Bajram Pajaziti nuk do të harrojë asnjëherë ditën kur mori lajmin për vrasjen e vëllait të tij, heroit Zahir Pajaziti. Në 25-vjetorin e rënies të vëllait së bashku me Hakifin dhe Edmondin, Bajrami thotë se ndjen mungesën e Zahirit por flijimi për liri është krenari.
Më 31 janar 1997 ndodhi njëra nga betejat e para madhore të pjesëtarëve të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës. Tre strategët, Zahir Pajaziti, Hakif Zejnullahu dhe Edmond Hoxha ishin duke udhëtuar nga Prishtina në drejtim të Vushtrrisë, derisa grupi i tyre zbulohet nga sigurimi serb, të cilët kishin vënë pritë në fshatin Pestovë, ku të tre bien heroikisht në luftë me ta.
Hakifi dhe Zahiri ishin jo thjesht nip e dajë, por kishin të përbashkët gjithçka të virtytshme. Ndërsa Edmondi ishte studenti mes dëshirës për t’u bërë ushtarak dhe njeri i shkencave.
Bajrami tregon për KosovaPress se lajmin për vdekjen e Zahirit e morën një ditë më pas, më 1 shkurt.
“Lajmi ka qenë jashtëzakonisht i rëndë dhe si rrufe, ajo ka qenë ditë e shtune. Ne më 1 (shkurt) e kemi marrë vesh, ai ka rënë me 31 (janar). Ne e kemi marrë vesh mbas 24 orëve. Unë me një kushëri dolëm në Podujevë, ditë pazari edhe vëllai i Hakifit i vogli Sabedini erdh duke qarë, tu i fshih lotët. Unë nuk po e di çka u bë edhe po i them ‘çka u bë bre Sabedin’, ‘çka ki pse po qan?’ ‘Janë vra –thotë- Zahiri dhe Hakifi’ ka qenë një lajm jashtëzakonisht i rëndë dhe i vështirë. Dhe kemi ardhur me kushëririn t’i tregojmë familjes se nuk e kanë ditur familja”, kujton vëllai i Zahirit, Bajrami.
Aktivitetet ushtarake, Zahir Pajaziti i filloi gjatë viteve 90-ta. Në rrethanat e krijuara gjatë grevave të përgjithshme në Kosovë të mbajtura më 3 shator të vitit 1990, Zahiri dhe aktivistët e tjerë filluan të punojnë për ngritjen e një rrjeti sigurimi në Kosovë. Angazhimi vijoi deri në rënien e tij si dëshmor.
Bajrami thotë se e ndjen mungesën e të vëllait, por është krenar për veprën e tij.
“Sot shënuam 25-vjetorin e dhënies së tre dëshmorëve, Zahirit, Hakifit dhe Edmondit. Normalisht ndjenja është mikse. Ajo mungesa e tyre ndjehet shumë, por është edhe një krenari e cila na mban, se ata punuan, vepruan më në fund u flijuan e ranë për liri”, ka thënë ai.