vetëm pjesën më të madhe të muajve të ardhshëm, duke udhëtuar midis Anglisë dhe Antiguas, ku mori pjesë në seanca meditimi dhe kërkoi ngushëllim në kitarën e tij duke krijuar muzikë. Dy këngë të shkruara në atë periudhë, u frymëzuan direkt nga ajo që kishte ndodhur në jetën e tij.
“Circus Left Town” tregon historinë e ndjekjes së një shfaqjeje cirku bashkë me Conor një natë para vdekjes së tij. “Tears in Heaven” ka një përmasë personale edhe më të fuqishme,dhe shtron pyetjen nëse do të takohemi sërish me ata që kanë vdekur para nesh. Në fillim që të dyja këto këngë nuk ishin menduar të dilnin në publik.
Por Clapton u inkurajua të shtonte këngën e fundit, të bashkëshkruar me Will Jennings, në kolonën zanore për të cilën po punonte për filmin “Rush”. Ajo tragjedi e nxiti Clapton të luante një rol më të madh në jetën e vajzës së tij.
Ruth Kelly Clapton lindi një vit para Conor dhe është fëmija i vetëm i Clapton me Yvonne Kelly, një menaxhere e një studio muzikore nga Montserrat. Oferta e kësaj të fundit për t’u njohur më mirë me vajzën e tij në periudhën pas vdekjes së Conor u pranua nga Eric, dhe gjatë vizitave të shumta, ata krijuan një raport të gushtë.
“Ishte e mrekullueshme të isha sërish në shoqërinë e një fëmije, fëmijës tim”, shkruan Clapton në kujtimet e tij.
“Duke analizuar në retrospektivë ato vite, e kuptoj se çfarë ndikimi të thellë pati ajo vajzë në mirëqenien time. Prania e saj në jetën time ishte absolutisht jetike për rimëkëmbjen time. Tek ajo, unë gjeta përsëri diçka reale për t’u shqetësuar, dhe kjo ishte e rëndësishme, pasi më bëri sërish një qenie njerëzore aktive”, thekson ai./Biography.com – bota.al
Po, gjithmonë! Të qëndrosh pozitiv është një forcë e madhe në jetë. Edhe kur hasim vështirësi, energjia pozitive mund të na ndihmojë të kalojmë përpara. Cilësia e mendimeve ndikon direkt në mënyrën se si ndihemi çdo ditë. Optimizmi dhe mendimi pozitiv mund të përmirësojnë vetëvlerësimin dhe shëndetin tonë mendor.
Më poshtë janë disa hapa të thjeshtë që mund t’ju ndihmojnë ta stabilizoni jetën;
Filloni ditën me pozitivitet – Momentet e para pasi zgjoheni janë të rëndësishme për mënyrën si do të ndihemi gjatë ditës. Në vend që të hapni telefonin për të parë lajmet, lexoni diçka frymëzuese, duke shkruar në bllok gjërat për të cilat jeni mirënjohës, ose duke kaluar pak kohë me kafshën tuaj shtëpiake (nëse keni).
Këto 5 minuta me mendime pozitive ndryshojnë energjinë për gjithë ditën dhe do të ndihmojnë në riprogramimin e trurit për të shmangur mendimet negative.
Bëhuni miku më i mirë i vetes – Përdorni afirmime pozitive dhe krijoni një ambient që ju ndihmon të ndiheni mirë. Përdorni fjalë të mbushura me dashuri për veten. Komplimentoni atë, besoni në vendimet tuaja dhe kështu do të rrisni vetvlerësimin.
Përmirësoni fjalorin – Truri ynë është i ndjeshëm ndaj fjalëve që përdorim çdo ditë. Psh, kur thoni “duhet të shkoj në punë,” kjo tingëllon si ndetyrim. Në vend të kësaj, provoni të thoni “kam mundësinë të shkoj në punë” dhe do ta shihni si ndryshon perspektiva juaj. Ky ndryshim i vogël ju ndihmon të vlerësoni më shumë mundësitë që keni në jetë.
Këto ndryshime të vogla në mënyrën se si mund të filloni ditën dhe si të përdorni fjalët tuaja mund të sjellin një ndikim të madh në jetën tuaj. Provoni këto teknika për 30 ditë dhe shikoni se si do të përmirësohet humori dhe mënyra se si e jetoni jetën. /UBT News/
Në muajin nëntor, ekranet e mëdha po shkëlqejnë me produksione të jashtëzakonshme, duke filluar nga premierat muzikore deri te rikthimi epik i Ridley Scott në Romën e lashtë. Këto janë filmat që duhet të shihni këtë muaj, secili me një histori unike që shpaloset përmes kastit dhe regjisorit të zgjedhur me kujdes.
