I njohur si “provincë e vogël”, Sancto Lucio de Coumboscuro është një vend i izoluar pothuajse në çdo gjë. Fshati gjendet në mes të regjionit Piedmont mes Italisë dhe Francës. Vizitorëve iu duhet ose të fluturojnë në Turin dhe të udhëtojnë me tren e pastaj me bus, ose me makinë nga jugu në Provence për të shkuar atje.
Ata që e vizitojnë këtë vend iu falet nëse pyesin nëse janë në vendin e duhur, veçanërisht kur vendasit i përshëndesin me shprehjen “arveire” në vend të “arrivederci”.
Gjuha zyrtare është provansale, një dialekt i lashtë mesjetar, gjuhë e folur në të gjithë rajonin Occitania të Francës.
Vetëm 30 banorë jetojnë në këtë fshat dhe jeta s’është aspak e lehtë për ta. Coumboscuro përbëhet kryesisht nga familje barinjsh, kopetë e të cilëve sulmohen nga ujqërit që enden andej. Rrymë pothuajse nuk ka me javë gjatë dimrit, ndërsa qasja në internet është pothuajse minimale. Por fshati është kryesisht i qetë.
Harroni baret, supermarketet dhe restorantet, çdo zhurmë lidhet me ngjarjet e herëpashershme folklorike që zhvillohen në fshat, ose kur banorët nisin ‘gjuetinë e kërpudhave’ gjatë fundjavës.
Banorët përqafojnë një jetë të qetë dhe të thjeshtë në harmoni me natyrën.
“Nuk kemi televizor. Nuk të mungon diçka që s’e ke pasur kurrë. Kur ka nndërprerje të energjisë elektrike për 15 ditë rresht, nuk ka arsye për panik: ne kërkojmë llambat e vjetra të gjyshërve tanë. Jam mësuar të zgjohem në agim për të kullotur delet. Punoj 365 ditë në vit, zero pushime. Nuk njoh Krishtlindje dhe Vit të Ri, sepse edhe gjatë festave, kopetë e mia duhet të hanë dhe të kujdesem për to. Është një jetë me sakrifica, por të shpërblehet kur e sheh lindjen e një qengji”, deklaroi 25-vjeçarja Agnes Garrone për CNN.
Ata që rezervojnë dhomë në këto kasolle tradicionale prej druri, mund të provojnë edhe prodhimet e freskëta dhe kanë mundësinë të blejnë leshin premium të një dele indigjene italiane të quajtur Sambucana, e njohur gjithashtu si Demontina.
Ndërsa shumë nga banorët më të rinj të fshatit ikën në kërkim të një të ardhmeje më të ndritur diku tjetër para shumë vitesh, Garrone dhe vëllezërit e saj vendosën të qëndrojnë dhe të punojnë në tokën e të parëve të tyre. Nëna e tyre kultivon kanabis dhe barishte të tjera për qëllime mjekësore, dhe bën shurupe nga gjethet dhe luleradhiqet.
“I mirëpresim vizitorët. Ne kemi nevojë që njerëzit ta eksplorojnë botën tonë, nuk duam të na harrojmë dhe ne kemi shumë trashëgimi për të ndarë”, deklaroi Garrone.
25-vjeçarja konsideron se gjuha provansale, e cila shpesh karakterizohet si një përzierje midis frëngjishtes dhe italishtes, është gjuha e saj amtare dhe jo italishtja./UBTNews