Më 31 janar 1920, përfunduan punimet e Kongresit të Lushnjës, një ngjarje historike që luajti një rol të rëndësishëm në ruajtjen e integritetit territorial të Shqipërisë pas mbarimit të Luftës së Parë Botërore. Kongresi u mbajt në një kohë kur shteti shqiptar ishte në rrezik nga copëtimi territorial, për shkak të vendimeve të marrë nga Konferenca e Paqes në Paris, dhe kërcënimeve të mundshme nga fuqitë e huaja.
Më 21 janar 1920, në Lushnjë u mblodhën dhjetëra përfaqësues nga të gjitha trojet shqiptare për të diskutuar për fatin e kombit dhe për të siguruar sovranitetin e Shqipërisë. Kongresi ishte një mundësi për të ripohuar pavarësinë e shtetit shqiptar dhe për të kundërshtuar kufizimet që mund të vendoseshin nga jashtë. Ai kishte për qëllim mbrojtjen e integritetit territorial dhe të ardhmen e shtetit shqiptar në një periudhë pasigurie dhe tensionesh ndërkombëtare.
Në krye të Kongresit të Lushnjës u zgjodh Aqif Biçakçiu, me nënkryetar Sotir Peci dhe sekretarë Kostaq Kota e Ferid Vokopola. Gjatë punimeve të kongresit, një nga diskutimet kryesore ishte përgatitja e një note proteste ndaj qëndrimeve të Konferencës së Paqes mbi kufijtë e Shqipërisë, një hap i rëndësishëm për të demonstruar kundërshtimin ndaj vendimeve të mundshme që cenonin integritetin e vendit.
Kongresi miratoi një akt kushtetues që ripohon sovranitetin e Shqipërisë dhe emëroi një qeveri të re, me Sulejman Delvinën si kryeministër. Ai gjithashtu zgjodhi organet më të larta të shtetit, si Këshillin e Lartë dhe Këshillin Kombëtar, që do të ushtronin funksionet e shtetit derisa të vendoseshin strukturat përfundimtare të regjimit.
Kongresi i Lushnjës është konsideruar një nga ngjarjet më të rëndësishme në historinë e kombit shqiptar, pasi shënoi një moment të rëndësishëm në mbrojtjen e pavarësisë dhe sovranitetit të Shqipërisë në një periudhë të pasluftës, kur vendi ishte në një gjendje të brishtë politike dhe territoriale. Ai e forcoi shtetin shqiptar dhe kontribuoi në konsolidimin e pavarësisë së tij./UBTNews/