Karakteri i japonezëve vlerësohet në të gjithë botën. I kemi parë të përballen me tragjedi të mëdha me stoicizëm të madh. Ata nuk e humbin kontrollin dhe ruajnë shpirtin e ekipit në çdo rrethanë. Ata dallohen gjithashtu për respektin e jashtëzakonshëm që kanë për të tjerët dhe për angazhimin e tyre në punë.
Por nuk po flasim vetëm për të rriturit. Edhe fëmijët japonezë janë shumë të ndryshëm nga sa jemi mësuar në Perëndim. Që në moshë të re, ata dallohen për mënyrën e tyre të bindur dhe të dashur. Fëmijët japonezë nuk zemërohen dhe nuk e humbasin kontrollin nëse nuk e bëjnë diçka menjëherë.
Si krijuan japonezët një shoqëri ku mbizotërojnë vlerat e vetëkontrollit, respektit dhe vetëpërmbajtjes? A janë aq të rënda sa kanë krijuar një shoqëri të disiplinuar apo ndoshta u drejtohen modeleve efektive arsimore? Le të thellohemi në temë në detaje.
Japonezët i kushtojnë shumë rëndësi familjes!
Ajo që i bën të veçantë japonezët është marrëdhënia mes brezave të ndryshëm. Më shumë se në pjesë të tjera të botës, lidhja midis të rriturve dhe të rinjve është empatike dhe e dashur. Një plak është një person shumë i mençur që duhet të merret në konsideratë.
Të moshuarit, nga ana e tyre, shohin tek fëmijët dhe të rinjtë njerëz që po rriten, që po formohen. Për këtë arsye, ata janë tolerantë dhe të dashur ndaj tyre. Ata marrin një rol udhëheqës, nuk janë gjyqtarë apo inkuizitorë në jetën e më të rinjve. Prandaj, lidhjet midis njerëzve të moshave të ndryshme janë shumë të balancuara dhe harmonike.
Japonezët e vlerësojnë familjen e gjerë. Megjithatë, në të njëjtën kohë, ata respektojnë disa kufij. Për shembull, për ta është e paimagjinueshme që gjyshërit të kujdesen për nipërit e mbesat e tyre, sepse prindërit e tyre nuk kanë kohë ose janë të zënë. Obligacionet nuk bazohen në shkëmbime favoresh, por në një botëkuptim në të cilin secili ka vendin e vet.
Edukimi bazohet në ndjeshmëri!
Shumica e familjeve japoneze e konceptojnë rritjen e fëmijëve si një praktikë afektive. Ata nuk i mirëpresin britmat apo qortimet e dhunshme. Prindërit presin që fëmijët e tyre të mësojnë të lidhen me të tjerët, duke respektuar ndjeshmërinë e tyre. Në përgjithësi, kur një fëmijë bën diçka të gabuar, prindërit e qortojnë atë me një vështrim ose një gjest zhgënjimi. Në këtë mënyrë i bëjnë të kuptojë se ajo që ka bërë nuk është e mirë. Ata zakonisht përdorin fraza si “e lëndove atë” ose “e lëndove veten” për të nënvizuar pasojat negative të një sjelljeje, jo aq shumë për të qortuar.
Këto lloj formulash vlejnë edhe për lojërat. Nëse një fëmijë, për shembull, thyen një lodër, prindërit ka të ngjarë t’i thonë: “e lëndove”. Nuk thonë “e ke thyer”. Japonezët theksojnë vlerën e një objekti dhe jo funksionimin e tij. Për këtë arsye, fëmijët mësojnë që në moshë të vogël të jenë të ndjeshëm, gjë që i bën ata shumë të respektueshëm.
Sekreti i madh: koha cilësore!
Ajo që është thënë deri tani është e rëndësishme. Por asgjë nuk është si koha cilësore që japonezët zakonisht u kushtojnë fëmijëve të tyre. Ata nuk e konceptojnë arsimin si një shkëputje, në fakt krejt e kundërta. Për ta, është shumë e rëndësishme të krijojnë lidhje të ngushta me fëmijët e tyre.
Është e pazakontë që një nënë ta çojë fëmijën e saj në shkollë para moshës trevjeçare. Para kësaj moshe është e zakonshme të shohësh nëna që marrin fëmijët me vete kudo. Ai kontakt fizik, i cili shihet shumë në komunitetet stërgjyshore, krijon lidhje më të thella. Një afërsi e lëkurës, por edhe e shpirtit. Për nënën japoneze është shumë e rëndësishme të flasë me fëmijët e saj. E njëjta gjë vlen edhe për baballarët dhe gjyshërit. Është zakon që familjet të mblidhen për të biseduar. Ngrënia e të gjithëve bashkë dhe ndarja e anekdotave është një nga aktivitetet më të shpeshta. Tregohen çdo herë histori familjare, në këtë mënyrë krijohet një ndjenjë identiteti dhe përkatësie edhe tek të vegjlit. Ata gjithashtu mësojnë të vlerësojnë fjalët dhe shoqërinë.
Për këtë arsye, fëmijët japonezë rrallë zemërohen. Ata jetojnë në një mjedis që nuk krijon konfuzion për ta. Nuk ndihen të braktisur emocionalisht. Ata perceptojnë se bota ka një rend dhe se secili ka vendin e vet. Kjo është për ta një arsye për qetësi, bëhen më të ndjeshëm dhe kuptojnë se shpërthimet e shpirtit janë të kota.