Lady Gaga ka konfirmuar se vazhdimi i projektit të saj të famshëm “Telephone” është në rrugë e sipër, por nuk ka zbuluar nëse kolegia e saj nga bashkëpunimi i mëparshëm, Beyoncé, do të jetë pjesë e tij.

Gjatë një interviste në serinë “Lie Detector” të Vanity Fair, ajo u pyet nëse do të kishte një vazhdim të “Telephone”, dhe u përgjigj shkurt me: “Po”.

Megjithatë, kur u pyet nëse Beyoncé do të merrte pjesë sërish, Gaga u shpreh me një përgjigje të paqartë: “ndoshta”.

Ajo sqaroi se vonesa nuk lidhet me oraret e agjendës. Videoklipi i  “Telephone”, i publikuar më 2010, shfaq Ladyn si të burgosur për vrasjen e të dashurit të saj.

Beyoncé shfaqet duke e liruar nga burgu, dhe bashkë nisin një seri ngjarjesh dramatike. Në fund të klipit shfaqet mesazhi “To be continued…”, duke lënë të hapur mundësinë e një vazhdimi.

Kënga, e cila fillimisht ishte shkruar për këngëtaren e njohur Britney Spears por u refuzua prej saj, përmban vargun e famshëm: “Hello, hello, baby, you called, I can’t hear a thing…”.Kur u pyet nëse ndonjëherë kishte hapur telefonin duke e thënë këtë frazë, Gaga u përgjigj duke thënë se mund ta ketë bërë.

“Mendoj se mund ta kem bërë, por ndoshta jo. Jam shumë e keqe në këtë lojë, sapo thashë po, jo dhe ndoshta”, ka thënë Gaga.

Kur një anëtar i ekipit i tha se detektori i gënjeshtrave konfirmoi që ajo po thoshte të vërtetën, Gaga qeshi dhe tha se i vjen “mirë ta di këtë”.

Një ngjarje e veçantë u zhvillua në Qendrën Kombëtare të Librit dhe Leximit, e cila e kushtoi aktivitetin e saj figurës më të madhe të letërsisë shqipe të pas shekullit XX, Dritëro Agollit. Aktiviteti, i titulluar “Trashëgimia letrare e Dritëro Agollit”, mblodhi studiues dhe lexues, të cilët bënë një analizë të thelluar të krijimtarisë së këtij shkrimtari të shquar, që e ka lënë një trashëgimi të pashlyeshme në historinë letrare të Shqipërisë.

Pjesëmarrësit në aktivitet diskutuan shumë dimensione të figurës dhe veprës së Agollit, duke theksuar jo vetëm cilësinë e lartë artistike, por edhe ndikimin e tij të vazhdueshëm në letërsinë shqipe. Profesor Behar Gjoka, një nga studiuesit më të njohur të letërsisë shqiptare, e përqendroi analizën e tij kryesisht në prozën e shkrimtarit, duke u fokusuar te romanet e tij më të njohura, “Shkëlqimi dhe rënia e shokut Zylo” dhe “Njeriu me top”. Ai e cilësoi satirën e romanit “Shkëlqimi dhe rënia e shokut Zylo” si një akt të qartë rebelimi ndaj kohës dhe regjimit, një pasqyrë e qartë e shoqërisë së asaj periudhe. Po ashtu, për romanin “Njeriu me top”, ai theksoi se ky ishte një studim i thellë dhe një analizë sociale e jetës në fshat, marrëdhënieve njerëzore, zakoneve dhe pasioneve të njerëzve të thjeshtë, përballë atyre që kërkonin të mbijetonin në një realitet të ndërlikuar.

Në vijim, studiuese e njohur Rovena Vata ndau mendimet e saj për poezinë e Dritëro Agollit, duke nënvizuar pasurinë dhe larminë e saj. Ajo u ndal veçanërisht te dimensioni lirik i krijimtarisë së Agollit, i cili mbizotëronte në shumë pjesë të poezisë së tij. Për Vata-n, liria e shpirtit të shkrimtarit pasqyrohej në vargjet e tij, që shpeshherë linin pas vetes një ndjesi të thellë e të gjallë për jetën, natyrën dhe njerëzit.

