Stability AI njoftoi të martën se James Cameron, regjisori i filmave “Titanic” dhe “The Terminator”, i është bashkuar bordit të startup-it të inteligjencës artificiale.

Rritja meteorike e inteligjencës artificiale gjeneruese ka tërhequr vëmendjen e Hollivudit në një kohë kur kostot e prodhimit janë rritur. Drejtuesit dhe agjentët e Hollivudit u takuan me kompaninë për të diskutuar përdorimet e mundshme të teknologjisë, thonë burimet e brendshme të industrisë.

Emërimi i Cameron e afron Stability AI më afër qëllimit të saj për të “transformuar median vizuale” duke u ofruar krijuesve një portofol të plotë të mjeteve të AI, tha CEO Prem Akkaraju.

Stability AI që ndodhet në Londër, e cila mblodhi rreth 80 milionë dollarë fonde në fillim të këtij viti, prodhon një mjet për gjenerimin e imazheve të inteligjencës artificiale që rivalizon ato të prodhuara nga Alphabet’s./UBTNews/

Regjisorja Sam Taylor-Johnson nuk deshi që drama e saj biografike për këngëtaren dhe tekstshkruesen e ndjerë, Amy Winehouse, të jetë e ngjashme sikurse dokumentari fitues i Oscarit që u realizua nga Asif Kapadia.

“Ndjeva se duhet të realizoja diçka ndryshe nga ai dokumentar. Doja ta realizoja nga një këndvështrim tjetër dhe këndvështrimi më i mirë ishte që ta realizoja rrëfimin përmes muzikës së saj”, deklaroi regjisorja për filmin “Back to Black”.

Filmi i shpërndarë nga Focus Features, flet për edukimin e Winehouse në një familje hebreje, karrierën e saj, romancat – dhe varësinë që do të çonte në vdekjen e saj.

Derisa kritikat e filmit kanë qenë jashtëzakonisht negative në Mbretërinë e Bashkuar dhe Irlandë deri më tani, shumë besojnë se aktorja kryesore Marisa Abela, e cila portretizon Winehouse, dha një performancë të suksesshme.

“Ka momente kur Abela zhduket dhe Winehouse shpërthen në ekran, si një pamje magjike e syrit që vezullohet kalimthi në fokus”, shkroi kritikja Wendy Ide e The Guardian.

“Por filmi është jashtëzakonisht i pabarabartë dhe i prirur për gjykime të gabuara katastrofike”, shtoi ajo.

Aktorja kryesore kaloi 12 muaj duke tentuar të kapte çdo aspekt të Winehouse.

“Ka kaq shumë versione të ndryshme të Amyt, dhe kjo është pothuajse sikur, sa më shumë të dini, aq më pak dini, sepse ajo është artiste aq e madhe dhe gjithëpërfshirëse”, tha Abela./UBTNews/

Në një konferencë shtypi të organizuar në ditën e enjtes, u njoftua se filma të drejtuar nga personalitete të njohura si  në Kanë këtë vit. Ky njoftim krijoi shumë interes për spektatorët dhe kritikët e kinematografisë. Së bashku me këta regjisorë të njohur, edhe filma të rinj nga Jacques Audiard, Paul Schrader dhe Andrea Arnold do të shfaqen në konkurrencë në këtë edicion të 77-të të festivalit, i cili fillon më 14 maj dhe përfundon më 25 maj.

Në këtë linjë, filmi më i pritur me padurim është “Megalopolis” i Coppola, i cili është i pari i tij pas më shumë se 10 vjetësh. Kjo është një kthim i madh për regjisorin e famshëm, dhe shumë pritet nga ky projekt.

Gjatë konferencës së shtypit, Thierry Frémaux, drejtori artistik i Festivalit të Kanës, dha disa detaje të vogla rreth fabulës së filmit, duke rritur kuriozitetin e publikut. Coppola gjithashtu shprehu dëshirën e tij për të realizuar këtë film për shumë vite, duke e përshkruar si një projekt për të ardhmen, një eksperiment për të ndërtuar një shoqëri utopike në mes të qytetit të New York-ut.

Francis Ford Coppola, që tashmë është 85 vjeç, ka fituar Palmën e Artë dy herë më parë në karrierën e tij, për “The Conversation” në vitin 1974 dhe për “Apocalypse Now” në vitin 1979.

