Qyteti i kalasë mesjetare i Granadilla-s është një qytet fantazmë. Vizitorët mund të shikojnë në dhomat e zbrazëta, të enden përgjatë rrugëve të rrethuara me mure apo të shohin qytetin nga maja e kështjellës së tij. Por askush nuk jeton atje. Kjo që kur të gjithë banorët u dëbuan në vitet 1960.
Fillimisht e themeluar nga myslimanët në shekullin e 9-të, Granadilla zinte një vend strategjik që i lejonte banorët e saj të mbanin një sy vigjilent në Ruta de la Plata, një rrugë e lashtë tregtare dhe udhëtimi në të gjithë rajonin.
Me kalimin e viteve, sundimi i qytetit ndryshoi udhëheqjen, dhe sot është një nga fshatrat e paktë të kalasë spanjolle ku muret e lashta janë ende të paprekura, por komuniteti që jetoi këtu deri në vitet e 60-ta nuk është.
Fundi filloi në vitet 1950, gjatë diktaturës së Francisco Frankos, kur Spanja filloi projektin masiv të ndërtimit të digave si një mënyrë për të nxitur ekonominë gjatë periudhës së izolimit. Më e madhja nga këto përpjekje ishte rezervuari i Gabriel y Galán në lumin Alagón dhe në vitin 1955, zyrtarët dekretuan se Granadilla ishte në zonën e përmbytjes dhe për këtë arsye duhej evakuuar.
Gjatë 10 viteve, nga viti 1959 deri në vitin 1969, të gjithë 1000 banorët u dëbuan me forcë, shumë prej të cilëve u zhvendosën në vendbanimet e kolonizimit pranë fshatit. Kur uji filloi të ngrihej në vitin 1963, ai mbuloi të gjitha, përveç një rruge për në fshat, duke e kthyer atë në një gadishull. Megjithatë, vetë qyteti nuk u përmbyt kurrë, por që banorët nuk janë lejuar më të kthehen.
Përvoja ishte traumatike për vendasit, shumë prej të cilëve ende ndjejnë zhgënjim.
“Ata na nxorën jashtë, duke pretenduar se diga do të përmbyste qytetin, gjë që ishte e pamundur sepse qyteti është më i lartë se diga. Por ato ishin kohë diktature dhe ne nuk kishim të drejta. Por ajo që me të vërtetë më frustron është se në kohët demokratike unë kam qenë duke luftuar për rimëkëmbjen e qytetit me ish-shoqatën e fëmijëve dhe asnjë qeveri nuk na ka dëgjuar”, tha Eugenio Jiménez, president i Shoqatës “Sons of Granadilla”.
Purificación Jiménez, një ish-banor, kujtoi gjithashtu vështirësitë e atyre viteve. “Mbaj mend që sa herë që një familje dilte nga fshati, të gjithë dilnin për t’u përshëndetur dhe qanin”, tha ajo.
Edhe sot, fshatarët nuk janë lejuar të rimarrin shtëpitë e tyre sepse qeveria ruan dekretin për përmbytjet e nënshkruar nga Franko.
Megjithatë, vizitorët mund të shkojnë për udhëtime ditore. Qyteti u përcaktua një vend historiko-artistik në 1980 dhe tani shihet si një muze i lirë, në ajër të hapur. Sa për banorët, ata dhe pasardhësit e tyre takohen dy herë në vit në qytet, gjatë dy festave./UBTNews/