Një tjetër pjesëmarrës, pedagogia Anila Mullahi, u fokusua në analizën e krijimtarisë së Dritëro Agollit pas viteve ’90, e cila sipas saj, nuk është analizuar aq shumë, ndonëse ka një vëllim të konsiderueshëm dhe ka mbajtur një rëndësi të veçantë. Në këtë kuadër, ajo theksoi veprën “Arka e djallit”, të cilën e konsideroi si një kryevepër të shkruar nga Agolli pas periudhës së diktaturës. Sipas Mullahisë, kjo vepër përbën një nga piket kryesore të krijimtarisë së tij të periudhës pas vitit 1990 dhe mbetet një prej veprave më të spikatura të letërsisë shqiptare të pas luftës.

Aktiviteti në Qendrën Kombëtare të Librit dhe Leximit shënoi një tjetër moment të rëndësishëm për t’u njohur më thellë me jetën dhe veprën e Dritëro Agollit, një nga shkrimtarët më të mëdhenj shqiptarë, që ka dhënë një kontribut të pashlyeshëm për letërsinë shqipe, si dhe për kulturën dhe identitetin kombëtar.

Më 18 shkurt të vitit 1975, Shqipëria humbi një nga figurat më të shquara të artit dhe kulturës së saj. Naim Frashëri, një emër i madh në teatër dhe kinematografi, la pas një trashëgimi të paharruar që do të mbetet në zemrat e shqiptarëve përgjithmonë.

Nuk ishte thjesht një rastësi që pasardhësi i një familjeje bejlerësh të Përmetit mori emrin e poeti të madh rilindas, Naim Frashëri. Ky emër, që ka rëndësi të veçantë në historinë e letërsisë dhe kulturës sonë, e shoqëroi aktorin gjatë gjithë jetës, duke i dhënë atij një mision të veçantë: të mbante gjallë nderimin dhe vlerat e një figure të shenjtë, të njohur dhe të dashur për të gjithë shqiptarët.

Naim Frashëri erdhi në jetë më 15 gusht 1923 në Leskovik, një qytet i vogël që do të bëhej djepi i një prej talenteve më të mëdha të teatrit dhe kinematografisë shqiptare. Karriera e tij artistike mori formë herët. Në vitin 1945, ai ngjiti për herë të parë shkallët e Teatrit Kombëtar dhe brenda një periudhe të shkurtër, ai u shndërrua në një figurë të rëndësishme të skenës shqiptare. Por talenti i tij nuk kufizohej vetëm në teatër, ai ishte gjithashtu një luftëtar i devotshëm i atdheut dhe një aktor që e përçonte në mënyrë të shkëlqyer çdo rol që luante.

Në teatër, Naim Frashëri do të realizonte një galeri roletsh të paharrueshme. Nga Valeri te “Tartufi”, Gjoni te “Trimi i mirë me shokë shumë”, Nikolla te “Armiqtë”, e deri te Hamleti në shfaqjen e famshme “Hamleti”, ai u bë një mjeshtër i portretizimit të karaktereve të thella dhe komplekse, të cilat i jepnin jetë çdo shfaqjeje. Me të njëjtën grishje dhe pasion që ka një artist, ai spikati në çdo rol, duke lënë një ndikim të pashlyeshëm në historinë e teatrit shqiptar.

Por karriera e tij nuk u ndal me skenën teatrale. Në filmat e tij, Naim Frashëri do të interpretonte me po të njëjtin pasion dhe profesionalizëm. Roli i tij në filmin monumental “Skënderbeu” në vitin 1953 dhe interpretimi i tij i paharruar në “Tana” në vitin 1958 do të shënonin dy prej momenteve më të ndritura të kinematografisë shqiptare, ku ai i dha thellësi dhe emocion çdo karakteri.

Gjatë gjithë karrierës, ai nuk i shmangej asgjëje – as mundësisë për të shprehur realitetin e vështirë të kohës që jetoi, as sfidave që i parashtronte arti dhe jeta. Edhe në vitin 1980, Naim Frashëri u ngjit për herë të fundit në skenë me rolin e Jonuz Bruga te “Familja e Peshkatarit”, duke i dhënë fund një karriere të pasur dhe të mbushur me sukses.

I nderuar me titullin “Artist i Popullit”, Naim Frashëri la pas një trashëgimi që nuk mund të harrohet. Ai është një nga ata artistë që e bëri artin të jetojë, që e solli atë më pranë zemrave të shqiptarëve dhe që do të mbetet një emër i shndritshëm në historinë e teatrit dhe kinematografisë shqiptare./UBTNews/