Ishulli Ellis ka qenë një portë e madhe për miliona migrantë, ku shumë prej tyre filluan jetën e re në Shtetet e Bashkuara. Në vitin 1930, Isabel Belarsky, një nga këta migrantë, udhëtoi me familjen e saj nga Bashkimi Sovjetik drejt Amerikës dhe përshkruante me emocion atë periudhë, duke thënë: “Oh, djali, ishte një udhëtim i vështirë. Ishte ftohtë, nuk kishim asgjë për të veshur. Të gjithë ishim të ngrirë. Më në fund, kaluam përmes Ishullit Ellis.” Ishulli, i vendosur në hyrjen e Lumit Hudson, mes Nju Jorkut dhe Nju Xhersit, ka qenë një vend i njohur për përpunimin e migrantëve, ku mijëra njerëz janë pritur çdo ditë gjatë fillimit të shekullit të 20-të.
Në vitin 1954, një detar norvegjez, Arne Petterson, u bë njeriu i fundit që u përpunua në Ishullin Ellis, para se të mbyllej përfundimisht objekti i tij i imigracionit. Ai kishte kaluar një periudhë të vështirë në SHBA, duke rrezikuar deportimin për shkak të qëndrimit të tij të zgjatur, por përfundimisht mori leje për të qëndruar. Kur ai hipi në anijen që do ta çonte përsëri në lundrim, një fotograf e kapti atë moment, duke e bërë atë simbolin e fundit të një periudhe që kishte zgjatur më shumë se 60 vjet.
Nga viti 1892, Ishulli Ellis ka qenë një vend kyç për ata që kërkonin një jetë më të mirë në SHBA. Pas ndërtimit të tij, ai u përforcua dhe u zgjerua, duke përdorur mbeturina nga tunelet e metrosë së Nju Jorkut. Në vitet e para, shumë migrantë kalonin me varka dhe ndaloheshin në Ishull për të kaluar një kontroll shëndetësor të detajuar. Ata që kalonin këtë provë mund të shkonin përpara, por të tjerët, të cilët mund të kishin sëmundje infektive ose probleme të tjera shëndetësore, shpesh u ndaluan dhe i detyronin të ktheheshin mbrapsht.
Gjatë viteve, Ishulli Ellis ka qenë shtëpia për shumë individë që janë bërë figura kyçe në jetën amerikane, si regjisorët Frank Capra, shkrimtarët Isaac Asimov dhe aktorja Claudette Colbert. Pavarësisht kushteve të vështira që ata përballuan gjatë udhëtimit dhe përpunimit, për shumicën, ai ishte një hap i parë në një jetë të re, për të realizuar atë që shumë konsideronin “ëndrrën amerikane.”
Isabel Belarsky, si shumë të tjerë, kujton me dashuri momentin kur ata morën lejen për të hyrë në SHBA, duke e përshkruar atë ditë si “ditën më të madhe të jetës sonë.” Pavarësisht vështirësive, ky ishte një moment i mbushur me shpresë dhe mundësi të reja për një jetë më të mirë, si për individët, ashtu edhe për popullsinë amerikane që do të krijohej më vonë me ardhjen e migrantëve nga e gjithë bota./BBC/