Në aspektin tjetër, regjisori grek Yorgos Lanthimos do të prezantojë filmin “Kinds of Kindness”, i cili do të sjellë në ekran një kombinim të fuqishëm aktorësh si Emma Stone dhe Willem Dafoe, të cilët kanë punuar së bashku edhe më parë në filmat e tjerë të Lanthimos, duke përfshirë “Poor Things”. David Cronenberg, me origjinë kanadeze dhe njohur për filmat horror, do të sjellë në premierë “The Shrouds”, një eksplorim i misterit që ndërton një makinë për të lidhur me të vdekurit. Fotografitë e publikuara nga ngjarja tregojnë Yorgos Lanthimos dhe Emma Stone në një atmosferë festive, të përcjellur nga logot e BAFTA Film Awards, duke shtuar ende më shumë përparësi interesit për këtë projekt emocionues.

Në vitin 2024, Festivali i Filmit në Cannes do të prezantojë një gamë të gjerë filmash për çdo shije. Disa nga filmat në garë për Palmën e Artë janë: “Emilia Perez” e Audiard – një komedi muzikore kriminale e vendosur në botën e karteleve meksikane të drogës, me Selena Gomez në një rol kryesor, shkruan  The New York Times.

“The Apprentice” i Ali Abbasit, fokusohet në karrierën e hershme të biznesit të Donald J. Trump.

“Zogu” i Andrea Arnold-it, një portret i një vajze 12-vjeçare që jeton në varfëri në Angli.

“Limonov: Balada” i Kirill Serebrennikov, një portret i poetit rus që jeton në Nju Jork.

“Parthenope” i Paolo Sorrentino,  një film për një grua të bukur që shpreson të të jetë e njohur për diçka tjetër përveç pamjes së saj.

“Oh Canada” i Paul Schrader, një komedi për njerëzit e moshuar që shikojnë prapa në jetën dhe gabimet e tyre, me Uma Thurman dhe Richard Gere.

“The Substance” i Coralie Fargeat, një trup horror me Demi Moore në rol kryesor.

Ndërkohë, disa filma të profilizuar jashtë konkurrencës përfshijnë: “Furiosa: A Mad Max Saga” i George Miller-it, pjesa e fundit në serinë e aksionit Mad Max.

“Horizont: një Saga Amerikane” i Kevin Costner, e vendosur në kufirin perëndimor gjatë Luftës Civile Amerikane. Edhe pse ka pasur disa vështirësi për shkak të grevave në industri, kinemaja amerikane pritet të jetë e përfaqësuar në festivalin e këtij viti.

Festivali i Filmit në Cannes është një nga ngjarjet më prestigjioze në botën e filmit. Organizohet çdo vit në qytetin e Cannes në Francë, ku prezantohen produksione të filmit nga e gjithë bota.

Festivali ka një histori të gjatë dhe ka shërbyer si një platformë për promovimin e filmit artistik dhe eksperimental. Çdo vit, regjisorë, aktorë, dhe profesionistë të industrisë së filmit mblidhen në Cannes për të shijuar premierat e filmave, sesione të pyetjeve dhe përgjigjeje, si dhe për të zhvilluar kontakte profesionale./UBTNews/

Përmbledhi: Dionesa Ebibi

Në një periudhë ku fjalët e lira dhe përgjegjësia sociale bien në pikën e një tensioni të ndërgjegjshëm, “Projekti Handke” e Qendrës Multimedia të Jeton Neziraj dhe regji të Blerta Neziraj shfaqet si një spektakël që nxjerr në pah sfidat dhe kontradiktat e artit. Me të drejtë, ai sjell në përpjekje ekuilibrin delikat midis shprehjes së lirë artistike dhe nevojës për të qenë të ndërgjegjshëm politikisht.

Shfaqja “Projekti Handke” u rikthye në skenën e Teatrit Oda në Prishtinë, më 27 mars, për të treguar qëndrueshmërinë ndaj kalimit të kohës dhe rëndësinë e temës për publikun, në veçanti, ky moment vjen në një muaj të veçantë, kur mendjet kthehen nëpër memoriet e masakrave të shumta që kanë tronditur dhe ndryshuar Kosovën.

