Nga Jason Rezaian
Në Iran, Republika Islamike ka një politikë të njohur dhe të dokumentuar mirë të përdorimit të dhunës si një mjet represioni politik. Protestat mbarëkombëtare kundër regjimit, të shkaktuara nga vdekja e Mahsa Aminit, një gruaje kurde 22-vjeçare që mbahej në paraburgim nga policia, u pritën me goditje të ashpra dhe arrestime të shumta, që u përcollëh nga ato që njihen si gjykime publike. Në të vërtetë, edhe t’i quash ata kështu do të thotë t’u japësh atyre një rimeso legjitimiteti që ata nuk e meritojnë.
Këto rituale makabre, që kulmojnë me ekzekutime të pashmangshme, por arbitrare, janë produkt i një aparati shtetëror vrasës i ngarkuar me ruajtjen e regjimit në vend. Ligji, madje edhe versioni i shtrembëruar islamik i regjimit, nuk ka asnjë lidhje me të.
Në fillim të këtij muaji, dy burra iranianë u varën për gjoja “luftë kundër Zotit, eufemizmi i shtetit aktual iranian për praktikimin e mospajtimit. Asnjërit prej tyre nuk iu ofrua një gjykim legjitim apo nuk iu lejua përfaqësimi i duhur ligjor. Sipas të gjitha gjasave, ata u mbajtën në izolim dhe u rrahën për të rrëfyer për veprime që nuk i kishin kryer. Më pas ata u ekzekutuan me nxitim si një pengesë për protestuesit e tjerë të mundshëm.
Ka edhe të tjerë që janë ende të dënuar me vdekje për pjesëmarrje në protesta, fati i të cilëve varet nga teket e liderëve kapriçioz dhe kriminelë të Iranit, jeta e tyre do të ndërpritet kur është më e dobishme politikisht për regjimin. Së fundi, Amnesty International lëshoi një deklaratë duke bërë thirrje që tre prej të akuzuarve t’u anulohej dënimi me vdekje, duke thënë se kuptohej se ata ishin torturuar ndërsa ishin në paraburgim. E paraburgosura e katërt, 21-vjeçarja Armita Abbasi, e cila u arrestua vitin e kaluar pasi shkroi kritika në rrjete sociale ndaj regjimit dhe thuhet se është përdhunuar disa herë në burg, doli në gjyq fundjavën e kaluar dhe mund të dënohet me vdekje.
Siç raportoi The Post gjatë javës së kaluar, protestuesit nuk gjykohen në një gjykatë të zakonshme penale, por në Gjykatën Revolucionare. Vendimet e kësaj gjykate politike janë të paracaktuara. Si një i mbijetuar i sistemit iranian të “drejtësisë”, mund të them me siguri një gjë: Nëse ndonjëherë e gjeni veten në gjyq në një gjykatë “revolucionare”, mos prisni të fitoni.
Të burgosurit politikë në Iran kushtëzohen që në momentet e para të paraburgimit të presin që të vriten nga shteti, sepse e dinë shumë mirë që mund të vriten.
Në ditët dhe javët pas arrestimit tim, më dërguan nga qelia e izolimit në një dhomë ku më morën në pyetje, dhe gjithmonë me sy të lidhur. Në ato seanca më njoftuan se sipas të gjitha gjasave do të ma prisnin kokën. Më shumë se një herë, ai mesazh u dërgua drejtpërdrejt nga Hossein Taeb, i cili ishte kreu i shërbimit të organizatës së inteligjencës të Gardës Revolucionare. Taeb në hije dihet se është një nga arkitektët e politikës së Iranit për marrjen peng të shtetasve të huaj, si dhe shfarosjen e të gjithë kundërshtarëve të mundshëm politikë të regjimit.
Ky lloj trajtimi nuk ishte i kufizuar vetëm në dhomën e marrjes në pyetje. Në paraqitjen time të parë në degën 15 të Gjykatës Revolucionare të Teheranit (një nga selitë e saj më famëkeqe të teprimeve jashtëgjyqësore), Abolqasem Salavati, i quajtur shpesh si “gjykatësi i vdekjes” për shkak të braktisjes me të cilën i dërgon të pandehurit në trekëmbësh, më pyeti pse ia humbisja kohën kur e dija se do të më dënonin me vdekje.
Terrori është thelbi. Këto “gjyqe” kanë për qëllim t’i dërgojnë një mesazh të dënuarve dhe kujtdo tjetër që mund t’i kushtojë vëmendje, nga burokratët bashkëpunëtorë të ngarkuar me zbatimin e urdhrave, te publiku në përgjithësi – dhe jashtë vendit.
Tashmë edhe pse shumë vite kanë kaluar nga përvoja ime me këtë proces moralisht bosh, ajo që më ka mbetur është absurditeti i përpjekjes së shtetit iranian për të fyer njerëzit e zakonshëm. Për këtë arsye, sado serioze të jetë kjo çështje, bota e jashtme duhet të fillojë t’i referohet këtyre ushtrimeve farsë dhe finaleve të tyre të parashikueshme si asgjë më shumë se teatri i tmerrshëm që janë. Trajtimi i këtyre manifestimeve të hakmarrjes dhe frikësimit ideologjik dhe politik si të ishin procese gjyqësore legjitime i shërben vetëm normalizimit të rezultateve të tyre të tmerrshme. Referimi ndaj tyre si të tillë shërben vetëm për të përjetësuar ekzistencën e tyre.
Dhe fshirja e tyre si një “çështje e brendshme”, sado e frikshme, të çon në keqkuptimin e regjimit që përjetëson këto monstruozitete. Represioni vrastar i qëllimshëm është mjeti i një qeverie kaq të tmerruar nga populli i saj, saqë duhet t’i tmerrojë ata me radhë. Një regjim i tillë paranojak nuk njeh kufij. Dhe siç po e shohim tashmë, një regjim represiv siç është vullneti i Iranit me kalimin e kohës e kthen dhunën e tij jashtë vendit./UBTNews/