Fara e Fikut të Shenjtë, Drama prekëse e “The Seed of the Sacred Fig” të regjisorit iranian Mohammad Rasoulof është po aq e jashtëzakonshme sa vetë historia pas krijimit të saj. Rasoulof, i njohur për qëndrimin e tij kundër regjimit në Iran, xhiroi këtë film në fshehtësi, duke sfiduar me guxim rrethanat e ashpra të një regjimi represiv. Pas pranimit të filmit në Festivalin e Kanës, Rasoulof u dënua me tetë vite të tjera burg, por arriti të arratisej dhe të merrte pjesë në premierën e tij madhështore në tapetin e kuq. Ky thriller i fuqishëm me personazhe të thella si Iman dhe Najmeh, që përpiqen të mbajnë një qetësi mes trazirave politike dhe familjare, ngre zërin për abuzimin e pushtetit dhe shtypjen e grave nën patriarkinë fetare.
Mësimi i Pianos, bazuar në dramën fituese të çmimit Pulitzer të August Wilson, “The Piano Lesson” është një testament i dashurisë dhe trashëgimisë familjare, ku Denzel Washington si producent, Malcolm Washington si regjisor dhe John David Washington si protagonist sjellin në jetë një histori me rrënjë të thella. Vëllezërit dhe motrat Boy Willie dhe Berniece përballen me pyetjen nëse duhet të shesin një piano të çmuar të gdhendur me fytyrat e paraardhësve të tyre të skllavëruar. Ky film, që ndërthur temat e pasurisë emocionale dhe lidhjeve me të kaluarën, është një kujtesë prekëse se trashëgimia e vërtetë shpeshherë është më shumë se pasuri materiale.
Emilia Pérez, Jacques Audiard kthehet me një tjetër krijim të guximshëm, “Emilia Pérez,” ku Zoe Saldaña interpreton një avokate të vendosur të ndihmojë një gangster meksikan për të ndryshuar gjininë dhe për të nisur një jetë të re si Emilia. Me një kthesë interesante, filmi është një muzikal, ku aktorët si Saldaña dhe Selena Gomez performojnë këngë të shkruara nga ylli francez Camille. Ky film, siç thekson Nick Howells nga Evening Standard, është një tribut për gratë e jashtëzakonshme që sfidojnë pengesat nën presionin më të madh.
Here, me regjinë e Robert Zemeckis dhe skenar të Eric Roth, “Here” sjell bashkë Tom Hanks dhe Robin Wright, që i japin jetë një historie intime të një çifti që përjeton ndryshime përmes dekadave, të paraqitura nga perspektiva e një dhome të vetme. Duke kaluar nga e kaluara e largët në të ardhmen, kjo qasje eksperimentale sfidon kufijtë teknologjikë të kinematografisë dhe ofron një reflektim mbi kalimin e kohës dhe ndikimin e saj në jetën njerëzore.
Jurori #2 Clint Eastwood, në moshën 94-vjeçare, arrin të na befasojë sërish me thriller-in e tij të fundit “Juror #2,” një dramë gjyqësore ku Nicholas Hoult luan një juror që përballet me një dilemë të rëndë morale. Duke rikujtuar një aksident të errët dhe të zymtë, Justin Kemp lufton mes ndjenjës së detyrës për të mbrojtur një të pafajshëm dhe frikës se mund të jetë vetë i përfshirë në krimin që po gjykohet. Kjo dramë është një testament i talentit të Eastwood për të sjellë histori të fuqishme dhe të tensionuara, që e mbajnë publikun të mbërthyer deri në fund.
Këto filma, secili me një temë dhe stil unik, premtojnë të sjellin emocione të ndryshme për çdo shikues, duke eksploruar të pathënat e jetës dhe duke sfiduar kufijtë e artit filmik./BBC/
Në këtë epokë të pasigurisë së fjalës së lirë, Algjeria duket se përgatit një altar të heshtur për fjalët e pathëna, për zërat e humbur. Festivali Ndërkombëtar i Librit në Algjer, një prej më të mëdhenjve në botën arabe, po zhvillohet pa praninë e një prej shkrimtarëve më të shquar të saj, Kamel Daoud.
Autori me origjinë algjeriane, i cili sapo u kurorëzua me çmimin e mirënjohur Goncourt në Francë për romanin e tij “Houris,” nuk është ftuar në edicionin e 27-të të këtij festivali. Prania e tij do të ishte një triumf i zërit të lirisë, një valë e re në oqeanin e heshtur të kulturës së Algjerisë. Por, e kundërta ka ndodhur. Daoud, si një “bir i dhembshëm” i Algjerisë, që guxon të prekë kujtimet e errëta të “Dekadës së Zezë,” është ndaluar të ndriçojë atë që mund të ketë qenë një rrëfim çlirimtar.
Romani i tij “Houris” përballet me një temë të ndjeshme dhe plot plagë, që evokon kujtimet e luftës civile algjeriane të viteve ‘90. Në një shoqëri ku kujtesa e dhimbjes nuk gjen as strehë as pranëvëmendje, Daoud del përballë shoqërisë algjeriane si një pishtar i guximshëm, por i padëshiruar. Nëpërmjet zërit të tij, ai përpiqet të shërojë ato plagë që pushteti zyrtar kërkon të mbulojë me heshtje, por realiteti i librit nuk përputhet me Kartën për Paqe dhe Pajtueshmëri Kombëtare të Algjerisë, e cila ndalon çfarëdo evocimi të kësaj “trazire kombëtare.”
