Henrik Johan Ibsen ishte një dramaturg norvegjez dhe drejtor teatri. Si një nga themeluesit e modernizmit në teatër, Ibsen shpesh quhet “babai i realizmit” dhe një nga dramaturgët më me ndikim të kohës së tij.
Për kënaqësinë e lexuesve tanë kemi sjellë një përzgjedhje të thënieve më të bukura të tij:
Asnjëherë nuk duhet të vishni pantallonat tuaja më të mira kur dilni për të luftuar për lirinë dhe të vërtetën.
Eshtë shenja e shpirtit të rebelimit të kërkosh lumturi në këtë jetë.
Mendoj se ju nuk do të kundërshtoni faktin se për momentin njerëzit budallenj janë në një shumicë absolutisht dërrmuese në të gjithë botën.
E shihni, çështja është se njeriu më i fortë në botë është ai që qëndron më i vetëm.
Ti nuk me ke dashur kurre. Ju keni menduar vetëm se është e këndshme të jesh i dashuruar me mua.
Një mijë fjalë nuk lënë të njëjtën përshtypje të thellë si një vepër e vetme.
E shihni, ka disa njerëz që dikush i do dhe të tjerë me të cilët ndoshta do të preferonte të ishte me ta.
Unë duhet të vendos se kush ka të drejtë – shoqëria apo unë.
Burrat më të fortë janë më të vetmuarit.
Unë besoj se para çdo gjëje jam një qenie njerëzore e arsyeshme, ashtu si ju-ose, në çdo rast, që duhet të përpiqem dhe të bëhem një.
Paraja mund të jetë lëvozhga e shumë gjërave, por jo thelbi. Ju sjell ushqim, por jo oreks; mjekim, por jo shëndet; njohje, por jo miq; shërbëtorë, por jo besnikëri; ditë gëzimi, por jo paqe apo lumturi.
Nuk është vetëm ajo që kemi trashëguar nga babai dhe nëna jonë që ecën në ne. Janë të gjitha llojet e ideve të vdekura, dhe besimet e vjetra pa jetë, e kështu me radhë. Ato nuk kanë vitalitet, por na ngjiten të gjithë njësoj, dhe ne nuk mund t’i heqim qafe.
Opinioni publik është një gjë jashtëzakonisht e ndryshueshme.
Me mua mund të ishe një person tjetër.
Armiku më i rrezikshëm i së vërtetës dhe lirisë mes nesh është shumica kompakte.
Kafazoni një shqiponjë dhe do të kafshojë telat, qofshin ato hekuri ose ari.
Është çlirim të dish se një akt guximi spontan është ende i mundur në këtë botë. Një akt që ka diçka të bukurisë së pakushtëzuar.
Jeta e një personi është një çmimi i rëndë për të paguar që lindëm.
Unë jam në revoltë kundër gënjeshtrës shekullore se shumica ka gjithmonë të drejtë.
Ka kaq shumë gënjeshtra si në shtëpi ashtu edhe në shkollë. Në shtëpi nuk duhet të flasësh, dhe në shkollë duhet të qëndrojmë dhe t’u themi gënjeshtra fëmijëve.
Unë do të rrezikoj gjithçka së bashku me ty.
Ka njerëz që i do dhe të tjerë me të cilët të pëlqen të flasësh.
Mos më thuaj që hëna po shkëlqen; më trego dritë që shkëlqen në xhamin e thyer.
Kushdo që e ka shitur veten për dikë tjetër nuk do ta bëjë përsëri.
Njerëzit duan vetëm revolucione të veçanta, në ato të jashtme, në politikë, etj. Por kjo është vetëm ngatërrim. Ajo për të cilën vërtet kërkohet është një revolucion i mendjes njerëzore.
Çdo gjë që prek duket se është e destinuar të kthehet në diçka të poshtër dhe farsë.
Idhulli i Autoritetit duhet të thyhet në këtë qytet.
Shumica gabon gjithmonë; pakica ka rrallë të drejtë.
Janë humbjet e vogla në jetë që e prenë zemrën.
Burrat janë personazhe qesharakë, ata gjithmonë duhet të kenë diçka për t’i habitur.
Ti ke bërë një vend bosh brenda meje; dhe duhet të përpiqem ta mbush me diçka – me diçka që është paksa si dashuria.
Mendova se e kuptove se ku e kisha humbur atë që ti e quaje zemrën time në atë kohë.
Sado i mjerë të ndihem, dua të zgjas agoninë sa më gjatë që të jetë e mundur. Të gjithë pacientët e mi janë të tillë. Dhe kështu janë ata që janë të sëmurë moralë ..
Zot i mirë, njerëzit nuk bëjnë gjëra të tilla!