Opinion nga Marwan Bishara
AL JAZEERA
Justifikimet e Rusisë për pushtimin e saj në Ukrainë, si justifikimet e Shteteve të Bashkuara për pushtimin e Irakut dy dekada më parë, dëshmojnë se fuqitë botërore kanë dështuar të mësojnë mësimet e arrogancës perandorake – të tyre dhe të tjerëve. Nga grekët dhe romakët e lashtë e deri te fuqitë më të fundit franceze, gjermane dhe britanike, arroganca gjeopolitike është e njohur për rritjen e marrëzisë politike fatale.
Ndërsa vala e luftës kthehet kundër Rusisë në Ukrainë, dështimi i Kremlinit për të arritur fitoren e shpejtë të premtuar mund t’i atribuohet supozimeve arrogante të Vladimir Putinit në pesë fronte kryesore.
Së pari, presidenti rus mbivlerësoi gatishmërinë e ushtrisë së tij për një luftë të stërzgjatur dhe e vlerësoi gabim dëshirën e rusëve për perandori me forcë. Rusia është zhytur në një konfrontim të kushtueshëm dhe disi poshtërues kundër një armiku ushtarakisht inferior, por të vendosur. Ndërsa ukrainasit dolën vullnetarë për të luftuar dhe për të sakrifikuar për vendin e tyre, ushtarët rusë filluan të dezertojnë njësitë e tyre dhe burrat rusë filluan të iknin pas një mobilizimi të pjesshëm të trupave.
Kjo më çon në supozimin e dytë injorant të Putinit – një besim se Kievi do të dorëzohej brenda disa ditësh. Ashtu si imperialistët e tjerë, ai nënvlerësoi rezistencën e ukrainasve ndaj okupimit dhe angazhimin e tyre për pavarësi. Ai supozoi një të ardhme të përbashkët për Rusinë dhe Ukrainën për shkak të historisë së tyre të përbashkët, kur shumica e ukrainasve shpresonin për një shkëputje nga e kaluara perandorake e Rusisë. Nëse identiteti i pavarur kombëtar i Ukrainës ishte në dyshim, lufta e Putinit i ka dhënë fund kësaj, duke nxitur patriotizmin ukrainas si kurrë më parë, e gjitha kjo e ndihmuar nga mbështetja perëndimore.
Kjo ishte llogaritja e tretë e gabuar e Putinit. Ai llogariti se NATO u dobësua nga qasja e Donald Trump “Amerika First” ndaj sigurisë perëndimore dhe për këtë arsye do të ishte e ngadaltë për të reaguar ndaj ngjarjeve në Lindje. Ai gjithashtu supozoi se varësia e Evropës nga nafta dhe gazi rus do ta bënte të vështirë ndërprerjen e marrëdhënieve me Moskën. Ai e kishte gabim. Guximi amerikan dhe mendjemprehtësia evropiane ndaj një Rusie të guximshme dhe agresive i kanë afruar të dy anët e Atlantikut gjithnjë e më shumë.
Paralelisht, Putin supozoi se SHBA ishte në rënie të plotë, e dobësuar nga gabimet e saj në Afganistan dhe Irak, e penguar nga problemet ekonomike dhe të brendshme dhe e preokupuar me ngritjen e Kinës, dhe për këtë arsye do të reagonte me ndrojtje ndaj një krize më të gjerë në Ukrainë. Përsëri, ai gaboi.
Ndryshe nga përgjigja e turpshme e paraardhësve të tij ndaj inkursionit të Rusisë në Gjeorgji më 2008, aneksimit të Krimesë në 2014 dhe ndërhyrjes së saj në zgjedhjet perëndimore, presidenti i SHBA-së Joe Biden përdori pushtimin e Ukrainës si një mundësi për të bashkuar Perëndimin kundër Moskës dhe për të gjymtuar ekonominë ruse.
E gjithë kjo më çon tek kotësia e Putinit dhe pohimet ku i jep të drejtë vetes, më e keqja nga të gjitha mëkatet. I shtyrë nga ndjenja e madhështisë personale dhe kombëtare, ai mbrojti luftën ndërkombëtare kundër një Perëndimi perandorak dekadent liberal, ndërsa udhëhiqte si një diktator i pamëshirshëm, duke vepruar sipas intuitave dhe dogmave të tij personale, pa respektuar pak ose aspak proceset demokratike apo normat ndërkombëtare.
Në kundërshtim me argumentin se Perëndimi nuk i la Putinit asnjë alternativë veçse të pushtonte, lideri rus në fakt kishte një zgjedhje dhe ai zgjodhi qëllimisht luftën. Ai e konsideroi të kotë diplomacinë me një lider ukrainas, për të cilin mendonte se i kishte marrë urdhrat e marshimit nga Uashingtoni. Kështu, në vend që t’i bënte ballë Ukrainës, ai vendosi ta shtypë atë, sepse siç thotë shprehja e lashtë greke “të fortët bëjnë atë që munden dhe të dobëtit vuajnë atë që duhet”.
Në fakt, Putini ka bërë të gjitha gjërat e këqija për të cilat ka akuzuar Perëndimin, dhe në këtë proces ka minuar kauzën anti-perandorake në mbarë botën.
Kjo më sjell në hipokrizinë amerikane dhe perëndimore mbi Ukrainën. Putini, djaloshi i Luftës së Ftohtë, mund të jetë bërë paranojak, por SHBA-të nuk kanë qenë kalimtarë të pafajshëm. Uashingtoni ka dënuar goditjen e shpatës së Putinit në Euroazi, ndërkohë që ka mbështetur me entuziazëm Revolucionet me Ngjyra atje, veçanërisht Revolucionin Portokalli të vitit 2004 në Ukrainë – të gjitha duke mos mbështetur revolucionet e Pranverës Arabe një dekadë më parë. I kërkoi që Putini të ndalojë ndërhyrjen në punët e fqinjëve të tij, ndërkohë që vazhdoi fushatën shkatërruese prej dekadash për të ribërë Lindjen e Mesme, një rajon i largët që nuk e kuptoi kurrë me të vërtetë./UBTNews/
Ky tekst është marrë me shkurtime nga Al Jazeera.