Një ndër çështjet kryesore që shfaqja shtrin përpara publikut është vendimi për të ndarë nderin e Nobelit me Peter Handken, një figurë e cila është ngulitur thellë në kontradikta për mbështetjen e tij të dokumentuar për Sllobodan Millosheviçin.”Projekti Handke” është një shfaqje teatrale që nuk përjashton polemikën, por e shndërrojnë atë në një fushë reflektimi për rolin e artistëve dhe kontekstin historik dhe politik ku ata operojnë. Në këtë paraqitje, personazhet japin një përshkrim të ngjashëm me mendësinë dhe idetë e Peter Handke, duke kapur thellësinë e debateve rreth gjenocidit në Srebrenicë dhe ndikimin e Millosheviçit në këtë kontekst.

Nëpërmjet dialogjeve si “Holokausti është fabrikim” dhe “Handke është orbita e Serbisë”, shfaqja rreh qartë pikën e qendrës së polemikës dhe debatit rreth historisë së fundit të Ballkanit. Nëpërmjet përfaqësimit të kontrastit midis aktorëve që shprehin pikëpamje të ndryshme, shfaqja kërkon të krijojë një diskutim të hapur dhe të lirë për të vlerësuar veprën dhe jetën e Peter Handke në një kontekst të plotë.

Përfaqësimi i diskutimeve mbi rrethimin e Sarajevës, incidentin e Hoçës së Madhe, si dhe referimet ndaj ngjarjeve historike të ndryshme si “13 korrik 1995” i jep shfaqjes një thellësi të shtuar dhe rrit nivelin e analizës së saj. Një aspekt që përmendet gjatë shfaqjes është edhe roli i artistit dhe përgjegjësia e tij në kontekstin e historisë dhe politikës. Përmes deklaratave të personazheve si “Une e dua teatrin por e dua edhe Serbinë”, shfaqja hedh dritë mbi dilemat e artistit në raport me përkrahjen politike dhe angazhimin publik.

“Njerëzit dijnë të numërojnë deri në njëqind, njëmijë, njëqindmijë dhe numrat e tjerë bëhen statistikë…”, në kontekstin e shfaqjes “Projekti Handke” lidhet drejtpërdrejt me gjenocidin në Srebrenicë dhe varret e 8 mijë të vrarëve. Kjo frazë përshkruan një ndjenjë të humbjes së individualitetit dhe çnjerëzimit që vjen me trajtimin e masës së viktimave si thjesht statistika. Në kontekstin e gjenocidit në Srebrenicë, kur më shumë se 8 mijë njerëz u masakruan brutalisht nga forcat serbe, shumë prej tyre u reduktuan në numra, statistika, në vend që të trajtoheshin si individë me emra, familje dhe jetë të vlefshme.

Autori, përmes karakterit të shfaqur në skenë, vendos të shtrijë pyetjen në tërësisht një prizëm të ndryshëm, duke reflektuar në dilemën e interpretimit të ngjarjeve të një historie. Përballja me dëshmitarët e vendit, të cilët sheh gra me shamija që qajnë para varreve, shton një element emocional të fuqishëm në interpretimin e ngjarjeve të Srebrenicës.

Rrethimi i Sarajevës dhe përmendja e Millosheviqit bëjnë që skena të bëjë një përpjekje për të kuptuar kontekstin historik të ndodhive në Ballkan, duke e vendosur fokusin në politikën dhe luftën që mori mijëra jetë në atë rajon. Përpos kësaj, përmendja e Hoçës së Madhe shton një thellësi të shtuar në trajtimin e temës së historisë së dëshpëruar të Jugosllavisë, duke treguar për një masakër të madhe, ku vriten 205 fshatarë të pafajshëm në një fshat të vogël, të cilës ajo i referohet si një fakt në kornizën e diskutimit të ngjarjeve tragjike.

Në përfundim, interpretimi i ngjarjeve historike nëpërmjet kësaj shfaqje teatrale sjell një kontribut të rëndësishëm për reflektimin mbi kompleksitetin dhe sfidat e trajtimit të temave të ndjeshme dhe të rëndësishme historike në skenën e artit. Autori mund të ketë arritur një sukses në përqafimin e një qasjeje të ndryshme dhe provokuese në lidhje me ngjarjet e kohës së luftës në Ballkan. Megjithatë, ai lë shumë hapësira për reflektim dhe debat për interpretimet dhe përkthimet e vëzhgimit të historisë.

Në fund të fundit, rishfaqja e shfaqjes “Projekti Handke” në Prishtinë është një festë e artit dhe kujtesës, duke u ngritur si një ngjarje e rëndësishme për komunitetin kulturor dhe intelektual të qytetit.

Shkroi: Dionesa Ebibi

Fotografi dhe video: Manushaqe Ibrahimi