Nga Joergen Moeller

U bë më shumë se një vit qëkur Rusia nisi pushtimin në shkallë të plotë të Ukrainës. Kjo luftë la të vdekur dhe të plagosur qindra mijëra civilë dhe trupa dhe shkatërroi vendin. Sidoqoftë, gjatë muajve të fundit, ka pasur pak lëvizje në vijën e parë dhe vëzhguesit po flasin gjithnjë e më shumë për një ngërç dhe nevojën për të shkuar drejt bisedimeve midis Moskës dhe Kievit.

Edhe pse të dy palët thanë se janë gati për negociata, ende nuk janë ulur për të diskutuar rreth paqes. Derisa komuniteti ndërkombëtar mendon se si ta fillojë këtë proces, është e rëndësishme ta dimë se paqja mund të arrihet vetëm duke i bërë Ukrainën dhe Rusinë të ndjehen të sigurta. Të dyja. Jo vetëm njërën.

Të dy vendet janë nënshkruese të Kartës për Sigurinë Evropiane të miratuar në vitin 1999 në samitin e 6-të të Organizatës për Sigurinë dhe Bashkëpunimin në Evropë në Stamboll. Neni II i dokumentit afirmon të drejtën e çdo shteti për të vendosur sigurinë e tij nëpërmjet aleancave dhe traktateve dhe përcakton se duhet të ketë respekt të ndërsjellë për marrëveshje të tilla.

Është e qartë se sot paradigmat e sigurisë së Ukrainës dhe Rusisë nuk mund të pranohen lehtësisht, por kjo nuk do të thotë se është e pamundur të arrihet me një marrëveshje me të cilën do të bien dakord të dyja palët, veçanërisht një që përfshin garanci nga fuqitë e tjera.

Shtetet e Bashkuara kanë qenë të rëndësishme për sigurinë dhe pavarësinë e Ukrainës, por angazhimi i saj nuk do të zgjasë. Uashingtoni kohët e fundit ka sinjalizuar se kundërshtimi i zgjerimit rus në Ukrainë dhe gjetkë është një shfaqje anësore dhe se Kina është preokupimi i saj kryesor.

Prandaj, një garancë sigurie për Ukrainën duhet të ofrohet nga Bashkimi Evropian, interesat ekonomike dhe të sigurisë së të cilëve janë në rrezik në këtë konflikt. Ukraina mund të preferojë të merret me amerikanët, por herët a vonë do të kuptojë se fqinjët e saj evropianë janë aleatë shumë më të qëndrueshëm.

Evropianët mund të garantojnë sigurinë e Ukrainës duke ringjallur planet e mëparshme për një Komunitet Evropian të Mbrojtjes (EDC), që u paraqitën në vitin 1952 nga vendet e Beneluksit, sikurse Franca, Italia dhe Gjermania Perëndimore – për të përballuar kërcënimin ushtarak sovjetik. Ajo u ndërpre kur ratifikimi dështoi në parlamentin francez, por sot nuk ka gjasa që Parisi të bllokojë një nismë të tillë.

EDC mund të vendosë një forcë brenda Ukrainës për ta bërë garancinë të besueshme. Në këtë mënyrë, evropianët do të kundërshtonin pretendimin e Rusisë për të vepruar në vetëmbrojtje kundër NATO-s në Ukrainë.

Forcat konvencionale të Evropës do të ishin mjaft të forta për t’u përballuar një kërcënim rus, me kusht që vendet anëtare të BE-së të zbatojnë planet aktuale për të rritur aftësitë e mbrojtjes dhe të mos bien pre e mendimeve të dëshiruara se bota është një vend paqësor.

Problemi me këtë marrëveshje mund të jetë kundërshtimi i kërcënimit bërthamor të Rusisë. Ka dy mënyra për ta bërë këtë.

Së pari, sulmi rus në Ukrainë mund të frenohet nga prania e thjeshtë e trupave të EDC-së. Ata do të vinin nga vende që janë anëtare të NATO-s. Edhe pse nuk është e qartë nëse në këtë situatë, neni 5 i Traktatit të Atlantikut të Veriut, i cili përcakton mbrojtjen kolektive, mund të aktivizohet, paqartësia strategjike që krijon mund të jetë e mjaftueshme për të penguar një sulm rus.

Së dyti, edhe armët bërthamore të Francës mund të përdoren si një parandalues. Presidenti francez, Emmanuel Macron ka treguar tashmë se Parisi po shqyrton mundësinë të luajë një rol në sigurinë kolektive të Evropës përmes arsenalit të tij bërthamor.

Edhe pse vendosja e garancave të sigurisë si për Ukrainën ashtu edhe për Rusinë do të jetë padyshim sfiduese, kjo është mënyra e vetme për t’i dhënë fund këtij konflikti. Të jetosh me një luftë të zgjatur nuk është joshëse për të gjitha palët. Dhe për aq sa i frikësohet rritjes së Kinës, Perëndimit do t’i duhet të pranojë rolin e tij në nxitjen e paqes në Ukrainë. Përndryshe, do të rrezikonte të binte në një izolim gjithnjë e më të thellë nga pjesa tjetër e botës./UBTNews/