Në kampet e varfëra të refugjatëve palestinezë të Libanit, të rinjtë thonë se ëndërrojnë të largohen nga vendi ku familjet e tyre u strehuan breza më parë dhe ku e ardhmja e tyre mbetet e zymtë.
Nirmeen Hazineh është një pasardhëse e të mbijetuarve të asaj që palestinezët e quajnë Nakba – “katastrofa” – kur më shumë se 760,000 palestinezë u larguan ose u detyruan të largoheshin nga shtëpitë e tyre nga lufta e vitit 1948 për krijimin e Izraelit.
Ajo me krenari e konsideron veten nga Jaffa, tani në jug të Tel Avivit.“Emigracioni është bërë zgjidhja kryesore për të rinjtë”, tha Hazineh, 25 vjeç.
“Me këdo që të flasësh, do të thonë “dua të iki”, qoftë legalisht apo ilegalisht, nuk ka rëndësi”.
Libani është përballur me një krizë shkatërruese ekonomike që nga fundi i vitit 2019.
Shumica e popullsisë tani është në varfëri, sipas Kombeve të Bashkuara, dhe shumë libanezë janë larguar nga vendi për perspektiva më të mira jashtë vendit.
Hazineh është e diplomuar në sociologji, por nuk lejohet të praktikojë në fushën e saj, pasi Libani i ndalon palestinezët të punojnë në 39 profesione, përfshirë si mjekë, avokatë dhe inxhinierë.
Në vend të kësaj, ajo ndihmon për të rritur ndërgjegjësimin për rreziqet e drogës, të cilat shtojnë mjerimin e përditshëm të Shatilës.
“Ka një lloj dëshpërimi mes të rinjve në kamp”, tha Hazineh, e cila pavarësisht vështirësive ruan një buzëqeshje rrezatuese.
Ajo tha se donte të jetonte “në një vend që më respekton, që më jep një shans, një punë”.
Tmerret e kampit
Libani i vogël pret rreth 250,000 refugjatë palestinezë, sipas UNRWA, agjencia e OKB-së për refugjatët palestinezë, ndërsa pothuajse dyfishi i këtij numri janë të regjistruar për shërbimet e organizatës.
Shumica e palestinezëve, përfshirë më shumë se 30,000 të cilët ikën nga lufta në Sirinë fqinje pas vitit 2011, jetojnë në një nga 12 kampet zyrtare të Libanit, tani rrethe urbane plot zhurmë por të varfër.
Shatila është një bandë e shtëpive të rrënuara ku kabllot e ngatërruara të energjisë elektrike kryqëzojnë rrugicat e ngushta, përcjell UBT News.
Dikur një bastion i Organizatës për Çlirimin e Palestinës të Yasser Arafat, Shatila u bë sinonim i tmerrit në shtator 1982, kur milicët e krishterë të lidhur me Izraelin masakruan midis 800 dhe 2000 palestinezë atje dhe në kampin fqinj Sabra.
PLO u zhvendos në Tunis atë vit, dhe më vonë në vitet 1980, milicitë pro-siriane zhvilluan luftë kundër mbështetësve të mbetur të liderit palestinez në kampe.
Portrete të Arafatit ende vijojnë rrugëve, së bashku me flamujt palestinezë dhe postera të militantëve të vrarë në dhunën në Bregun Perëndimor të pushtuar nga Izraeli.
Walid Othman, 33 vjeç, thotë se e kalon kohën e lirë në aktivizëm politik me Frontin Popullor për Çlirimin e Palestinës, i cili është i ndaluar në Izrael.
Gjyshërit e tij u larguan nga fshati Nahf, në rajonin e Akrës, 75 vjet më parë. Prindërit e tij më pas u dëbuan nga kampi i refugjatëve Tal al-Zaatar i Libanit, të cilin militantët e krishterë e rrafshuan në fillim të luftës civile të vendit 1975-1990.
Othman tha se do të kishte dashur të studionte shkenca politike dhe t’i kushtonte jetën e tij “mbrojtjes së çështjes palestineze në nivel ndërkombëtar”.
Por atij iu desh të ndërpresë studimet për shkak të “situatës së vështirë ekonomike” dhe në vend të kësaj u bë farkëtar.
‘Nuk ka perspektivë’
Në Liban, “e drejta e mohuar e palestinezëve për të poseduar pronë… ndërlikon më tej punësimin dhe aktivitetet e gjenerimit të të ardhurave”, tha Dorothee Klaus, drejtoreshë e çështjeve të UNRWA për Libanin.
Libani thotë se kufizimet ndaj palestinezëve justifikohen me të drejtën e tyre për t’u kthyer në vendin e tyre.
Në Sirinë fqinje, rreth 400,000 palestinezë janë të regjistruar në UNRWA, ku ata kanë akses në tregun e punës.
Në Jordani, më shumë se gjysma e rreth 10 milionë popullsisë është me origjinë palestineze, ndërsa rreth 2.3 milionë palestinezë janë të regjistruar në UNRWA, por kanë të njëjtat të drejta si jordanezët.
“Pa asnjë perspektivë për të ardhmen kuptimplotë”, refugjatët palestinezë në Liban “kanë tentuar të migrojnë sa herë që është e mundur”, tha Klaus.
Por dokumentet e tyre të udhëtimit “mund të mos njihen” dhe mund t’u “kërkohet të paraqesin viza në lidhje me personat pa shtetësi”, shtoi ajo.
Mohammad Abdel Hafiz, familja e të cilit gjithashtu vjen nga afër Acre, u ankua se palestinezët në Liban “nuk gëzojnë as të drejtat më elementare”.
“Të gjithë lindin në një vend, ndërsa ne lindim aty ku është zemra jonë”, tha 29-vjeçari, i cili është vullnetar për mbrojtjen civile palestineze në Shatila.
Ndërsa kalon me zinxhir nëpër rrugica me motoçikletën e tij, ai ëndërron të largohet, por shanset e tij për të marrë një vizë në një vend perëndimor janë të pakta.
Dhe ai është i përhumbur nga kujtimi i tre banorëve të kampit që u mbytën kur një varkë që transportonte emigrantë u fundos në brigjet libaneze vitin e kaluar.
“Ata vdiqën sepse donin të kishin një të ardhme”, tha Abdel Hafiz.
“Këtu, qëllimi ynë është vetëm të mbijetojmë”./france24.com/UBTNews/