Një mjeke në pension që tërhiqte barërat e këqija nga kopshti i saj i luleve në zemër të zonës së luftës në Ukrainë kishte një shprehje: burrat me armë vijnë e shkojnë, por jeta nuk mbaron kurrë.
Jeta e Valentyna Prys, ishte e mbushur me llojet e kontradiktave të dhimbshme të përbashkëta nga shumë familje të tjera në muajin e katërt të pushtimit rus.
Ajo e donte Rusinë, por nuk foli më me të afërmit e saj nga Moska, sepse ata refuzuan të besonin se Kremlini mund të shkaktonte llojin e shkatërrimit që kishte shkatërruar qytetin e saj Barvinkove.
Fqinjët e mbetur të 71-vjeçares ishin ose shumë të varfër ose shumë të sëmurë, për t’u arratisur. Ata vinin nga brezat më të vjetër që kishin kujtime të paqëndrueshme të një jete të rregullt sovjetike.
Rrugët fantazmë jashtë derës së saj të përparme patrulloheshin nga ushtarë të tensionuar ukrainas të cilët po luftonin për mbijetesën e vendit të tyre në një rajon ku simpatitë e vendasve ishin ndarë.
Dhe vetë qyteti ishte pothuajse i barabartë nga një front, ku forcat e armatosura të Ukrainës po i zmbrapsnin rusët pranë Kharkivit, dhe një tjetër, ku ata po tërhiqeshin pranë Severodonetsk.
“Unë po përpiqem të vazhdoj. Për ne, kjo luftë është e përkohshme, por jeta është e përjetshme“, tha Prys, pasi ngriti kokën me një buzëqeshje në fytyrë. /UBTNews/