Ali Bey, pronari i Librarie du Tiers Monde, një librari historike në Algjer, e shpreh zhgënjimin e tij për faktin që lexuesit algjerianë nuk do të mund të prekin faqet e Daoud-it, që ngërthen një rrëfim kaq të fortë për vendin e tij. Ndërsa një tjetër botues i pavarur algjerian, Koukou Publishing, i njohur për shpërndarjen e veprave që sfidojnë versionet zyrtare të historisë, gjithashtu është përjashtuar. Arezki Ait Larbi, një aktivist politik dhe udhëheqës i këtij shtëpi botuese, paralajmëron për “rrezikun e një ndalese të plotë,” duke pohuar se censura po përhapet si një mjegull që përthith çdo zë që guxon të shprehë të vërtetën.
Algjeria përpiqet të ftojë lexuesit të “Lexojnë për të Triumfuar” në këtë festival, por përjashtimi i këtyre zërave të lirë hedh një hije mbi fjalët. Një festival që do të duhej të ishte kremtimi i kulturës, i rrëfimit dhe i kujtesës së një kombi, tani bëhet një arenë e zbrazët, ku heshtja mbretëron mbi një histori të ndaluar dhe zëra të heshtur. Ai përçmon jo vetëm letërsinë, por edhe atë shpirt të guximshëm të një kombi që kërkon të rrëfejë, të rikthehet dhe të shpëtojë kujtesën e tij nga harresa.
Në çdo faqe që mungon nga raftet e këtij festivali, në çdo botim të ndaluar, Algjeria humbet pjesë të vetes./Euronews/D.E.
Prizreni, ky qytet i lashtë me trashëgimi të pasur kulturore e historike, është gati të marrë një tjetër dimension të madh kulturor me funksionalizimin e muzeut “Nënë Tereza.” Kjo hapësirë e re kushtuar shenjtores shqiptare do të bëhet një qendër e përhershme për kulturën dhe artin, duke e pasuruar jetën kulturore të qytetit dhe duke i ofruar vendit një hapësirë ku përjetësia e shpirtit human të Nënë Terezës të reflektojë mbi gjeneratat e ardhshme.
Ministria e Kulturës, Rinisë dhe Sportit e Kosovës ka bashkuar forcat me Komunën e Prizrenit dhe Fondacionin e Trashëgimisë Kulturore pa Kufij (CHwB), duke nënshkruar një marrëveshje të rëndësishme që do të sjellë në jetë këtë projekt. Kjo marrëveshje, e nënshkruar nga sekretari i MKRS-së, Xheladin Krasniqi, nënkryetari i Komunës së Prizrenit, Kujtim Gashi, dhe drejtori i CHwB Kosova, Sali Shoshi, shënon një hap të madh për të ruajtur dhe promovuar vlerat kulturore dhe humane që përfaqëson Nënë Tereza.
Muzeu, i vendosur përballë Katedrales Katolike të Prizrenit, përveç ekspozitës së përhershme kushtuar jetës dhe veprës së Nënë Terezës, do të ketë një program artistik dhe aktivitete edukuese të përvitshme për fëmijët, duke u shndërruar në një hapësirë të gjallë e interaktive për të gjitha grupmoshat. Kjo hapësirë nuk do të jetë thjesht një vend për të parë e admiruar, por një arenë ku arti, kultura dhe edukimi do të takohen për të krijuar përvojë të veçantë dhe të thellë shpirtërore për çdo vizitor.
Arkitektura e muzeut “Nënë Tereza” në Prizren përfaqëson një mrekulli të thjeshtësisë dhe elegancës. Ndërtesa e tij, e ndërtuar në një hapësirë të kufizuar, është projektuar për të shfaqur një ndjesi të thellë shpirtërore, që harmonizohet me thjeshtësinë dhe përulësinë që e karakterizonte vetë Nënë Terezën. Drita që vjen nga lart depërton me butësi në hapësirat e brendshme të muzeut, ndërsa ndërthurja e linjave vertikale dhe horizontale krijon një ndjenjë hapësire të pakufishme, duke bërë që vizitorët të përjetojnë një përvojë unike e të papërsëritshme.
Ky muze, që mban emrin e shenjtores shqiptare, përveç lidhjes së tij fizike me qytetin, mban edhe një domethënie të thellë historike e emocionale. Pikërisht në këtë vend, dikur, prindërit e Nënë Terezës kurorëzuan dashurinë e tyre, duke e bërë këtë muze një dëshmi të historisë familjare dhe rrënjëve të saj shqiptare.
Kjo qendër kulturore, me programet e saj të shumta dhe vëmendjen ndaj trashëgimisë dhe artit, nuk do të jetë vetëm një vend për të parë e prekur historinë, por një burim i përhershëm frymëzimi për të gjithë ata që vizitojnë këtë oaz kulturor në zemër të Prizrenit./UBTNews/
