Në zemër të një konflikti të vazhdueshëm, artistët palestinezë në Gaza shpallën lansimin e Bienales së Gazës, një përgjigje artistike e fuqishme ndaj sulmeve ushtarake izraelite. Ky projekt, që do të përfshijë mbi 40 artistë, ka si qëllim të sigurojë që zërat e krijuesve palestinezë të depërtojnë përmes kufizimeve të ashpra të realitetit të tyre të rrethuar.

Në mes të një sulmi ushtarak shkatërrues, projekti ka për qëllim jo vetëm të ekspozojë artin brenda Gazës, por gjithashtu të dërgojë vepra në galeri ndërkombëtare, një sfidë që bëhet akoma më e vështirë për shkak të kufizimeve të ashpra mbi lëvizjen e njerëzve dhe mallrave. Organizatoret e Bienales së Gazës po kërkojnë mbështetje nga galeritë e huaja për të pritur këto vepra, ndërkohë që kanë nisur gjithashtu një fushatë financimi nëpërmjet grumbullimit të fondeve. Ambicia e projektit është të thyejë ndarjen e vendosur nga bllokada dhe të sjellë përvojën palestineze në ndërgjegjen globale.

“Ngjarjet më të mëdha artistike në botë janë bienale, ku mblidhen artistët më të rëndësishëm për të adresuar çështjet më të rëndësishme të kohës sonë,” tha një artist 26-vjeçar nga Khan Younis, një nga pionierët e iniciativës. “Për ne, artistët më të rëndësishëm në botë tani janë artistët e Gazës.” Vendimi për të quajtur projektin “bienale” nuk ishte rastësor; ai simbolizon qëndresën dhe rezistencën.” Organizatorët thonë se ngjarja pasqyron shpresën se komuniteti artistik i Gazës do të qëndrojë ende i fortë pas sfidave që po kalon.

Bienalja e Gazës nuk është vetëm një ekspozitë; ajo është një akt i qëndresës dhe mbijetesës. Siç thuhet në manifestin e tyre, ngjarja është menduar të kalojë përtej kornizave tradicionale të ekspozitave, duke pasqyruar luftën e një populli për të mbijetuar në mes të luftës dhe shtypjes.

Rufaida Sehwail, një artiste e njohur, e cila humbi 17 vjet punë si artiste dhe një bibliotekë me pothuajse një mijë libra kur shtëpia e saj u bombardua në tetor, e sheh Bienalen si një akt të kundërshtimit. “Të vazhdosh të krijosh art në mes të luftës dhe shtypjes në Gaza nuk është thjesht një akt krijues, është një akt qëndrese. Përderisa Izraeli fokusohet në zhdukjen e jetës dhe kulturës në Gaza, vazhdimësia ime në art tregon se jeta ende vazhdon, dhe identiteti palestinez nuk do të fshihet“, tha ajo.

Edhe pse projekti është ende në fillimet e tij dhe përballet me shumë sfida, artistët mbeten optimistë. Shatat, një tjetër figurë kyçe e projektit, shprehu besim të patundur: “Të gjitha veprat e artistëve do të dalin. Ato do të kalojnë kufij, barrierat dhe ligjet, dhe i gjithë bota do t’i shohë. Kjo është fuqia e artit.”

Si Bienalja e Gazës merr hov, artistët e saj jo vetëm që po shfaqin qëndresën e tyre, por gjithashtu po dërgojnë një mesazh në botë: përkundër vështirësive, arti palestinez do të vazhdojë, do të kalojë kufij dhe do ta bëjë zërin e tij të dëgjohet në skenën globale./Euronews/

Autorja e njohur britaniko-amerikane, Barbara Taylor Bradford, ka ndërruar jetë në moshën 91-vjeçare

Ajo vdiq të dielën në shtëpinë e saj në New York City, siç konfirmohet nga një zëdhënës.

Duke filluar me “A Woman of Substance“, botuar në vitin 1979, Bradford mesatarisht kishte pothuajse një libër në vit si një nga shkrimtaret më të njohura dhe më të pasura në botë, pasuria e saj neto vlerësohej në më shumë se 200 milionë dollarë dhe fama e saj aq e lartë sa imazhi i saj u shfaq në një pullë postare në 1999.

Librat e saj u botuan në 40 gjuhë dhe u shitën në më shumë se 90 milionë kopje në mbarë botën. Në vitin 2007, mbretëresha Elizabeth II madje i dha asaj një OBE (Urdhri më i shkëlqyer i Perandorisë Britanike).

Me tituj si “Thyerja e rregullave” dhe “Akti i vullnetit”, ajo u specializua në tregimet e grave që luftojnë për dashuri dhe pushtet në botën e një burri. I preferuari i saj ndër librat e saj ishte “Gratë në jetën e tij”, i frymëzuar nga arratisja e të shoqit nga nazistët.

Bradford ishte e martuar me producentin e filmit me origjinë gjermane Robert Bradford për 56 vjet deri në vdekjen e tij në 2019

“Ke frikë ta dëgjosh këtë, Gjermani?” fotografja pyeti në fjalimin e saj të zjarrtë, i cili tërhoqi mbështetje nga turma, por kritika nga disa liderë të kulturës gjermane.

Qyteti i Elbasanit ka pasur një vend të veçantë në historinë e pavarësisë së Shqipërisë, duke u shndërruar në qytetin e parë që shpalli pavarësinë më 25 nëntor të vitit 1912. Ky akt historik ka ardhur në kuadër të rrethanave të rëndësishme të kohës dhe pas dakordësisë me Ismail Qemalin, duke e bërë Elbasanin pionier të shpalljes së mëvetësisë së shtetit shqiptar.

Në këtë ditë të shënuar, përfaqësuesit e qytetit të Elbasanit, të udhëhequr nga Aqif Pashë Biçakçiu, shpallën me krenari Deklaratën e Pavarësisë, që u bë një akt simbolik i madh për popullin shqiptar. Deklarata e firmosur në atë kohë mbante mesazhe të fuqishme dhe të qarta, duke e bërë të ditur për botën se Shqipëria ishte plotësisht e shkëputur nga Mbretëria turke dhe do të qeverisej e pavarur dhe me drejtësi. Ajo theksonte se çdo qytetar shqiptar dhe i huaj do të kishte të drejtat e plota njerëzore dhe do të jetonte në liri, pa asnjë dallim fetar ose ideologjik.

Në këtë deklaratë, theksohej gjithashtu dëshira e popullit të Elbasanit për të jetuar në harmoni me shtetet fqinj dhe për të kërkuar ndihmën e tyre në krijimin e një qeverie të drejtë dhe të paanshme. Fjala “Rroftë Shqipëria e lirë” përfundonte këtë akt historik, duke i dhënë një ndihmesë të fuqishme luftës për pavarësinë e plotë të Shqipërisë.

Ky moment i rëndësishëm për historinë e Shqipërisë është një kujtim i gjallë i angazhimit dhe sakrificës së popullit shqiptar për lirinë e tij, dhe Elbasani, si qyteti i parë që shpalli pavarësinë, do të mbetet gjithmonë në kujtesën kolektive të shqiptarëve si një simbol i besimit në një të ardhme të lirë dhe të pavarur./UBTNews/