Më 29 korrik 1913, Konferenca e Ambasadorëve në Londër nënshkroi Traktatin e Londrës, i cili përfaqësonte një moment kyç në historinë e Shqipërisë. Ky traktat, i cili ishte një përfundim i Konferencës së Ambasadorëve të zhvilluar gjatë viteve 1912-1913, jo vetëm që konfirmoi pavarësinë e Shqipërisë, por gjithashtu vendosi kufijtë përfundimtarë të shtetit shqiptar.
Konferenca e Ambasadorëve u mbajt si pasojë e ndryshimeve të ekuilibrit të forcave në Ballkan pas luftërave ballkanike. Ajo përbënte një përpjekje për të stabilizuar rajonin dhe për të zgjidhur çështjet e pazgjidhura lidhur me kufijtë dhe statusin e vendeve të reja të formuara.
Në këtë konferencë, përveç njohjes së pavarësisë së Shqipërisë, u zyrtarizuan edhe kufijtë e saj, ndonëse nuk ishin të plotë. Vendimet e Konferencës kishin për qëllim të frenonin përpjekjet shoviniste të fqinjëve të Shqipërisë për të ndarë dhe copëtuar territorin shqiptar. Megjithatë, Traktati i Londrës nuk arriti të parandalonte shkëputjen e disa pjesëve të rëndësishme të territoreve shqiptare.
Kështu, nga territori shqiptar u shkëputën Kosovës dhe territore të Shqipërisë Lindore, që sot përfshihen në Maqedoninë Perëndimore. Po ashtu, u diskutua edhe fati i Çamerisë në jug të Shqipërisë, i cili mbeti një çështje e hapur.
Konferenca e Ambasadorëve dhe Traktati i Londrës reflektuan realitetin e ndryshimeve politike dhe ushtarake në Ballkan, duke përfaqësuar një hartë të re që kishte për synim të stabilizonte rajonin pas shpërbërjes së Perandorisë Osmane. Megjithatë, ky proces la pas vetes tensione dhe shqetësime të vazhdueshme, duke lënë rreth 40% të territorit të Shqipërisë jashtë këtij ridimensionimi.
Njohja ndërkombëtare e kufijve të Shqipërisë dhe krijimi i shtetit të saj të ri ishin hapa të rëndësishëm në historinë e kombit shqiptar, por pasojat e vendimeve të marra atë kohë kanë ndikuar në mënyrë të vazhdueshme në zhvillimet politike dhe territoriale të rajonit./UBTNews/